Κλασσικά, το ζω εγώ και όλοι μας... Ιούλιος, έχουμε καύσωνα, παρακαλάμε να φυσήξει έστω λίγο και αναρωτιόμαστε αν είναι καλύτερα να επιχειρήσουμε προσέγγιση παραλίας ή να οχυρωθούμε σπίτια μας για λίγη δροσιά.
Στην περίπτωσή μου σήμερα, έχω επιλέξει το δεύτερο. Και βαριέμαι.
Αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να δω και η αλήθεια είναι πως το έψηνα να ξεκίναγα πάλι το The Saddle Club, αλλά θυμήθηκα οτι δεν έχω δει ποτέ το The Riders.
Λοιπόν. Είναι σίγουρα για πιο ενήλικο κοινό - όχι τίποτα το περίεργο πάντως. Και μπορεί κανείς να δει -πέραν της πλοκής της ταινίας, και ενδιαφέροντα στοιχεία της αυθεντικής αγγλικής ιππασίας και νοοτροπίας των ιππέων. Γιατί αυτό κάνει, δείχνει ουσιαστικά νοοτροπίες των ιππέων, στερεότυπες ίσως, αλλά ρεαλιστικές...
Είχα αντιπαθήσει το Ο Γητευτής των Αλόγων, γιατί ενώ με είχαν ζαλίσει όλοι να διαβάσω το βιβλίο και να δω την ταινία "επειδή έχει άλογα", ουσιαστικά τα χρησιμοποιούσε ως τοπίο για ένα σαχλό ρομάντζο. Δεν ξέρω αν είναι τέτοια περίπτωση κι αυτή η ταινία, αλλά τουλάχιστον εδώ σίγουρα ευχαριστιέται κανείς να βλέπει άλογα να πηδάνε, σε γρασίδι.
Enjoy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου