Panadol cold & flu

Προφέρεται "παναντόλ κόλντενφλου", ή "παναντόλ κολντ εντ φλου", ή "δώσε μια ρε, ένα χάπι".

Το εικονιζόμενο κουτάκι χρησιμοποιήθηκε από εμένα για πρώτη φορά κατά την διάρκεια της Σχολής, όταν από το πολύ άγχος που είχα, μου πρήστηκε ο αριστερός λεμφαδένας. Αρχικά νόμιζα οτι με πόναγε δόντι, μέχρι που ο πόνος έπιανε από το αυτή ως την βάση του λαιμού. Και επειδή ο πόνος ήταν ανυπόφορος σε βαθμό που ανέβαζα θερμοκρασία, έκανε την θαυματουργή κίνηση ο Βασίλης, να μου δώσει από τα μαγικά του παυσίπονα, που είχε στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου.

Αυτό ήταν, γίναμε οι καλύτεροι φίλοι με το παναντόλ !

Πέρασε το κεφάλι, πέρασε ο λαιμός, πέρασε ο πόνος, ένοιωθα άνθρωπος πάλι, όχι καημένο ορφανό σκυλί παρατημένο σε δρόμο μια νύχτα βροχερή!

Μπορώ να πω οτι το συγκεκριμένο κουτάκι έδωσε λύσεις και σε μένα, και στον Δημήτρη, και στον Βασίλη και δεν θυμάμαι αν μπουκώσαμε και κανέναν άλλον με αυτά. Αλλά το θέμα είναι οτι τελικά ξέμεινε στο δικό μου ντουλαπάκι αυτοκινήτου, και σήμερα, 5η μέρα με εναλλασσόμενο πυρετό και υποθερμία, το βρήκα τυχαία, και φυσικά, το άνοιξα όοοοοοολο χαρά, και πήρα ένα. 

Και χαμογέλασα, ολίγον νοσταλγικά, καθώς θυμήθηκα όλες τις παραπάνω φορές που ψαχνόμασταν μεταξύ μας να δούμε ποιος τα έχει, για να στανιάρουμε :)

Βασίλη, έχουν μείνει μερικά ακόμα αν τα θες !!! :)

Νοέμβριος 2014: Σχολή προπονητών ιππασίας. Και άλλα...

28 Νοεμβρίου τελείωσε ο μεγαλύτερος κύκλος της σχολής προπονητών ιππασίας. Με μια βδομάδα μέσα στον Οκτώβριο που πέρασε, και μια που έρχεται τον Ιανουάριο, οι συνεχόμενες ημέρες και εβδομάδες του Νοεμβρίου ήταν ουσιαστικά ο εκπαιδευτικός πυρήνας του προγράμματος.

Άλλα είχα φανταστεί οτι θα έγραφα, με όσα έγιναν όμως, μου πήρε καιρό να βρω διάθεση να γράψω...

Ήθελα να γράψω για το πώς είναι κάθε μέρα να ξυπνάς με ενθουσιασμό, να σκουντουφλάς μέχρι τον καφέ σου, που πίνεις απελπισμένα τις πρώτες γουλιές για να ανοίξουν τα μάτια σου, να είσαι στο τηλέφωνο με "συμμαθητές" που πλέον έχουν γίνει φίλοι σου και φροντίζει ο ένας τον άλλον, από το τάισμα του αλόγου, το καθάρισμα του στάβλου ή το πάνω κάτω στα ιπποδρόμια, μέχρι το "σου πήρα κάτι να φας", όταν οι ώρες ήταν λίγες και οι δουλειές πολλές.

Ήθελα να γράψω, πιο πολύ για να θυμάμαι αργότερα, όταν θα ξαναδιαβάζω το κείμενο, το πόσο ωραίο ήταν, που ακόμα και εκτός Σχολής, βρισκόμασταν σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο στους αγώνες. Άλλοι επειδή έτρεχαν, άλλοι επειδή τους "έτρεχαν", άλλοι για την βόλτα και σίγουρα όλοι, επειδή γουστάραμε αυτό που γινόταν. 

Το οτι δηλαδή, παρά τις όποιες κόντρες ή αντιπάθειες υπήρχαν μέσα στην σχολή, είχαμε γίνει ομάδα, ξέραμε πλέον ο ένας το όνομα 54 άλλων, ξέραμε τα ονόματα που βλέπαμε στις προκηρύξεις σε ποια πρόσωπα αντιστοιχούν, βοηθάγαμε μεταξύ μας ο,τι χρειαζόταν, κάναμε τον χαβαλέ μας, τρώγαμε στα καπάκια και κάποιο χώσιμο και μ'αυτά και μ' εκείνα, η ώρα έφτανε 21.00 και νοιώθαμε σαν να ήταν περασμένα μεσάνυχτα.

Αποφασίσαμε να παρτάρουμε διακριτικά ένα βράδυ Πέμπτης, στο Βαγόνι. Το "διακριτικά" ψόφησε μόλις πήρε μπρος το καραόκε, όπου ξεδιπλώθηκαν τα πολλαπλά ταλέντα των συμμαθητών... Επίσης, όχι μόνο ψόφησε, αλλά βρώμισε κιόλας, αφού το ξεχάσαμε παντελώς και συνεχίσαμε μέχρι πρωίας την έξοδο.

Με αποτέλεσμα, την Παρασκευή πρωί, να ιππεύω την πρώτη ώρα, με προπονήτρια την Νέλλυ. Εγώ δεν έβλεπα από την νύστα, η Νέλλυ δεν μπορούσε να βγάλει φωνή - έβγαζε όμως ζεν, πράγμα βασικό για να κυλίσει ήηηηηηηηηρεμα το μάθημα. Και μετά, είχα να εξεταστώ κι εγώ στην προπόνηση. Νομίζω από φωνή δεν είχα θέμα, αλλά από νύστα. Μέχρι να ξυπνήσω, είχε περάσει λίγη ώρα. Εσωτερικά συνεχόμενα χαστουκάκια για να ανοίξει το μάτι, το στόμα και γενικά το είναι μου. 

Από την άλλη, δεν ήταν όλα ρόδινα, αστεία, χαριτωμένα και ηλιόλουστα...

Είχαμε και πολλές στιγμές στεναχώριας, πίκρας και φρίκης. Όχι από όλους, αλλά όσο πέρναγαν οι μέρες, το έβλεπα οτι δεν φρίκαρα μόνο εγώ. Και εκτός από το ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που είχα, τύπου "τι τέλεια που περνάμε" /\ και "τι κάνω εδώ εγώ, θέλω να φύγω να βολτάρω σε χωράφια" \/τα οποία, με την συχνότητα που εναλλάσσονταν, έκαναν την ψυχική μου διάθεση να μοιάζει με καρδιογράφημα: /\/\/\/\/\/\_______ (ε γλαρώναμε μερικές φορές στο μάθημα...) είχαμε και πιο μεγάλες στεναχώριες. 

Κοινώς, κάποιος μας είχε μουτζώσει. Αρχίζοντας την σχολή, είχαμε την Σάσα με σπασμένο χέρι, που παρά το πρόβλημα που είχε, προσπαθούσε πολύ σκληρά να είναι 100% ανταποκρίσιμη στις προπονήσεις. Μπαίνοντας στην τάξη όμως τον Νοέμβριο, είχαμε τα άσχημα νέα του Δημήτρη, που είχε σπάσει το πόδι του κατεβαίνοντας από το άλογο. Παρά τον πόνο που είχε, μόλις τελείωσε με τα χειρουργεία, ήταν παρών σε όλα τα μαθήματα, με τις δυο νέες του κολλητές, τις πατερίτσες. Και στα τελειώματα της σχολής, είχαμε κι άλλα δυο ατυχήματα, με την Νεκταρία να χτυπάει πέφτοντας από το άλογο τα γόνατά της, και την Ντίνα τις φάλαγγες του ποδιού της.
Με τα καλά και τα στραβά της πάντως, η Σχολή τελείωσε για τον Νοέμβριο, έχοντας γεμίσει τα στικάκια μας με υλικό προς μελέτη - και αργότερα, προς εξέταση...

Κι ως εδώ όλα καλά.
Μόνο που όσο σημαντικά κι αν σου φαίνονται διάφορα πράγματα, και όσο κι αν έχεις αγωνία και προβληματισμούς και άγχος, είναι κάποιες στιγμές που τρως ένα χαστούκι και στρώνεις. Βλέπεις τι πραγματικά είναι σημαντικό, και για τι πραγματικά αξίζει να στεναχωριέσαι.
Έτσι κι έγινε το Σάββατο με το που τελείωσε η Σχολή.
Ένα μήνυμα στο κινητό, "χάσαμε τον Γιώργο", ήταν αρκετό για να μουδιάσω ολόκληρη. Όσο και να το περιμέναμε, όσο καλά κι αν έχω μάθει πως ο θάνατος έρχεται με τόσο απόλυτο τρόπο, μέχρι να το συνειδητοποιήσω, ένοιωθα όπως όταν χτυπάει κανείς πολύ δυνατά στο κεφάλι.
Σου μιλάνε, και δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι σου λένε, το ξεχνάς. Περνάνε οι ώρες και δεν ξέρεις πώς. Μούδιασμα στο μυαλό και στο σώμα, και να μην ξέρεις τι να πεις και σε ποιον. Ο καθένας βιώνει τον θάνατο αγαπημένου του, μόνος του, ακόμα κι αν είναι σε ένα δωμάτιο με άλλους χίλιους.
Κι όταν αυτός που φεύγει είναι άνθρωπος με φωτιά μέσα του και ζωντάνια, και μέχρι το τέλος είχε δύναμη να γελάει, τότε δεν μπορείς να τον αποχαιρετίσεις μίζερα. Θα κλάψεις, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Και σιωπηλά, και με λυγμούς. Αλλά και θα γελάσεις, γιατί τον έχεις στο μυαλό σου γίγαντα, να σου φωνάζει με την αγριοφωνάρα του, σαν δάσκαλος και σαν πατέρας, και μετά, θα κλάψεις πάλι, γιατί ξέρεις οτι δεν θα τον ξανακούσεις. Και στην κηδεία, θα φέρουν νταούλια και θα τον πας στον τάφο για αποχαιρετισμό, τραγουδώντας και χορεύοντας - ο ίδιος αν μπορούσε, θα κέρναγε και "κανα τσιπουράκι ρε παιδιά!", έτσι που μας είχε μαζεμένους όλους.
Και οι μέρες που ακολουθούν, σου αφήνουν ένα περιθώριο, να το χωνέψεις σιγά σιγά αυτό που έγινε. Ποιος έφυγε, τι κενό άφησε πίσω του, και τι κληρονομιά πνευματική, στο κάθε παιδί και "παιδί" του.

Και έτσι, με ένα μυαλό σε κατάσταση σοκ, κάθε φορά που αφηρημένη κόλλαγα κάπου, κάθε βράδυ που έκλεινα τα μάτια μου, οι αναμνήσεις ζωντανεύαν. Εικόνες από το κλειστό, αλογάκια να περνάνε γυμναστικές ασκήσεις, εναλλάσσονταν με εικόνες σε ομιχλώδη τοπίο δάσους στον Έβρο και μια φωνή να ακούγεται "Μαρούλια! τα τσιγάρα και το κονιάκ μην ξεχάσετε!", και ξανά, το χαμόγελο της Δανάης, γέλια με τον Δημήτρη και τον Βασίλη στο καθιερωμένο μας μποξ-σελαρία meeting, και πάλι εναλλαγή, βράδια αξημέρωτα με πρόβες στο θέατρο, βράδια Αυγούστου, να μην ξέρουμε τι ώρα έχει πάει, αν θα φάμε ή θα αφήσουμε τα κόκκαλά μας εκεί, και τον Γιώργο να μας μετράει την είσοδο, την υπόκλιση, την έξοδο. Και αλλαγή πάλι, εικόνες της Ελένης να συμφωνεί οτι πρέπει να δουλέψω τα βασικά πάνω στο άλογο, και την φοραδούλα την Θεά να τρίβεται πάνω μου στο μποξ όσο την ξεσελώνα... Και στιγμές στιγμές, να μένω τελείως ακίνητη, νοιώθοντας τον χαμό, και άλλες να ανεβάζω παλμούς, όταν θυμόμουν όλη την δουλειά που πρέπει να κάνω για να ετοιμαστώ για τις εξετάσεις, να διαβάσω, να βρω άλογο να δουλέψω επίπεδη και εμπόδια, να κλείσω εκκρεμότητες στην δουλειά. Και μετά, την στιγμή που δεν άντεξα να τον φιλήσω για τελευταία φορά, για αντίο. Μόνο του έσφιξα το μπράτσο.

Τόσο περίεργο. Ένας μήνας τόσο γεμάτος με συναισθήματα, που δεν πίστευα οτι χώραγαν όλα αυτά μέσα μου. Τόση χαρά, τόσος ενθουσιασμός, τόση θλίψη, τόσο άγχος.

Έχει μπει Δεκέμβρης, και ακόμα προσπαθώ να βάλω συναισθήματα σε μια τάξη, για να ηρεμήσω, να δουλέψω, να προχωρήσω.
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, ήταν οι Πανελλήνιοι Αγώνες Ιππασίας στο ΟΚΙΜ. Για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πήγα να δω και μου έκανε πολύ καλό. Μου έκανε καλό γιατί ξεχάστηκα, είχα να κάνω πράγματα, είχα να τρέξω λίγο, παρατηρούσα, μέτραγα, είδα φίλους μου που όλες αυτές τις μέρες δεν έβλεπα, τους χειροκροτούσα στις διαδρομές, κάναμε τον χαβαλέ μας στην κερκίδα, ήπιαμε τα ποτάκια μας στο πάρτυ μετά, χορέψαμε, ένοιωσα πάλι καλά. Όχι μουδιασμένη, όχι μόνη.

Από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πύργο, Λάρισα, Σέρρες, Σαλαμίνα, τους αγαπώ πολύ τους φίλους μου :)

Σχολή προπονητών ιππασίας: Εβδομάδα 2η

Ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη εβδομάδα, μεσολάβησε ένα κενό των πέντε εργάσιμων ημερών, όπου εκμεταλλεύτηκα για να επιστρέψω στο γραφείο και να τελειώσω με κάποιες εκκρεμότητες. Έχοντας ως ένα βαθμό τελειώσει με τις υποχρεώσεις του γραφείου, την Δευτέρα πήγα στην Σχολή αρκετά πιο ήρεμη - μόνο που εκεί κάπου τελείωσε η ηρεμία.

Η εβδομάδα ξεκίνησε με πολύ δυνατά "χαρτιά", όπως η ανατομία του ίππου και οι χωλότητες, η διαχείριση μιας Σχολής ιππασίας, η ψυχολογία του ιππέα αγωνιζόμενου, καθώς και τεχνικές χαλάρωσης από το στρες, χωρίς να παραλείπονται και πιο τεχνικά μαθήματα, όπως αυτά των κανονισμών αγώνων και προθέρμανσης. Και από Τρίτη, ξεκινήσαμε πάλι τα πρακτικά, κοινώς, 3-4 ιππεύουν, ένας προπονεί, και οι λοιπές ομάδες, κρίνουν. 

Την Τρίτη, ήταν η σειρά μου να ιππεύσω - ως μπαλαντέρ, στην ομάδα 2, μαζί με την Έφη και την Φαμπιέν, ενώ ο Βασίλης θα μας έκανε προπόνηση. 

Η άσκηση ήταν βαλβίδα σε βαλβίδα, και ως εκεί όλα καλά. Το μόνο πρόβλημα, ήμουν εγώ. Καταγχωμένη, πάνω σε έναν Armando που δεν ήθελε ούτε χέρι αλλά ούτε πόδι, που δεν τον έβρισκα πουθενά, μπήκαμε στο κλειστό, με την απορία μέσα μου, αν τελικά θα τα καταφέρω, ή θα πέσω ωσάν σακί με πατάτες μπροστά σε όλους.

Ξεκινώντας το μάθημα, η προοπτική να εκσφενδονιστώ προς τα κάπου, όλο και αύξανε, και το άγχος όλο μεγάλωνε, και το δόλιο το άλογο, όλο και τσίτωνε μαζί μου... Στο τέλος, τα καταφέραμε. Δεν με άδειασε πουθενά, και κάναμε την τελική άσκηση που ζήτησε ο Βασίλης, με σωστά καλπαστικά. Και την ψυχή στο στόμα εγώ... 

Την Τετάρτη, είχα πάλι ίππευση, αυτή τη φορά με την ομάδα "μου", με θέμα τις γυμναστικές ασκήσεις. Ήμουν πάαααααρα πολύ περίεργη να δω πώς θα εξελισσόταν το μάθημα, και αν θα γλίτωνα αυτή την φορά το ρεζιλίκι. Πλην όμως, όχι μόνο δεν το γλίτωσα, αλλά πιστεύω είμαι το μόνο άτομο που ο ίππος του έκανε άρνηση σε βαλβίδα. Εντάξει, δεν έφταιγε το αλογάκι, αλλά από την άλλη κι εγώ, είχα παραδώσει. Δεν άντεχα άλλο να σφίγγω γόνατα - μιας και κάθε φορά που χαλάρωνα γόνατο, κρέμαγε το είναι του μπροστά ο μικρός. Τέλος πάντων, για άλλη μια φορά δεν έπεσα - αλλά δεν έκανα κάτι αρκετά καλό, προκαλώντας εκνευρισμό στον εξεταστή μας. 

Και έτσι, στο τέλος είπε οτι θέλει να με δει σε άλλο άλογο, μιας και μ'αυτό δεν μπορεί να καταλάβει κανείς αν ιππεύω ή όχι.

Εντάξει. Είχε δίκιο. Αλλά μόλις το άκουσα, η καρδιά στα πατώματα... πού θα έβρισκα στα καλά καθούμενα άλλο άλογο? Για να μην αναφέρω αυτό το άθλιο συναίσθημα, γνωστό και ως "είσαι άχρηστη" που με περιλούζει κάτι τέτοιες στιγμές. 

Την υπόλοιπη μέρα, δεν την πάλευα και πολύ, ήμουν στον κόσμο μου, παρά το εξαιρετικά ενδιαφέρον μάθημα για το στήσιμο διαδρομών. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πόσο άχρηστη είμαι, που πρέπει να βρω άλλο άλογο για να δουν αν μπορώ να ιππεύσω. 

Ευτυχώς για εμένα, συνωμότησε το σύμπαν, ο Δημήτρης και ο Νίκος, και την Πέμπτη το πρωί, θα μπορούσα να δοκιμάσω μια φοραδούλα, να βλέπαμε αν μπορούσα να την πάω.

Πέμπτη πρωί, ανέβηκα πάνω στην Θεά όλο προσδοκία, οτι ίσως επιτέλους να έβρισκα το αλογάκι που θα μπορούσα να εμπιστευτώ οτι θα τα πάμε καλά. Η Θεά ήταν το ένα τρίτο του προηγούμενου αλόγου, πολύ πιο ήρεμη στο μυαλό, πολύ πιο σπίντα στο πόδι. 

Και με μένα πάνω της, για άλλη μια φορά, να μην ξέρω τι κάνω και πού πάω...

Έχοντας σφίξει γερά τα γόνατα επί δυο ημέρες, οι άνω προσαγωγοί μου είχαν γίνει πέτρα. Με αποτέλεσμα, όταν ανέβηκα στην φοραδούλα, που είναι πιο μικρόσωμη και λεπτή, να μην μπορώ να σταθώ με τίποτα με το κάθισμα. Κάλπαζε αυτή, άκουγα το φαπ φαπ φαπ του πισινού μου στην σέλα. Μια οπτασία πρέπει να ήμουν, χάρμα οφθαλμών σας λέω...

Και πάλι όμως, έχοντας τον Βασίλη και τον Δημήτρη από κάτω να με βοηθάνε, και ιδιαίτερα με τον Δημήτρη να μου διορθώνει μια το χέρι, μια το πόδι, μετά ξανά το χέρι, μετά την μέση, πάλι το χέρι, λίγο ξανά το πόδι (και λοιπά) κατάφερε ο άνθρωπος κάποια στιγμή να χαλαρώσει εμένα, και κάτω από εμένα, το άλογο. Και εκείνη την στιγμή, ένοιωσα οτι κάπως γίναμε ζευγάρι!

Η Πέμπτη τελείωσε ομαλά και αρκετά αισιόδοξα για εμένα, έχοντας βρει πλέον ένα αλογάκι διαφορετικό, που δεν με τραμπούκιζε σαν τον Αρμάντο. 

Την Παρασκευή είχαμε πρακτικά στο ντρεσσάζ - μόνο που αντί για την ήρεμη ίππευση που είχα κατα νου, είχα άλλο ένα βατερλώ. Δεν πρόλαβα να την ζεστάνω αρκετά και έτσι ήταν τέρμα τσιτωμένη στο μάθημα - για να μην αναφέρω οτι δεν είχαν καταφέρει ακόμα να ξεπιαστούν οι προσαγωγοί. Γενικά, ήμουν αυτό που λένε, για λύπηση. Και αφού πέρασε το σαρανταπεντάλεπτο όπου η Ναταλί μας εξηγούσε πώς να κάνουμε ώμο εντός και ώμο εμπρός (κάτι που πετύχαμε για 2-3 βήματα κάθε φορά), παραταχθήκαμε για την αξιολόγηση.

Και εκεί έφαγα το δεύτερο χαστούκι της εβδομάδας, όλο δικό μου. Κατά γενική ομολογία, ως θετικό έχω οτι ακούω τι μου λέει ο προπονητής και το προσπαθώ, αλλά πρέπει να δουλέψω τα βασικά μου. Αυτό, για την περίπτωση που κάποιος δεν είναι σίγουρος τι σημαίνει, να εξηγήσω πως σημαίνει οτι δεν κάνεις τίποτα σωστά, μιας και έχεις κάτι κενά σαν μαύρες τρύπες στις γνώσεις της βασικής τεχνικής ίππευσης. 

Δεν ήταν ωραίο συναίσθημα μπορώ να πω. Καθόλου ωραίο. Ήταν κάτι ανάμεσα σε "να ανοίξει η γη να με καταπιεί" και "δεν κάνω ούτε έναν σπασμό στους μυς του προσώπου μου γιατί θα με πάρουν το κλάμματα". Όπου και με πήραν, δεν μπορώ να πω. Τουλάχιστον το σώμα μου είχε αρκετή αξιοπρέπεια να κρατηθεί και να μην βουρκώσει μέχρι να ακούσει το κλείδωμα στο μπάνιο. 

Και μετά, αφυδατώθηκα. Κλασσικές σκέψεις απογοήτευσης και αυτολύπησης, σαν να κόβεσαι σε μάθημα που ξέρεις απ'έξω όλη την χρονιά. Πώς είχε γίνει αυτό και είχα έρθει τόσο πίσω στην ίππευση? Μπορεί να μην ίππευα τέλεια, αλλά σίγουρα ίππευα πολύ καλύτερα κάποτε, μιας και θυμάμαι να χρησιμοποιώ τα πάντα σχεδόν σωστά: χέρια, πόδια, λεκάνη, βάρος, τα πάντα! Ενώ την Παρασκευή, το μόνο που έκανα ήταν να προσπαθώ να μην τραβάω το φοραδάκι στο στόμα...

Όταν αποφάσισα το βράδυ να μιλήσω με κάποιον άσχετο με την ιππασία, για να πω κι εγώ την πίκρα μου, αυτό που μου είπε ήταν ότι "τι κάθεσαι και τους ακούς, δεν ξέρουν αυτοί πώς ιππεύεις εσύ, έτσι στο είπαν, για να σου την πούνε".

Και τότε όλα ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου. Ήταν πάρα πολύ απλό. Όχι, τα παιδιά δεν με ξέρανε από πριν, δεν είχαμε προηγούμενα και δεν είχαν και καμία όρεξη να με κρίνουν. Τους έβαλαν να το κάνουν. Που σημαίνει πως οτι κι αν είπαν, το είπαν εντελώς αντικειμενικά. Και αυτό που είδαν και έκριναν, ήταν αυτό ακριβώς που τους έδειξα, την ίππευσή μου εκείνη την στιγμή. Αφού λοιπόν αυτό που συμφώνησαν ήταν οτι χρειάζομαι επιστροφή στα βασικά, αυτό ακριβώς θα έκανα, αν θέλω πραγματικά να βελτιωθώ. Όσο καλύτερα μπορούσα, και από το πιο χαμηλό σκαλί μάλιστα. Αν μπορούσα από σειρραγωγέα, ακόμα καλύτερα! Αυτός άλλωστε πρέπει να ήταν και ο λόγος που με στεναχώρησαν τόσο πολύ αυτά που άκουσα: το γεγονός πως μέσα μου ήξερα πως ήταν αλήθεια.

Το Σάββατο το πρωί στο κλειστό ιπποδρόμιο είχε αγώνες ιππικής δεξιοτεχνίας. Πριν τελειώσουν, είχα ήδη ρωτήσει τον Δημήτρη αν έχει χρόνο να ασχοληθεί μαζί μου να με "σουλουπώσει", πράγμα που μετάνιωνα κάθε φορά που έβλεπα έναν αγωνιζόμενο να περνάει από μπροστά μου. Κοίταγα πώς ίππευαν αυτοί, και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα χάλια μου. Δεν ήθελα να καβαλήσω, ήθελα να πάω να κάτσω στην πιο σκοτεινή γωνιά μέχρι να φύγουν όλοι. Έλα μου όμως που δεν μπορείς να πεις τέτοιες μαλακίες σε ανθρώπους που είναι δίπλα σου, φίλοι σου, και θέλουν να σε βοηθήσουν... Άλλωστε, το φοραδάκι δεν ήταν ποτέ αρνητικό μαζί μου, η μόνη που χρειαζόταν να ξεκολλήσει τον κολλημένο της εγκέφαλο, ήμουν εγώ.

Έτσι το απόγευμα, ανέβηκα πάλι στην Θεά και αφού την ζέστανα, έβγαλα αναβολείς και κάτσαμε σε κύκλο αρκετή ώρα, με τον Δημήτρη να με διορθώνει σε κάθε λεπτομέρεια, με υπομονή, και όταν πετυχαίναμε κάτι, με ενθουσιασμό, πράγμα που μετέδιδε κι εμένα. Αυτή την φορά, τα βρήκαμε πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο εύκολα με την μικρή, και η ίππευση μαζί της ήταν πλέον απόλαυση. Σε ένα απόγευμα, είχα δουλέψει τα βασικά μου, και τα είχα διορθώσει. Σίγουρα δεν τα είχα τελειοποιήσει, αλλά πλέον ήταν τα πάντα διαφορετικά στο κάθισμα, και ένοιωθα τα πάντα πιο σωστά. 

Έτσι, η δεύτερη εβδομάδα στην Σχολή έκλεισε για μένα με αρκετό δάκρυ και απελπισία μέχρι και την Παρασκευή, ενώ την τελευταία στιγμή, με έσωσε ο Δημήτρης. Και ο Νίκος. Και η Θεά.

Πλέον νοιώθω πώς να δουλέψω μαζί της, κι ακόμα κι αν δεν προλάβω να την ζεστάνω σωστά και εγκαίρως, ξέρω οτι έχω αλλάξει αρκετά την στάση μου, και αυτό είναι ένα κέρδος προσωπικό, που κανείς άλλος δεν μπορεί να μου το δώσει ή να μου το πάρει.

Στο μόνο που ελπίζω τώρα, είναι να προλάβω να την ιππεύσω λίγο ακόμα με τον Δημήτρη, για να βεβαιωθώ πως έχω κάνει κτήμα μου όσα μου έχει πει, και οτι μπορώ να μπω ξανά στον στίβο εξέτασης, χωρίς να τρέμω οτι θα γίνω ρεζίλι.

Και τέλος, ξέρω αυτό :

Σχολή προπονητών ιππασίας: Εβδομάδα 1η

Έχοντας πάρει την απόφαση να δηλώσω συμμετοχή στην Σχολή αυτή, είχα κατα νου δυο πράγματα. Οτι τα οικονομικά μου είναι σε κακή κατάσταση, και άρα θα φάω μεγάλο ζόρι, και οτι το επίπεδο προβλέπεται να είναι αρκετά απαιτητικό. Οπότε και εκεί, θα είχα μεγάλο ζόρι. 

Παρά τις πεσιμιστικές μου τάσεις όμως (ξέρετε. Τι κάνω, πού πάω, ποια νομίζω οτι είμαι και πού πας μωρέ καημένη) αποφάσισα να συμμετάσχω στην σχολή για να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα και αν μπορέσω, να πιστοποιήσω επιτυχώς αυτή την γνώση στο τέλος. 

Βλέποντας τον κατάλογο συμμετεχόντων, είδα ελάχιστα γνωστά μου ονόματα και πληθώρα αγνώστων. Μέσα σε 2 μέρες όμως, αυτό είχε αλλάξει, και πλέον μπορώ να πω οτι έχω κάνει αρκετούς καινούργιους φίλους :)

Οι θεωρίες έχουν ενδιαφέρον - αν και ομολογώ πως θα υποφέρω όταν θα πρέπει να τις διαβάσω για τις γραπτές εξετάσεις (κανονισμοί, αριθμοί, νούμερα, κλπ). Από γενική θεωρία περί ιππικής τεχνικής, μέχρι πιο αναλυτικές κινήσεις δεξιοτεχνίας, παιδαγωγική, είδη άλλων αγωνισμάτων, κανονισμούς του κάθε αγωνίσματος, σειρραγώγηση, μέχρι αποστάσεις για εμπόδια, σφυγμούς και ανάσες των αλόγων και τον λόγο που έχει αλλάξει η στάση στην υπερπήδηση εμποδίων. Κουτάλες και βαλβίδες...

Όσο για την πρακτική εξάσκηση... Χωριστήκαμε σε 2 γκρουπ, και το κάθε ένα σε 6 ομάδες. Ο καθένας μας διάλεξε στην τύχη ένα χαρτάκι με το "θέμα" που έχει να διδάξει-εξεταστεί στην επίπεδη και τα εμπόδια.

Κάθε φορά, ένα μέλος της ομάδας διδάσκει, 3-4 μέλη ιππεύουν σαν μαθητές και οι υπόλοιπες 5 ομάδες, κρίνουν τον προπονητή στην διδασκαλία και τους ιππείς στην ιππευτική τους ικανότητα.

Εμένα μου έτυχαν θεωρητικά "ευκολάκια". Στην επίπεδη έχω να διδάξω "φιγούρες στον στίβο", ενώ στα εμπόδια, άσκηση "βαλβίδα σε βαλβίδα". 

Ναι, θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Θα μπορούσε να είναι άσκηση πιρουέτα στην επίπεδη και άσκηση διαδρομή στα εμπόδια.

ΑΛΛΑ

Όσο πιο "απλές" ασκήσεις σου τυχαίνουν, τόσο περισσότερο πρέπει να σκεφτείς να τις κάνεις ενδιαφέρουσες για όλων των επιπέδων τα άλογα και τους ιππείς. 

Οι φιγούρες στον στίβο είναι εύκολες, μέχρι να χρειαστεί να εξηγήσεις σε εμποδιστές για την 1/4 γραμμή και πώς να κάνουν κύκλο 15μέτρων...

Από βαλβίδα σε βαλβίδα θα πρέπει να σκεφτώ άσκηση που να κρατήσει το ενδιαφέρον, δηλαδή να δώσει μια πρόκληση σε εμποδιστές, αλλά να ταυτόχρονα να μην είναι κάτι υπερβολικό για κάποιον που ίσως δεν έχει ξαναπεράσει βαλβίδες. Και ταυτόχρονα, να ξεφεύγει από την κλασσική εικόνα

                 \

 |      |         |

                 /

όπου ζητάς πέρασμα στην ευθεία, και πέρασμα με καμπύλη. Όχι οτι έχει κάτι το κακό, ίσα ίσα είναι η άσκηση που προωθεί η FEI στην εξήγηση των ασκήσεων τέτοιου τύπου, απλά καλό θα ήταν να δείχνει κανείς κάποια ποικιλία, ή έστω, να προσπαθεί να δείξει. 

Τα καλά της υπόθεσης: οι προπονητές μας στις πρακτικές ασκήσεις, δηλαδή η Τζοάννα Γεωργοπούλου και η Ελένη Μυράτ στην επίπεδη (εγώ είμαι team Myrat) και ο Σταύρος Γεωργόπουλος και Δημήτρης Δρακάκης στα εμπόδια (εκεί είμαστε κοινόχρηστες οι ομάδες) μας έχουν διαβεβαιώσει πως οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε, δεν ξέρουμε, διστάζουμε ή μας ανησυχεί, είναι εκεί για να τους το πούμε, να το συζητήσουμε, να μας εξηγήσουν και γενικά, να το ξεπεράσουμε. 

Τα όχι καλά της υπόθεσης. Γύρναγα σπίτι βράδυ Δευτέρας, βράδυ Τρίτης, βράδυ Τετάρτης, και έλεγα μέσα μου, πού πας ρε καημένη? 

Σε μια τάξη με συμμαθητές με ιππευτικό επίπεδο κατά πολύ πιο πάνω από το δικό μου. Με εμπειρίες σε διεθνείς αγώνες. Με εμπειρίες αθλητικών αλόγων επιδόσεων. Πού πας? Οεο?

Τα αισιόδοξα της υπόθεσης: πριν τελειώσει η πρώτη εβδομάδα της σχολής, είχα ξεφρικάρει. Και μερικώς, είχα ηρεμήσει. Ναι, το επίπεδο είναι ψηλό. Ναι μπορεί να μην περάσω στις εξετάσεις. Αλλά μέσα σε 5 μέρες, το δικό μου επίπεδο αναγκάστηκα να το ανεβάσω αρκετά, και με συνοπτικές διαδικασίες. Και θα χρειαστεί να το ανεβάσω κι άλλο, και να σκέφτομαι συνέχεια, τι μου λένε, τι περιμένουν από εμένα να τους δείξω, τι μου ζητάνε και γιατί. Και οτιδήποτε με άγχωνε, οι προπονητές/καθηγητές μας ήταν πάντα "εκεί" για εμάς, να μας το δείξουν, να το εξηγήσουν, και να μας κοιτάξουν και λίγο επιπλικτικά, αν μας έπιανε κρίση βλακείας.

Τελειώνοντας η πρώτη εβδομάδα, μας είχαν ενημερώσει πως θα χρειαστεί να κάνουμε αρκετές επιπλέον ώρες πρακτικής, παρακολουθώντας πετάλωση, βοηθώντας σε αγώνες και γενικά, μπαίνοντας στα "μέσα" διαφόρων διαδικασιών, που ως αθλητές ή και ως προπονητές, δεν είχαμε ως τώρα όλοι την ευκαιρία να αποκτήσουμε ως εμπειρίες.

Σήμερα ήταν η πρώτη μου μέρα πρακτικής, ως γραμματεία σε αγώνα Αμαξοδήγησης. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ τέτοιον αγώνα, ούτε από κοντά, ούτε από βίντεο, και είχε πολύ ενδιαφέρον. Κυρίως γιατί είχα δίπλα μου την Αναστασία, που ως κριτής, μου εξηγούσε τα πάντα, τι είναι σωστό, τι δεν είναι,, γιατί είναι και γιατί δεν είναι, και πως θα έπρεπε να είναι. Οπότε όχι, δεν ήταν απλώς άλογα ζεμένα να κάνουν γύρους, ήταν ένας αγώνας ντρεσσάζ από την θέση ενός κριτή!

...και έκανε κρύο... 

Το εικονιζόμενο μουσούδι είναι το Armando, του σούπερ ίππου που μοιράζεται μαζί μου ο Βασίλης - αυτός με τον καφέ και το μάτι που γυαλίζει... Τώρα κατά πόσο θα μείνω πάνω στον σούπερ ίππο ή θα με κάνει σούπερ-μαν ιπτάμενη, θα δείξει!

TOTILAS, Horse and Phenomenon. Ντοκυμαντέρ με Αγγλικούς υπότιτλους

Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα αυτού του αλόγου, ήταν λάθος. Καθόμουν κάπου και άκουγα να εκθειάζουν το Τορτίλας. Σαν τα μεξικάνικα τορτίγιας και μπουρίτος ένα πράμα. Δεν έδωσα και πολύ σημασία στο τι έλεγαν. Μήνες μετά, κατάλαβα για ποιο άλογο μιλούσαν. Και πώς ήταν το κανονικό του όνομα. Όχι Τορτίλας, αλλά όπως λένε και οι φίλοι Ολλανδοί, Τότιλας, το άλογο φαινόμενο στην ιππική δεξιοτεχνία. 

Πάντα μ'άρεσε να μαθαίνω την ιστορία πίσω από το μέρος, από τον πρωταθλητή, από το άλογο, από οτιδήποτε. Και εδώ έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε την ιστορία πίσω από ένα εξαιρετικό άλογο, με έναν πολύ τυχερό και εξ ίσου ταλαντούχο ιππέα.

Και το καλύτερο? Έχει φωτογραφίες του Τότιλας απ'όταν ήταν πουλαράκι !!!  <3

Απολαύστε...

5+1 λόγοι που αγαπώ τον Σεπτέμβρη

1. Ο καιρός

Αυτό που αρχίζει και σπάει η πολύ η ζέστη, μαζεύει και συννεφάκια - βρέχει ενίοτε αλλά κρατάει ακόμα καλή θερμοκρασία. Και όλα γίνονται λίγο πιο πορτοκαλοκαφέ, ο αέρας μυρίζει βρεγμένο χώμα και γενικά, η διάθεση ανεβαίνει και η κούραση της ζέστης εξαφανίζεται!

2. Η επιστροφή

Επιστροφή στον στάβλο, βρίσκεσαι με φίλους που έλειπαν διακοπές, βρίσκεις γνωστά μουσούδια, κάνεις πλάκα, αράζεις, καβαλάς κιόλας, αλλά χαλαρά μωρέ, τώρα γυρίσαμε από διακοπές, σιγά σιγά...

3. Κατάλογοι προϊόντων

Ε ναι. Παραδεχτείτε το, όταν φτάνει σπίτι ο καινούργιος κατάλογος της κάθε σεζόν, είτε είναι ΙΚΕΑ, είτε για να ντύσουμε εαυτούς και ίππους, παραδεχόμαστε οτι οι άτιμοι φωτογράφοι και μαρκετινίστες ξέρουν να κάνουν καλά την δουλειά τους !

4. Διεθνείς ιππικοί αγώνες

Άφθονο υλικό να χαζέψεις στο ίντερνετ, στο FEI TV, στην τηλεόραση (αν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία τυχερών).

Και μετά, άφθονο υλικό να ονειρεύεσαι, να σχολιάζεις, να ψάχνεις για backstage. Και άφθονο υλικό να βλέπεις τι φοράνε οι τοπ αναβάτες ανα τον κόσμο και τα άλογά τους. 

Και φυσικά, να κάτσεις σαν τον βλάκα μπροστά στην οθόνη του πισί σου, με ψυχολογία ουγκ φιλάθλου ποδοσφαίρου, πανηγυρίζοντας μόνος σου για τις νίκες της Εθνικής σου - στην ιππασία. Προκαλώντας αρχικά πανικό στους γονείς σου και βλέμματα οίκτου από φίλους.

5. Τα αισιόδοξα σχέδια!

Αυτό μωρέ, που λες οτι να, φέτος θα ιππεύω πιο τακτικά, ή θα προσπαθώ να κάνω πιο σωστά ασκήσεις, ή να πάω για αγώνες, ή να δώσω για λισάνς, ή οποιονδήποτε αισιόδοξο στόχο και σχέδιο. Που συνήθως τα ψιλοακυρώνουμε από μόνοι μας, αλλά τέλος πάντων, ο Σεπτέμβρης είναι σαν τον Γενάρη. Αρχή της χρονιάς! 

Ακαδημαϊκή ο ένας, ημερολογιακή ο άλλος, αλλά το αίσθημα της νέας αρχής, δεν αλλάζει!

+1 Τακτοποίηση συρταριών και εύρεση ξεχασμένων... θησαυρών !

Στα πλαίσια της νέας αρχής, τρώω συνήθως το πακετάκι από την μανούλα μου, να τακτοποιώ διάφορα συρτάρια, ντουλάπια, κουτιά, δωμάτια, σπίτια, γενικά ο,τι αποφασίσει πως χρειάζεται τακτοποίηση... Το τι "θησαυρούς" ξεθάβω, δεν περιγράφεται!

Πάρτε μια ιδέα...

Πρόγραμμα Τελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου Κεντρικής Ευρώπης, 1999, ΚΕΙΠΠ
Πρόγραμμα ΑΝΘΕΜΙΑ, 2007, Πόρτο Καρράς
Πρόγραμμα Ολυμπιακών Αγώνων 2004 - από τότε είχα αδυναμία στην Ιρλανδία

Ο Αριθμός Μητρώου του πρώτου αλόγου που έτρεξα σε αγώνα

 Ζωγραφιές μου με αλογάκια απ'όταν πήγαινα σχολείο και βαριόμουνα στο μάθημα

 

...τους αναβολείς μου...

ροζέτες μου από αγώνες που είχαν θαφτεί κάπου (?!)

καταλαβαίνετε... ενθουσιασμός, συγκίνηση, και απορία...

Ωραία, καλά τα ξέθαψα. Πού τα βάζω τώρα?

Το ιππικό μου καλοκαίρι... Αύγουστος

Ο Αύγουστος με βρήκε στην Θεσσαλονίκη, μερικώς μετακομισμένη. Αφήνοντας πίσω το σπιτάκι της Αθήνας, ανεβήκαμε με το αγόρι μου στα πάτρια εδάφη του, αυτός για δουλειά και μόνιμα, εγώ για εύρεση δουλειάς - ή έστω, να κόψω κίνηση στην αγορά, να δω αν με παίρνει και εμένα να μετακομίσω για μόνιμα.

Από τα βασικά πράγματα που όφειλα να ψάξω, ήταν αλογάκια και ιππικοί όμιλοι. Τα αλογάκια τα βρήκα εύκολα, γιατί εκεί που μέναμε ήταν οικισμός εκτός Θεσσαλονίκης, και όλο και κάποιο μουσούδι έβλεπα σε κάποιο χωράφι. 

Οι όμιλοι όμως, ήταν μια άλλη υπόθεση. Λίγο που η δουλειά του αγοριού ήταν μακριά, λίγο που ήταν "καινούργιος" στο γραφείο και τον έτρωγαν οι αποστάσεις και οι πρώτες μέρες σε νέο περιβάλλον, λίγο κάτι εκκρεμότητες και λίγο να βρεθούμε με φίλους, δεν βοήθησαν όλα αυτά να επισκεφθώ ομίλους.

Αλλά για να είμαι ειλικρινής, απ'όσα είδα σε facebook, το οποίο και χρησιμοποίησα για να ρίξω κυριολεκτικά μια ματιά, δεν θα ήθελα να ιππεύσω εκεί.

Και εξηγούμαι. Δεν είμαι ψώνιο σε οτι αφορά αλογάκια Σχολών. Αντιθέτως, πιστεύω πως ένας καλός προπονητής μπορεί να σου κάνει μάθημα ακόμα και σε μουλάρι, αν εσύ είσαι ανοιχτός ως μαθητευόμενος και ως ιππέας. Για τον λόγο αυτό, δεν έχω ποτέ πρόβλημα να δοκιμάσω να κάνω μάθημα σε Σχολές ιππασίας ανα την Ελλάδα.

Πλην όμως, έχω την απαίτηση ο όποιος δάσκαλος ή προπονητής, να μου βγάζει κάποια εμπιστοσύνη. Και στον συγκεκριμένο όμιλο, αυτό που είδα ήταν ένα πιτσιρίκι που ιππεύει χειρότερα από εμένα. Το σύνηθες πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να μου πει κάτι με το οποίο διαφωνώ, και κάνοντάς το, πηγαίνω "πίσω" αντί για "μπροστά". Τύπου "κλώτσα το μέχρι να καλπάσει". Συγνώμη, αλλά αυτό με συχαναγκάζει. 

Έτσι, η ιππασία σε όμιλο Θεσσαλονίκης δεν πραγματοποιήθηκε. Πιστεύω βέβαια πως με λίγο ακόμα ψάξιμο, θα βρεθεί κάτι στα μέτρα μου.

Η καλύτερη ιππικοσυνάντηση, έγινε ένα απόγευμα. Όπου μετά από αρκετό καιρό - έναν χρόνο ίσως? ξαναβρέθηκα με τον Χρήστο και την Στέλλα. Μόνο που αυτή την φορά, πήγαμε για καφέ στα δικά τους εδάφη, με αποτέλεσμα να μπορέσω να δω τον Μακ και τον Τσιτσίκο. Μορφές!

Όσο κουλ κι αν φαίνονται, παραμένουν απίστευτα διαόλια και οι δυο τους, ιδιαίτερα αν πιστέψω τις ιστορίες με τα κατορθώματά τους που ακούω από τον Χρήστο.

Δεν καβαλήσαμε, αλλά και μόνο που είδα τα μουσούδια τους, χάρηκα! Για την ακρίβεια, ήθελα να μπω μέσα από την περίφραξη και να τους κατσιάσω μέχρι αηδίας, αλλά έχε χάρη που είχε ρεύμα η κορδέλα. Φιλάκια σε μυτάκια, ασφυκτικές αγκαλιές, τρίψιμο αυτιών και γούτσου κινήσεις αποφεύχθησαν λόγω ηλεκτρισμού και τα άλογα παραμένουν υγιεί και ασφαλή.

Μαμάκης και Τσιτσίκος, σε ανέμελες καλοκαιρινές στιγμές...

Γυρίζοντας Αθήνα, στο τέλος της άδειάς μου, έκανα τον ιππικό μου απολογισμό. Είχα δει αλογομούσουδα? Ναι! Είχα καβαλήσει όσο ήθελα? Οχι. Είχα περάσει γενικά καλά?Ναι. Οπότε, όλα καλά.

Πλην όμως, λόγω ρευστότητας σε όλες τις πτυχές της ζωής μου -προσφάτως μετακομισμένο αγόρι μακριά, λήξη σύμβασης και άγνωστο πότε θα εγκριθεί έργο για νέα σύμβαση, επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο του σπιτιού μου που δεν χωράω, αποστολή βιογραφικών άνευ απάντησης σε εταιρείες, κλπ, προβληματισμοί σχετικά με την πρόοδο της ίππευσής μου και οι δυνατότητες που έχω ή όχι, για εξέλιξη, κάτι αντίστοιχο με τις μηχανές, που ακόμα να μαζέψω λεφτά να αντικαταστήσω την κλεμμένη - είχα περιέλθει σε μια κατάσταση εκνευρισμού και στεναχώριας.

Και ως γνωστόν, σε δυο πράγματα ξεσπάω όταν είμαι έτσι. Στο δέρμα του προσώπου μου, και την ακαταστασία γύρω μου. Έτσι, την Τετάρτη μετά το Δεκαπενταύγουστο, έχοντας τελειώσει κάτι δουλειές στο γραφείο, είχα ανοίξει πόλεμο με τα συρτάρια μου. Παράλληλα, μίλαγα και με την Μαίρη, τα νέα της και την γνωστή ιστορία "πόσο σας ζηλεύω, τι καλά που περνάτε εκεί στον Ιφιτο, θέλω να έρθω κι εγώ".

Ε να έρθεις! μου λέει η Μαίρη. 

Το σκέφτηκα λίγο, αλλά λέω μέσα μου, 70 ευρώ το ΚΤΕΛ πήγαινέλα στον Πύργο, δεν λέει, μιας και δεν τα έχω. Σκατά. Ρώτησα μήπως θα μπορούσε το πρώτο ΣΚ του Σεπτέμβρη, μιας και το τελευταίο του Αυγούστου είχα μαμά που γιόρταζε και φίλη που παντρευόταν. Όχι, γιατί τότε είχε η Μαίρη γάμο. Το δεύτερο ΣΚ είχα πάλι εγώ γάμο. Το τρίτο ΣΚ θα έχει αγώνες οπότε θα ανέβει Αθήνα. Το τέταρτο ΣΚ θα πάω Θεσσαλονίκη. Να το βλέπαμε ίσως από Οκτώβρη? (κάπως έτσι γινόταν πάντα και ποτέ δεν κατέβαινα, από το 2008).

Ταυτόχρονα όπως μιλούσαμε, εγώ συνέχιζα την μάχη με τα συρτάρια. Πέταμα χαρτιών, πέταμα πραγμάτων, αρχειοθέτηση, τακτοποίηση, κλπ. 

Κάποια στιγμή, ανοίγω έναν φάκελο, και βρίσκω 50 ευρώ. Τα κοιτάω.

-Ρε, πόσο έχει να έρθω κάτω με το ΚΤΕΛ? ρωτάω

- 46 ή 48 ευρώ, δεν θυμάμαι ακριβώς, μου απαντάει.

Ξανακοιτάω το 50ευρω. Μερικά πράγματα δεν είναι τυχαία.

-Ντάξει, σ αφήνω, παίρνω να κλείσω θέση στο ΚΤΕΛ για μεθαύριο! της απαντώ.

Καθώς καλούσα το νούμερο, σκέφτηκα "είπε κάτι για καλλιστεία? θα μου φάνηκε".

Όπερ και εγένετο. Παρασκευή απογευματάκι νωρίς, κατέβηκα σαν κυρία από το λεωφορείο με την φουστίτσα μου, με παρέλαβε η Μαίρη, πήγαμε στον όμιλο, άλλαξα επιτόπου και καβάλησα την λατρεμένη μου Goldy.

Αυτό το φοραδάκι με τα τόσο ιδιαίτερα και εκφραστικά αυτάκια, ήταν σαν να το καβάλαγα χρόνια τώρα. Σαν να μην ήταν η τελευταία φορά το 2008. 

Η Μαίρη μου το πήγαινε προς το άλμα το θέμα, αλλά την φρέναρα. Ώπα μανδάμ, μπάστα, γιατί έχω να κάνω προπόνηση 5 μήνες, και να πηδήξω εμπόδιο 6! Κάτσε λίγο να σεταριστώ πάνω στην κυρα-Γκόλντυ, μην με ψάχνεις μετά!

Αφού κατέβηκα, ανέβηκε η Μαίρη στον δικό της. Ένας κούκλος ντόπιος, ο Μοχίτο. Που απ'ότι κατάλαβα, ως βαρβατάκος της βγάζει ώρες ώρες την ψυχή με τις ιδιοτροπίες του, αλλά είναι επι το πλείστον καλότροπος και πειθαρχημένος. Και την εμπιστεύεται όσο δεν πάει.

Αυτό το έβλεπα στα εμπόδια, που φάνηκε να είναι το αγαπημένο του παιχνίδι, όσο ανεβάζαμε την βαλβίδα, τόσο καλύτερα πήδαγε. 1.30 το είχε για πρωινό. Αφού κάναμε κάποιες ασκήσεις ώστε να συγκρατεί λίγο τον ενθουσιασμό του - και εγώ τον δικό μου για την πρόοδο στην ίππευση της φίλης μου, ξεϊδρώσαμε τα αλογάκια, και πήγαμε σπίτι.

Όπου και μου διευκρίνισε οτι το Σάββατο έχουν Ιππικά Καλλιστεία σε έναν όμιλο/σύλλογο κάπου εκεί δίπλα και θα πήγαιναν τα παιδιά από τον όμιλο, πιο πολύ για επίδειξη δυνατοτήτων, να δει ο κόσμος τι δουλειά γίνεται στον όμιλο, ώστε αν ενδιαφέρεται κανείς για μαθήματα κλπ, να πάει. Σωστότατη σκέψη. 

Μετά αντιλήφθηκα οτι αυτό σήμαινε δύο πράγματα. Οτι το Σάββατο θα πήδαγα εμπόδια. Και οτι θα πήδαγα μπροστά σε κόσμο, που αντίθετα απ'ότι στους αγώνες που σε βλέπουν μόνο οι γονείς σου (και αν), εκεί θα κοιτάζαν μόνο εμάς. Άουτς.

Σάββατο νωρίς το απόγευμα, σελώσαμε Γκόλντυ και Μοχίτο. Και αφού κάναμε το ζεσταματάκι μας, πηδήξαμε μια άσκηση, τύπου Χ, 3 καλπαστικά, καθετάκι. 

Ομολογώ οτι η δικιά μου, μέχρι να την μάθω, μου έκανε λίγα νερά μια δυο φορές. Αλλά με κατατόπισε καταλλήλως η Μαίρη, και συμμαζευτήκαμε και οι δυο. Παρόλο που το φοραδάκι πήδαγε καλά, ένοιωθα "κάπως" εμένα. Κάπως σαν μπάμια ένα πράγμα. 

Αφού έκανε και η Μαίρη ζέσταμα στον Μόχα, πηδήξαμε εναλλάξ ένα εμπόδιο. Μετά, στήσαμε κολλητά δυο εμπόδια, και είπαμε να δοκιμάσουμε να πάμε ταυτόχρονα, δίπλα δίπλα. Εντάξει. Δεν το καταφέραμε ΑΚΡΙΒΩΣ, αλλά τουλάχιστον δεν απέχαμε και καλπαστικά μεταξύ μας. Εκεί που Μόχας σηκωνόταν, η Γκόλντυ πάταγε το τελευταίο της μπροστινό πριν το άλμα. Τσεκάραμε πάντως οτι δεν είχαν πρόβλημα να καλπάσουν και να πηδήξουν τόσο κοντά το ένα με το άλλο και είπαμε να το δοκιμάζαμε αυτό το βράδυ στα Καλλιστεία.

Θέλω να παρακάμψετε την στάση μου στο εμπόδιο (είπαμε, είχα κανα 6μηνο να πηδήξω)
και να εστιάσετε στο γεγονός οτι η Γκολντάρα ΠΕΡΑΣΕ τον Μοχίτο ! Χα !

*Κάθε φορά που λέω ή γράφω την λέξη Καλλιστεία, σκέφτομαι την ατάκα "Παγκόσμια Ειρήνη". Αυτό που θέλαν όλες οι υποψήφιες στο Μις με το Ζόρι.

Και ξεκινάει μια ιστορία, να φορτωθούν 5 άλογα και δυο σετ εμποδίων, σε ένα τρέλερ των 2 θέσεων. Το καλό ήταν πως ο Αλέξης, ο οδηγός του αυτοκινήτου με το τρέηλερ όχι μόνο το "είχε" στην οδήγηση άνετα, αλλά αποδείχθηκε μια χαρά παιδί για χαβαλέ και παρέα. Οπότε όλα καλά. Ξεπάτωμα βέβαια, πήγαινέλα επί 3 φορές, φόρτωνε και ξεφόρτωνε άλογα και εμπόδια. 

Αλλά έφτασε η στιγμή, και τα παιδιά μπήκαν στον στίβο των καλλιστείων.

Ο οδηγός Αλέξης, το όχημα και το τρέηλερ. Και πάνω απ'όλα, στυλ

Ακόμα και στα μάτια μου, που είμαι εξοικειωμένη με πειθαρχημένα άλογα, η εικόνα των παιδιών να ιππεύουν σε μια σειρά το ένα πίσω από το άλλο τα άλογά τους, με ίσες αποστάσεις, σε βάδην, τροτ και καλπασμό, αλλάζοντας ίππευση με διαγωνίους, μέσα σε μια μικρή αρένα, ήταν εντυπωσιακό σαν θέαμα!
Λίγο το μέγεθος της αρένας, που έκανε τα άλογα να φαίνονται πιο μεγάλα και υπογράμμιζε την πειθαρχία τους, λίγο οι βραδινοί προβολείς που τα φώτιζαν αλλά ταυτόχρονα μας στράβωναν κιόλας, τους έδιναν μια όψη μεγαλείου.
Εκείνη τη στιγμή, δεν μ'ενδιέφερε να ιππεύσω. Και μόνο να τους έφτιαχνα τα εμπόδια να τα περνούσαν όλοι και να περνάγαμε όλοι καλά και να έβλεπε ο κόσμος πόσο καλά ιππεύουν τα παιδιά, θα μου αρκούσε.
Παρόλα αυτά, μόλις τελείωσαν το ζέσταμα, η Γκόλντυ άλλαξε αναβάτη, και βρέθηκα στην πλάτη της. Τροτάραμε λίγο χαλαρά πάνω από ένα καβαλέτι, και περάσαμε σε καλπασμό ένα άλλο, ανεβασμένο στους 60-70 πόντους. Τα παιδιά πήδαγαν πολύ ήρεμα, σε αντίθεση με την προηγούμενη φασαρία που επικρατούσε, με τα άλογά τους αρκούντως συγκρατημένα αλλά και ζωηρά, ενώ το Γκολντάκι πήγαινε αέρα, αλλά με προβλημάτιζαν αρκετά οι προβολείς έτσι όπως χτυπούσαν πάνω στις βαλβίδες και στα μάτια μας. Οι σκιές δίναν κι έπαιρναν και μερικές φορές έμοιαζε τα εμπόδια σαν να ήταν πιο φαρδιά.

Πάρτε βλέμμα η φοραδούλα... σαν να ετοιμάζεται να τρολάρει...

Μετά από αρκετά περάσματα, τα δυο καβαλέτι που ήταν στημένα στις δυο αντικριστές πλευρές της αρένας, μεταφέρθηκαν στην μέσα. Προστέθηκαν και δυο φίλλερ από αυτά τα ασπροκόκκινα της τροχαίας και προσπαθήσαμε με την Μαίρη να δούμε από πού θα μπορούσαμε να τα πηδήξουμε, χωρίς να στραβωθούν τα άλογα από τους προβολείς.
Από κάτω προς τα πάνω, είχαμε τους προβολείς πίσω μας, αλλά δεν φαινόταν να βολεύονται τα άλογα για κάποιο λόγο. Ίσως γιατί χάζευαν την σκιά τους? Δεν ξέρω.
Έτσι, δοκιμάσαμε από πάνω προς τα κάτω. Η Γκόλντυ τα έδωσε όλα! Ανασηκωμένο σώμα και αυτιά, κάθε βήμα της σταθερό και κάθε άλμα της καθαρό. Με εξαίρεση μια φορά που δεν έβλεπα το εμπόδιο λόγω προβολέα, και την πήγα πολύ κοντά. Ακόμα κι έτσι, η καλή μου κατσικοπήδηξε, ρίχνοντας το εμπόδιο. Στο επόμενο πέρασμα όμως, ήμασταν και οι δυο κυρίες.
Μετά από μερικά άλματα που αυξάνονταν το ύψος τους σε κάθε πέρασμα, αποφάσισα να αφήσω το κοριτσάκι να ξεκουραστεί.
Ο στίβος ήταν πολύ βαθύς με άμμο από την θάλασσα, και κάθε άλμα ήταν αρκετά κουραστικό για τα πόδια τους. Επιπλέον, ο Μοχιτάκος είχε να συνεχίσει την επίδειξη σε ύψος και φάρδος.
Όσο πήγαινε και ανέβαινε το εμπόδιο για την Μαίρη και ο Μοχίτο το πέρναγε αέρα, αλλά τους δυσκόλευε ο κόντρα προβολέας. Έτσι ήρθε η στιγμή που ο μικρός δεν είδε καλά το εμπόδιο, φρέναρε, και μετά συνέχισε με άλλες δυο αρνήσεις. Όσο κι αν ήταν φαρδύ το όξερ με βαλβίδα κάτω, δεν μπορούσε να δει τίποτα, φαίνονταν όλα ένα ενιαίο ακαθόριστο μαύρο.
Το ενδιαφέρον του κόσμου πάντως, είχε αυξηθεί.
Η Μαίρη αποφάσισε να τον φέρει από κάτω, παρόλο που δεν βολευόταν ο μικρός. Και όντως, έχοντας πίσω του τους προβολείς, πήδηξε το 1.20 σαν 1.40, εισπράττοντας χειροκροτήματα και ενθουσιασμό. Αυτό το άλογο νομίζω είναι λίγο ψώνιο. Επιζητεί τον θαυμασμό και μόνο όταν έχει την προσοχή όλων, αποδίδει καλύτερα. Τι να πει κανείς... βαρβατάκια... τ'αγαπάμε κι ας μας παιδεύουν!

Σσσσσσσσσςςς... κάναμε και νέους φίλους, πίσω από την πλάτη της Γκόλντυ...

Από την ώρα που τελείωσε η εκδήλωση, μέχρι να γυρίσουν όλα τα άλογα και εμπόδια στον στάβλο, μας ξαναβγήκε λίγο η πίστη, αλλά είχα περάσει τόσο καλά, που δεν με ένοιαζε.
Έχοντας βάλει τα αλογάκια στα μποξ τους, αφού τους περάσαμε μια τα πόδια με νερό πίεσης, λιώσαμε ο καθένας σε μια καρέκλα, και φάγαμε από ένα σάντουιτς, ώρα 03.00 το βράδυ. Προσωπικά, ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ με την μπουκιά στο στόμα, αλλά έκανα κουράγιο γιατί ντάξει ρε παιδί μου, ας μην γίνομαι παντού ρεζίλι οτι νυστάζω και κοιμάμαι οπουδήποτε...

Ο Μοχίτο, σνομπάροντας το τρέηλερ της επιστροφής. 

Την Κυριακή, ήταν ημέρα επιστροφής και πήγαμε για έναν "πρωινό" καφέ δίπλα στην θάλασσα, η συμμορία του χθεσινοβραδινού σάντουιτς. Όσοι δηλαδή κατάφεραν να ξυπνήσουν...
Μπαίνοντας το απόγευμα στο λεωφορείο για Αθήνα, υποσχέθηκα στην Μαίρη οτι πλέον θα κατεβαίνω πιο συχνά. Παράλληλα, την έβαλα να μου υποσχεθεί πως κι αυτή θα ανεβαίνει πιο συχνά σε αγώνες. Οπότε, οι επόμενοι μήνες - εκτός αν βρω δουλειά πιο σύντομα απ'ότι υπολογίζω και μετακομίσω Θεσσαλονίκη, προβλέπονται να έχουν χρώμα Ιφίτου!
Και το αποκορύφωμα του Πυργιώτικου Σαββατοκύριακου? Η Goldy κέρδισε την δεύτερη θέση και ένα αργυρό μετάλλιο στα Καλλιστεία! Εμ βέβαια, τι να λέμε τώρα, ήταν μια κοκκινομάλλα κούκλα !
Προσωπικά, θα την ψήφιζα για νούμερο 1#, αλλά εντάξει. Θα σεβαστώ την άποψη των κριτών...

Και κάπως έτσι ονειρεμένα, τελείωσε το ιππικό μου καλοκαίρι για το 2014...

Το ιππικό μου καλοκαίρι... Ιούλιος

Χρόοοοοοονια τώρα θυμάμαι στις διακοπές μου το καλοκαίρι, όπου κι αν πηγαίνω, να κάνω τα εξής δυο πράγματα:
1. να ψάχνω πού υπάρχει διαθέσιμο προς ίππευση άλογο - όμιλος? σύλλογος? λέσχη? ξενοδοχείο? ιπποτουρισμός? αλογάκι σε λιβάδι? οτιδήποτε! και
2. να κουβαλάω και την σέλα μου μαζί, ώστε να μην χάσω ευκαιρία, αν πέσω σε επιφυλακτικό ιδιοκτήτη, τύπου "μα δεν έχω σέλα να σου δώσω, αλλιώς θα σου έδινα το άλογο".

Οι φετινές μου διακοπές, εκτός από την σκιά του θανάτου του Ρίγγο και του Πέντι, είχαν όπως πάντα μια εκτενή έρευνα για άλογα - μόνο που τελικά, τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου όπως τα περίμενα.

Ιούλιος - Κρήτη

Στην Κρήτη πήγαμε με το αγόρι μου για τον γάμο ενός φίλου και είπαμε οτι αφού πάμε ως εκεί κάτω, ας κάτσουμε και μερικές μέρες. Έχοντας κάνει εκ των προτέρων την μικρή μου έρευνα, είχα βρει πού στο Ηράκλειο / Χερσόνησο θα πήγαινα για ιππασία. Στους στάβλους Αρίων - ή αλλιώς, Arion Stables.

Εκτίμησα πολύ το γεγονός πως στο ενημερωτικό έντυπο εξηγούσαν ποιες στομίδες χρησιμοποιούσαν και γιατί/ πώς, καθώς επίσης και το γεγονός οτι είδα καλοζωισμένα αλογάκια, με καλές στομίδες ή και χωρίς στομίδες, να ιππεύονται από ανθρώπους με όλο τον τυπικό εξοπλισμό ασφαλείας. 

Λίγο όμως που δεν μας έφτανε ο χρόνος, λίγο που το αγόρι μου δεν έχει εξοικειωθεί ακόμα μ'αυτή την τρέλα, να καβαλάω σε όποιο σημείο του χάρτη βρίσκομαι, μόνο απ'έξω περάσαμε.

Από την άλλη, μπορώ να πω - στα πλαίσια του χιούμορ πάντα - οτι έχω να παρουσιάσω μια φωτογραφία με ένα αυθεντικά Κρητικό άλογο (όχι αυτά τα καημένα που τα αποκαλούν γεωργαλίδικα και τους πετσοκόβουν τις ουρές). Πραγματικό, Κρητικό, πολεμικό άλογο!

Βέβαια, δεν το συνάντησα σε κάποιον στάβλο, αλλά στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κρήτης. Δεν είχε κάποια λεζάντα δίπλα του, αλλά παρόλο που μου ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, ρώτησα μια κοπέλα που εργαζόταν στο Μουσείο, προς επιβεβαίωση.

Το άλογο αυτό ήταν άλογο ενός πολεμιστή και βρέθηκε θαμμένο μαζί του σε έναν τάφο. 

Ιούλιος - Αθήνα

Στις λίγες μέρες που έμεινα Αθήνα, κατάφερα να επισκεφτώ -επιτέλους- τον ιππικό όμιλο στον οποίο είμαι γραμμένη ως αγωνιζόμενη αθλήτρια, τον ΙΟΜ. Ως την φορά εκείνη, όχι μόνο δεν είχα πάει ποτέ, αλλά δεν ήξερα και πώς να πάω!

Ευτυχώς, βρέθηκα με έναν γείτονα και συναθλητή και με πήγε ως εκεί, μπας και μάθω ποτέ τον δρόμο...

Εκεί γνώρισα 3 ενήλικα μουσούδια, εκ των οποίων οι 2 ήταν φοράδες και η μία ήταν παλιά γνωστή ΚΑΙ μανούλα. Και γνώρισα και το πουλαράκι της, το οποίο μπορώ να πω, ήταν αρκετά... καρδαμωμένο !!!

Στο τελείωμα της προπόνησης, και αφού είχα τραβήξει όλες τις φωτογραφίες με τον πιο λάθος τρόπο, ο ιπποτικός μου γείτονας μου παραχώρησε το άλογό του για μια χαλαρή βόλτα έξω από τον όμιλο, συνοδεία του επίσης ιπποτικού του γιου. Είχα κατενθουσιαστεί - κυρίως γιατί είχα ξεχάσει πόσο καιρό έχω να πάω βόλτα με άλογο, εκτός στίβου...

Ιούλιος - Αντίπαρος

Και συνεχίζοντας τις διακοπές μου με οικογένεια, στην Αντίπαρο, αποφάσισα οτι φέτος θα πήγαινα όπως και δήποτε να εξερευνήσω την ιππο-κατάσταση στην Πάρο.

Είχα τσεκάρει 1-2 κέντρα ιππασίας, εκ των οποίων μου έκανε πολύ κακή εντύπωση. Στις φωτογραφίες στο διαφημιστικό φυλλάδιο έβλεπα αλογάκια υποσιτισμένα, με βαριές και δυνατές στομίδες και πλάτες να λυγίζουν από το βάρος του εκάστοτε τουρίστα. Το άλλο πάλι, φαινόταν πιο οργανωμένο και "τυπικό" ως προς τα δεδομένα μου, ενώ ανέφερε και την χρήση του horsemanship. Να ξεκαθαρίσω κάτι. Το χόρσμανσιπ το θεωρώ ως έναν βαθμό ένα ωραίο παιχνίδι ανάμεσα σε ανθρώπους και άλογα, αλλά από τον βαθμό αυτό και πέρα, το θεωρώ κοροϊδία και μπίζνα για να τρώγονται τα λεφτά του κοσμάκη. Παρόλα αυτά, το κέντρο αυτό δήλωνε απλώς οτι τα δικά τους άλογα είχαν τέτοια εκπαίδευση, και στις φωτογραφίες φαίνονταν σε καλή κατάσταση, οπότε αποφάσισα να ποντάρω εκεί. Δυστυχώς τα χρήματα δεν μου έφταναν για την δίωρη βόλτα στην θάλασσα, δεν ήταν ακριβή, απλά δεν τα είχα, και έτσι περιορίστηκα στο "μάθημα στον στίβο".

Φτάνοντας εκεί, με περίμεναν δύο πολύ ευχάριστες εκπλήξεις!

Η πρώτη ήταν η διάψευση κάθε αμφιβολίας μου. Όλος ο χώρος φιλοξενούσε περίπου 40 άλογα, εκ των οποίων όλα ήταν πεντακάθαρα, καλοταϊσμένα και καλότροπα. Οι άνθρωποι γύρω τους που τα φρόντιζαν και τα σέλωναν ήταν ήρεμοι, χαμογελαστοί και τα αγαπούσαν. 

Και η δεύτερη έκπληξη, όταν είδα τέσσερα άλογα να γυρίζουν από βόλτα, ήταν ένας παλιός μου φίλος. Τον οποίο ομολογώ οτι επειδή είχαμε χρόνια να βρεθούμε και έχει μεγαλώσει κιόλας, δεν τον αναγνώρισα πρώτη. Με τον Δημήτρη μοιραζόμασταν πριν το 2008 στον IOMSνομίζω, ένα αλογάκι από αυτά της κατηγορίας των όλιγον τι παλαβών, τον Smarty. Μεγάλη μορφή ο τύπος. Σαν τον Νέρο ένα πράμα...

Αφού μου έδωσαν ένα φοβερό αλογάκι, τον Σημίτη (?!?!?), πρώην ιπποδρομιακό, αλλά πλήρως συνεργάσιμος σε εμπόδια και επίπεδη, καβάλησε και ο Δημήτρης μια τούρμπο φοραδούλα, και ιππεύαμε παρέα στον στίβο, έτσι για το ξεχαρμάνιασμα! 

Η αδελφή μου, αντίθετα από τον Γιώργο, έχει εξοικειωθεί χρόοοοοονια τώρα με το χούι μου αυτό (δεν θυμάμαι εγώ που την έτρεχα από το κατσικοχώρι που σπούδαζε στην Σκωτία να πάμε στην Γλασκώβη για να κάνουμε αλογάκι?) οπότε, μιας και είχε έρθει για την παρέα, μας τράβηξε μερικές φωτογραφίες - και μάλιστα, ήξερε και να μας "στήνει". Ε πώς να το κάνουμε κοντεύει να γίνει προ η μικρή σε τέτοια...

Στην Φάρμα του Θανάση, με τον Θανάση, τον Δημήτρη, την Σωσάνα και την μικρή ιπποκόμο :)

Μικρή σημείωση: για να μην ξεχνιόμαστε, την ημέρα που είχα κλείσει να πάω στην Πάρο για ιππασία ΜΑΖΕΨΕ ΣΥΝΝΕΦΑ στο βόρειο μέρος της Πάρου. Ξέρετε μωρέ, εκεί που θα πήγαινα... ευτυχώς όμως, προλάβαμε και δεν έβρεξε εκείνη τη μέρα, παρά μόνο την επόμενη!

Και συνεχίζοντας την παραμονή μου στην Αντίπαρο, βρήκα άλλα δυο αλογάκια... Το ένα σε ένα μπουκάλι κρασί, και το άλλο, στο σπίτι ενός οικογενειακού μας φίλου. 

Το άσπρο άλογο με τα τεράστια ρόδια δίπλα του, δεν ξέρω τι μπορεί να εκφράζει, αλλά εμένα μου θύμισε έντονα ιστορίες της Ελληνικής Μυθολογίας.

Το λευκό άλογο που δώρισε ο Ποσειδώνας

Την Αριάδνη που το πέρασμά της από τον πάνω κόσμο στον Άδη σφραγίστηκε με το ρόδι που έφαγε

κλπ...

(η φαντασία οργιάζει...)

Heaven couldn't wait...

Είναι μέρες που έχω γυρίσει στην Αθήνα, αλλά δεν έχω πάει από τον στάβλο. Θέλω να πάω να δω και τα παιδιά και τα άλογα, αλλά απλά, δεν μπορώ.

Το να μαθαίνεις για τον θάνατο κάποιου, ζώου ή ανθρώπου, ενώ είσαι μακριά, σε θλίβει μεν, αλλά η απόσταση και μόνο, σε βοηθάει κάπως.

Όταν όμως πας πιο κοντά, και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μέρη και εικόνες οικείες, που συνειρμικά το μυαλό σου αναζητάει πρόσωπα ή μουσούδια, η πραγματικότητα σου χτυπάει ξανά και ξανά το καμπανάκι, οτι όχι, δεν είναι εδώ αυτοί που ψάχνεις. 

Και ποτέ ξανά δεν πρόκειται να τους δεις, γιατί πια είναι σάρκα που λιώνει κάτω από το χώμα, κουφάρια άψυχα, και όχι ανάσες, ματιές, συναισθήματα και ζεστασιά.

Με πιάνει ένα αίσθημα πανικού, και φοβάμαι να μπω στον στάβλο και να δω τα άδεια μποξ τους. Ή να δω τον Λαστ και τον Νέρο, τους τελευταίους της ομάδας τους, να στέκονται. Σαν να περιμένουν την σειρά τους. Αλλά στην τελική, έτσι δεν κάνουμε όλοι? Περιμένουμε την σειρά μας να πεθάνουμε. Θέλω να πάω στον στάβλο, να πάρω αγκαλιά τον στριμμένο Λαστ, που  ξέρω οτι δεν θέλει πολλά πολλά με χάδια και αγκαλιές - εκτός αν έχεις καρότα, και να του πω οτι ακόμα κι αν δεν τον ιππεύω, τον αγαπάω τον βλάκα. Άσχετα που δεν θα καταλάβει τίποτα. 

Ακόμα κι αυτό όμως, φοβάμαι να το κάνω, φοβάμαι οτι θα μου κοστίσει πολύ περισσότερο όταν τον χάσω. Και κάπως έτσι, μένω απέναντι από τον στάβλο και προσπαθώ να με πείσω να περάσω την Κατεχάκη, με μια σακούλα καρότα, και να δω τα μουσούδια που τόσο μου έχουν λείψει...

Τελικά, ο Παράδεισος δεν μπορούσε να περιμένει...

RIP Mr.Pedigree (Pedy), 8.8.2014

Ο αγαπημένος γίγαντας των πιτσιρικιών, ο "στρατηγός" Πέντυ, κοιμήθηκε χθες με ένεση ευθανασίας. Όχι από κολικό, αλλά δεν γνωρίζω από τι αρρώστησε. 

Το μόνο παρήγορο σε αυτόν τον θάνατο, είναι πως δεν πρόλαβε το άλογο να γηροκομηθεί, να πάει δηλαδή σε άλλο μέρος.

Σαν σκέψη υπήρχε αρκετό καιρό, να βρούμε κάπου να τον στείλουμε, με λιβάδι, που απλώς να βόσκει όλη μέρα, να βγει σε σύνταξη δηλαδή. Αλλά δεν μπορούσαμε να βρούμε κάτι και έτσι έμενε στον στάβλο.

Δεν πέρναγε κι άσχημα βέβαια... Όλη μέρα βόσκαγε στο ιπποδρόμιο με το γρασίδι, στον στάβλο ήταν με τους φίλους του έναν γύρω, στην βοσκή του έκαναν παρέα ο Γκέηζερ κι ο Λαστ, τα πιτσιρίκια τον έψαχναν για να του δώσουν λιχουδιές και χάδια.

Γι'αυτό είναι (τουλάχιστον για εμένα) παρήγορο, να ξέρω πως πέθανε σε μέρος που ένοιωθε δικό του, με ανθρώπους που ήξερε και εμπιστευόταν γύρο του, και με τους φίλους του κοντά.

Αλλά το κενό που μας αφήνει ο κάθε φίλος που πεθαίνει, μεγαλώνει και αφήνει ένα μούδιασμα, σαν νοβοκαΐνη στον οδοντίατρο. 

Θα μας λείψεις στρατηγέ...

Λιωμένο παγωτό...

* Moody alert *

Είναι κι αυτό το τραγούδι, από Ξύλινα Σπαθιά, που όσο κι αν οι στίχοι του ακούγονται παράταιροι, πολλές φορές ταιριάζει γάντι στο πώς νοιώθω...

Το 2014 ήταν μια περίεργη χρονιά ως τώρα για μένα. Πολύ δουλειά, όχι πολλά λεφτά. Λίγη ιππασία, άτσαλο πρόγραμμα. Ήταν φορές που ίππευα 2 - 3 φορές την εβδομάδα, και άλλες, 2 - 3 φορές τον μήνα. Ήταν φορές που ίππευα μια βδομάδα σχεδόν συνεχόμενα, και άλλες φορές, όπως τώρα, που έπεφταν κάτι κενά κάπου 4 μήνες. 

Δεν μου άρεσε αυτή η κατάσταση. Μ'αρέσει να έχω το πρόγραμμά μου, να ξέρω οτι μπορώ να το ακολουθήσω και να μην χάνω ούτε προπονήσεις, ούτε την επαφή μου με τα παιδιά στον στάβλο, ούτε και με τα μουσούδια του στάβλου. Ως ένα βαθμό, ίσως να φταίω εγώ, που δεν πάτησα πόδι στην δουλειά, να διεκδικήσω το ωράριό μου. Ήταν και τα προγράμματα στον στάβλο κάπως περίεργα φέτος, με αρκετούς αγώνες των πενταθλητών και γενικά, δεν μου έκατσε τίποτα που να με βοηθήσει να ιππεύσω με κάποιο πρόγραμμα. 

Όλο έλεγα οτι "από βδομάδα θα πηγαίνω πιο τακτικά" και οτι "θα ασχοληθώ πιο σοβαρά", αλλά πάντα κάτι γινόταν, και όλο στα ίδια έμενα. 

Σχετικά με όλες τις χρονιές, το 2014 - ως τώρα, είναι η μόνη χρονιά που νοιώθω οτι δεν έχω κάνει τίποτα. Δεν έχω εξελίξει την τεχνική μου, δεν έχω κάνει "κάτι" που να το εδραιώσω και να νοιώθω οτι το κατέχω. Πριν δυο χρόνια περίπου, είχα βελτιώσει το κάθισμά μου. Τώρα νοιώθω οτι το χάνω κι αυτό. 

Ίσως να φταίει που κάθε φορά που κατάφερνα να φτάσω ως τον στάβλο, ήμουν αποκομμένη από την προηγούμενη προπόνηση την δική μου αλλά και των άλλων, που ίππευαν πιο συχνά, και που πολλές φορές ήμουν με διαφορετικό άλογο. Διαφορετικό στις ανάγκες του και τις δυνατότητές του. 

Αυτό - σε συνδυασμό με έλλειψη γυμναστικής, μου έβγαλε κάποια στιγμή πρόβλημα στην μέση και το αριστερό πόδι - να 'ναι καλά ο Λαλάκης μας, ο ακροδεξιός, που από αριστερά με πέθαινε ανα περιόδους...

Ίσως πάλι να μην φταίει τίποτα, και απλώς να τρώγομαι με τα ρούχα μου. Κάπως έτσι νοιώθω, οτι κυνηγάω την ουρά μου, οτι όλο "κάτι" θέλω να κάνω, αλλά όσο κι αν το προσπαθώ, "είμαι ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι", σε μια στασιμότητα που "κολλάει στο χέρι". 

Πιθανόν βέβαια, και αν όλα πάνε καλά, από Σεπτέμβριο να δω αλλαγές, προς το καλύτερο, προς το πιο ενδιαφέρον, και προς κάτι καινούργιο. 

Επί του παρόντος πάντως, απλώς ελπίζω να μου φτιάξω κάπως την διάθεση...

"...εδώ έχει πάντα ήλιο

μόνο που με τρομάζει

οπότε λέω θα φύγω

είχα πει θα φύγω, είχα πει

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ

κι αυτό το καλοκαίρι

λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι..."

Κυριολεκτικά, να με φωτίσει ο Θεός να βγάλω άκρη με τον κυκλοθυμικό μου εαυτό...

RIP Rigoletto (1995 - 2014)

Πέρυσι χάσαμε τον Φουξ, φέτος το ίδιο απρόσμενα, αλλά ευτυχώς με λιγότερη ταλαιπωρία για το άλογο, χάσαμε τον ήρωα της χρονιάς, τον Ρίγγο.

Αν και στα νιάτα του ήταν ένα πολύ δυνατό άλογο, που όχι μόνο καθάριζε διαδρομές, αλλά και με τα ροντέα του φόβιζε κόσμο, οι περισσότεροι όταν τον γνωρίσαμε, είχε ηρεμήσει σαν χαρακτήρας τόσο πολύ, που ήταν ένα από τα δύο αγαπημένα άλογα αρχαρίων και παιδιών.

Ήσυχος και απόλυτα ανταποκρίσιμος σε όλες τις εντολές, μάθαινε στον κόσμο να καλπάζει αλλά και να πηδάει εμπόδια.

Είχε συμπεριφορά επαγγελματία, που μόλις καταλάβαινε πως έπρεπε να γίνει η δουλειά, έβγαζε τον καλύτερο εαυτό του. 

Σίγουρα ταλαιπωρούσε κι αυτός λίγο τους εντελώς αρχάριους ή ανίδεους, αλλά κυρίως γιατί δεν καταλάβαινε τι ζήταγαν από αυτόν.

Και ενώ ήταν αδύνατον να καταφέρεις να μαζέψεις ένα άλογο που η γλώσσα του ήταν σταθερά και πάντα έξω, δούλευε όσο πιο φιλότιμα μπορούσε τις ασκήσεις στην επίπεδη.

Εκεί που ήταν όμως το στολίδι του σταύλου και όλοι βασίζονταν πάνω του, ήταν τα εμπόδια. 

Κάθετα, όξερ και διαδρομές, όποιος είχε ανασφάλειες ή αβεβαιότητα, τα ξεπερνούσε μαζί του. 

Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε που μονίμως το άλογο που πέρναγε παιδιά τα τελευταία 3 χρόνια στις εξετάσεις ΑΙΑ ήταν ο Ριγγολέττο.

Βίκυ, Αλέξης, Γιάννης, Νίκος, Δημήτρης και Παύλος έχουν φωτογραφίες μαζί τους στις πρώτες τους στιγμές αγωνιστικής ιππασίας, με ένα άλογο που θα μπορούσε να εμπιστευθεί ένας αγχωμένος ρούκι.

Με τον Παύλο, στην τελευταία λισάνς, 2014

Ακόμα κι εγώ, όταν τον πήρα σε δύο διαδρομές, έναν σε αγώνα και έναν σε επιδείξεις, δεν με απασχόλησε οτι δεν είχαμε δουλέψει πιο πριν μαζί, γιατί ήξερα πως ήταν ένα άλογο που αν του ζήταγες τυπικά σωστά κάτι και απλά έμενες σταθερός σε αυτό, δεν θα σε απογοήτευε. 

Στον σταύλο ίσως δεν ήταν τόσο δημοφιλής για χάδια, όσο άλογα που είναι πιο απαιτητικά για προσοχή, όπως ο Νέρο και τώρα τελευταία ο Λαστ και ο Ρινάλντο, αλλά σίγουρα ήταν ένα άλογο που καθόταν ήρεμο να τον χαϊδέψουν όσοι ήθελαν να τον σελώσουν ή απλώς να "χαϊδέψουν το άσπρο αλογάκι".

Ήταν ένας ήσυχος γίγαντας, εργατικός, ήρεμος, χαμηλών τόνων, που όλοι ξέραμε πως μπορούσαμε να στηριχτούμε πάνω του - πράγμα το οποίο και συχνά κάναμε, βάζοντας πιτσιρίκια πάνω του στα πρώτα τους μαθήματα και εισπράττοντας χαμόγελα.

Ο Rigoletto πέθανε είτε από καρδιά, είτε από εγκεφαλικό, αν και από την περιγραφή φαίνεται να είναι εγκεφαλικό, το απόγευμα της Πέμπτης 17 Ιουλίου 2014, δίπλα σε ανθρώπους που τον αγαπούσαν και τον νοιάζονταν, χωρίς να υποφέρει για πολύ.

Όπως και ο φίλος του ο Φουξ, έτσι κι αυτός, θα μας λείψει πολύ, και δεν θα είναι λίγες οι φορές που θα τον θυμηθούμε με νοσταλγία και αγάπη...

Mavrogato strikes again!

Η ατυχία πάει σύννεφο αυτόν τον μήνα. Πρέπει να έχω να καβαλήσω κανένα διβδόμαδο, αλλά και πιο πριν, δεν ήταν και πολύ σόι η "ιππασία" που έκανα.

Την τελευταία φορά που ίππευσα, έβγαλα τον Νέρο, χωρίς να έχω την παραμικρή όρεξη. Με απογοητεύει κάθε φορά η διαφορά στην ίππευσή του τώρα, με το πώς ήταν πριν 2-3 χρόνια. Και επίσης, δεν φόραγα σπιρούνι, οπότε μόνο με φωνή με άκουγε. Να προσθέσω οτι πιο πριν είχα κανα μήνα να καβαλήσω, οπότε και πάλι, δεν ένοιωθα καμία σιγουριά πάνω στην σέλα. 

Και την προτελευταία φορά, ανεβήκαμε 3 άνθρωποι σε λάθος άλογα, και για τιμωρία, μας κατέβασε και μας έστειλε στον στάβλο. Αθροιστικά, οι ώρες ίππευσής μου είναι λίγες και η δουλειά που έχω κάνει, ακόμα λιγότερη. Σκέτη απογοήτευση.

Και εκεί που έλεγα πως το καλοκαίρι θα αναπληρώσω, μου έχουν κάτσει όλα τόσο στραβά και κόντρα, πού ούτε έξω από τον στάβλο δεν προλαβαίνω να περάσω. 

Μου χάλασε και το αυτοκίνητο με τον κοτσαδόρο - πάει το σβάρνισμα που λέγαμε, χτύπησα και το πέλμα εκεί που το είχα σπάσει - πάνε οι αναβολείς, γενικά, δεν περνάω καλά, η γκαντεμιά σε όλο της το μεγαλείο.

Δεν με βλέπω να προλαβαίνω να ιππεύσω αυτό το καλοκαίρι - και είναι κρίμα, γιατί δεν ευχαριστήθηκα την τελευταία μου ίππευση :(

Σταβλικές εκλογές 2014

Σον τελευταίο γύρο των σταβλικών εκλογών, οι ιπποψήφιοι Δήμαρχοι Last Minute και Geyzer έζησαν τον απόλυτο εφιάλτη, σε μια μάχη ψήφο με ψήφο!
Αρχικά το προβάδισμα το είχε ο συνδυασμός "Ανιόντα Όξερ", καθώς ο Nero των Επαναστατικών Οπλών δήλωσε την στήριξή του στον Last Minute, ακολουθούμενος πάντα από τον Rinaldo.
Στο τέλος όμως, με μια ενδιαφέρουσα ψηφοφορία των αναγνωστών, ο Geyzer βγήκε πρώτος. Στο εκλογικό του κέντρο, την στιγμή των πανηγυρισμών, ακούστε καθαρά η φράση "η Πελοπόννησος σε στηρίζει", φανερώνοντας έτσι την προέλευση αρκετών ψήφων του.
Σε δήλωσή του, ανέφερε χαρακτηριστικά οτι πλέον, με το δικαίωμα που του έχουν δώσει όλοι όσοι τον εμπιστεύθηκαν, θα παλέψει με κάθε τρόπο για να καταπολεμηθεί το bullying και το δάγκωμα καπουλιών!
Καλή θητεία λοιπόν!

Σταβλικές Εκλογές: όλο το παρασκήνιο και οι υποψήφιοι Δήμαρχοι που πέρασαν στο δεύτερο γύρο.

Ποιες είναι οι θέσεις τους

Αποκαλύψεις και καταγγελίες

Τι προσάπτουν στους σταβλικούς τους αντιπάλους

Τι θέση παίρνει η παράταξη Επαναστατικές Οπλές, μετά το μικρό ποσοστό του πρώτου γύρου - πώς εξηγεί το ποσοστό της.

Οι Υποψήφιοι Δήμαρχοι με τους υποψήφιους Σταυλικούς τους Συμβούλους

Την Κυριακή που μας πέρασε, τρεις συνδυασμοί έθεσαν υποψηφιότητα για την αυτοδιαχείριση του σταύλου.

Τα Ανιόντα Όξερ και ο Τροχασμός Σταθερότητας κατάφεραν να προκριθούν στον δεύτερο γύρο εκλογών, με μικρή διαφορά ανάμεσά τους. O Last Minute συγκέντρωσε το 45% των ψήφων, ενώ ο Geyzer του Τροχασμού Σταθερότητας, ακολουθεί από κοντά με 42% ! Το 10% υποστήριξε τις Επαναστατικές Οπλές ενώ μόλις 3% ήταν το ποσοστό της αποχής από την κάλπη!

Την Κυριακή 25 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί ο δεύτερος γύρος των εκλογών, με τους δύο συνδυασμούς να δίνουν την δική τους κούρσα. Όλα θα κριθούν από την επιλογή στήριξης των Επαναστατικών Οπλών, αλλά και από την ψήφο των φιλίππων!

Με υποψήφιο σταυλικό σύμβουλο τον Rigoletto

"Φτάνει πια η καταπίεση, φτάνει πια το δάγκωμα στα καπούλια από τραμπούκους! Με εμάς, κανένα άλογο δεν θα χρειαστεί να υποστεί ξανά τέτοιον εξευτελισμό και άγχος! Το πρόγραμμά μας είναι σε πλήρη συμφωνία με το ευρωπαϊκό πρόγραμμα αντιμετώπισης του bullying και δεν θα δεχθούμε να συνεχιστεί μια κατάσταση που μειώνει το ήθος και την ευγένεια του αθλήματος της ιππασίας" ήταν οι αγανακτισμένες δηλώσεις του ιππο-ψήφιου Δημάρχου Geyzer, όταν έμαθε το ποσοστό με το οποίο προκρίθηκε. Δήλωσε πως ήταν αναμενόμενο κάτι τέτοιο, δεδομένης της γενικότερης αγανάκτησης, ως προς το δάγκωμα των καπουλιών. 

"Σαν φαινόμενο έχει λάβει τραγικές διαστάσεις, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς πως ακόμα και κατα την προεκλογική περίοδο, οι ιππο-ψήφιοι αντίπαλοι δεν σταμάτησαν το ύπουλο και πισοκάπουλο παιχνίδι τους", συμπλήρωσε ο Rigoletto, που ενώ αρχικά αντιμετώπιζε μόνο τον Nero, με τον καιρό είχε αρχίσει να δέχεται απειλές από την έτερη ιππο-ψήφια των Επαναστατικών Οπλών, Ladybird, αλλά και τον Last Minute των Ανιόντων Όξερ.

Με υποψήφιο σταυλικό σύμβουλο τον Peddy

"Οι θέσεις των αντιπάλων μας είναι ασθενείς, τα επιχειρήματά τους, αστεία! Φθονούν τον μοναδικό συνδυασμό που στηρίζει την άποψη πως μόνο μέσω αγώνων και αλμάτων θα πάει μπροστά ο σταύλος, συγκεντρώνοντας έτσι αθλητές και εξασφαλίζοντας πιο τεχνικά και ενδιαφέροντα μαθήματα ιππασίας, κόντρα στις βόλτες με πιτσιρίκια γύρο γύρο", χλιμίντρισε από το μποξ του ο ιππο-ψήφιος Last Minute, που πρόσφατα μάλιστα μας είχε παραχωρήσει και συνέντευξη. 

"Θα κάνω ο,τι μπορώ για να στηρίξω τις απόψεις του κυρίου Last, διότι και εγώ στα νιάτα μου ήμουν υπέρμαχος της υπερπήδησης εμποδίων και της καλής τεχνικής προετοιμασίας. Πλέον δεν μου επιτρέπεται η υπερπήδηση παρά μόνο αν από λάθος κάποιου παιδιού οδηγηθώ μπροστά σε ένα εμπόδιο. Και παρά την αποδεδειγμένη μου ικανότητα, ακόμα και τώρα, στην υπερπήδηση, η παρούσα διεύθυνση επιμένει να αγνοεί τα προσόντα μου!" σχολίασε ο παλαίμαχος στρατηγός Peddy, σε ένα διάλειμμα από το γρασίδι του. Θέλοντας μάλιστα να μας αποδείξει εμπράκτως των λόγων του το αληθές, ξεκίνησε τριποδίζοντας προς ένα εμπόδιο, αλλά κάπου στην μέση ξέχασε που πήγαινε και ξαναγύρισε να φάει γρασίδι.

Με υποψήφιο σταυλικό σύμβουλο τον Rinaldo - ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ?

"ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ Η ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ! Όχι άλλα μαθήματα ιππασίας! Διεκδικούμε την ελάχιστη ίππευση και τις μέγιστες μερίδες από τσαΐρι, για κάθε άλογο του σταύλου! ΞΥΠΝΗΣΤΕ επιτέλους! ΙΠΠΟΙ είμαστε, όχι αρνιά που ακολουθούμε άβουλα τους αναβάτες μας. Οφείλουμε να επαναστατούμε και να διεκδικούμε την ησυχία μας. Παλεύουμε με ροντέο για λιγότερη ίππευση και περισσότερο σεβασμό! Και ακόμα κι αν δεν περάσαμε στον δεύτερο γύρο, δεσμεύομαι προσωπικά να συνεχίσω τον αγώνα και τα ροντέο, μέχρι να καταλάβουν και οι υπόλοιποι ίπποι οτι όλοι μαζί ΜΠΟΡΟΥΜΕ να αλλάξουμε τα δεδομένα!" δήλωσε ένας αγανακτισμένος Nero, χτυπώντας με οργή την οπλή του στο δάπεδο. Μάλιστα, η οργή και το άδικο που τον πνίγουν έχουν προκαλέσει απανωτά χτυπήματα της οπλής στο ίδιο σημείο, δημιουργώντας έτσι λακούβα. "Και το χειρότερο είναι η ύπουλη αποδυνάμωση του συνδυασμού μου, με την απομάκρυνση της δυναμικής Ladybird σε άλλη περιφέρεια"!

"Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω ακριβώς τι είναι ο ιππο-ψήφιος σταυλικός σύμβουλος και τι κάνει, αλλά αφού ο καλός κύριος Nero μου πρότεινε την θέση, δεν ήθελα να αρνηθώ. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος για το τι σημαίνει αυτό που είπε για τα πρόβατα, και οτι ένα πρόβατο χωρίς άποψη είναι πιο χρήσιμο από ένα πρόβατο με άποψη. Στεναχωρήθηκα που δεν μας ψήφισαν όλοι κατευθείαν και δεν καταλαβαίνω πώς έγινε αυτό. Αν το σκεφτείτε, θα δείτε πως είμαστε τα δύο πιο δημοφιλή και αγαπητά άλογα στον σταύλο. Δεν είναι κάπως ύποπτο που δεν είμαστε στον δεύτερο γύρο? Προσωπικά, πιστεύω πως ο Geyzer και οι δικοί του έχουν κάποια ανάμιξη με όλο αυτό. Ή ακόμα και ο Last, που τον έχουμε δει να βγαίνει κρυφά από το μποξ του και να πηγαίνει προς το χόρτο", μας εκμυστηρεύτηκε ο Rinaldo από το πάντοκ του.

"Τέτοιες χυδαίες κατηγορίες είναι αστείες όταν προέρχονται από τόσο νεαρά πουλάρια στον σταύλο" απάντησε ο Peddy, υπερασπιζόμενος τον ιππο-ψήφιο Δήμαρχο Last, συμπληρώνοντας πως "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω, ας μην ξεχνάμε πως και ο Nero έχει κάνει κατάχρηση της ελευθερίας του, λεηλατώντας ουκ ολίγες φορές το κοινό χόρτο".

Η ατμόσφαιρα στον σταύλο είναι αρκετά τεταμένη, και σε συνδυασμό με τις εκλογές για περιφερειάρχη εγκαταστάσεων αλλά και για ευρωφροντιστή ιπποδρομίου, υπόσχονται μια εκρηκτική Κυριακή !!!