Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Back to saddle...

Τέλος το καλοκαίρι, τέλος τα καθημερινά μπανάκια σε παραλίες, τέλος οι κραιπάλες, επιστροφή στο άστυ, στο γραφείο ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΛΟΓΑΚΙΑ !!!

Ελάτε, παραδεχτείτε το. Είστε κι εσείς απ'αυτούς τους συμπαθείς τύπους, που δεν στεναχωριούνται και τόσο όταν επιστρέφουν στην ρουτίνα του σχολείου ή του γραφείου, μόνο και μόνο επειδή ξανανοίγουν οι Όμιλοι και οι Σχολές. 

Πήγα στον αγορίνο μου, γνωρίζοντας οτι αν και σε καλή σχετικά φυσική κατάσταση (τι, τζάμπα το κολύμπι πέρα δώθε στις αντιπαριώτικες παραλίες?) δεν θα έπρεπε να έχω ουδεμία απαίτηση απόδοσης από εμένα - ή αυτόν. Διότι και το αγόρι διακοπάρισε, οπότε θα ήμασταν σε φάση χαλλλλλλαρά.

Η προπόνηση τελικά, πήγε πολύ καλύτερα απ'ότι ήμουν προετοιμασμένη ψυχολογικά. Βολευόμασταν ο ένας με την αγυμνασιά του άλλου, και κάθε μερικούς στίβους τροχάδην, κάναμε νωχελικό βάδην σε κύκλους στην σκιά, φάση παίρνουμε ανάσες πριν πάθουμε ανακοπή, πάει γεράσαμε και άλλα τέτοια.

Μόλις όμως κάναμε το ζεσταματάκι μας, είχαμε μια μεταξύ μας, όχι ακριβώς συνεργασία, πιο πολύ συμπαράσταση το λες. Δεν του ζήταγα πολλά, και αυτός έκανε τα ελάχιστα πρόθυμος και σωστά. Μέχρι και καλπασμό ξεκινούσε με σωστό πόδι, προς μεγάλη αγαλίαση της Νέλλης. 

Το καλύτερο βέβαια είναι ΑΦΟΥ τελειώσει η προπόνηση, και μπανιαριζόμαστε. Παρέα. Διότι εγώ πλένω αυτόν, κι αυτός ο γλυκούλης πλένει εμένα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...
Και κερνιόμαστε μεταξύ μας καρότα και αχλαδάκια. Δηλαδή, εγώ τον κερνάω, και αυτός μου μουτρώνει που του κλέβω μερικές μπουκιές - αλλά σόρρυ φίλος και εγώ ψόφησα μια ώρα πάνω σου, μου αξίζει κάτι!

Και μετά, καφεδάκι και λιώωωωωωωωωσιμο...

Ντάξει. Αν έτσι μπαίνει ο Σεπτέμβρης, τότε δεν με πειράζει καθόλου να μου λένε Καλό Φθινόπωρο! Τους απαντάω Και στα δικά σας! και είμαστε πάτσι...