Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Jane Austen: Χορός και νέες γνωριμίες

Χορός
Την περασμένη Παρασκευή (18/11/13) πραγματοποιήθηκε στην κεντρική σάλα του ιπποδρομίου μας, Χορός.
Περιμένοντας τον καβαλιέρο μου...

Χωρισμένοι σε ζεύγη, και έχοντας την τύχη να έχω για καβαλιέρο τον εξαίρετο Κόμη του Λαστ, χορέψαμε κάτι σε Φουρλάνα ίσως . Τα άλλα ζευγάρια στην σάλα ήταν ο κύριος Δημήτρης με τον Δούκα του Νέρο, η νεαρή Ήβη με τον ιπποκόμη Ριγγολέτο και οι αξιαγάπητες δεσποινίδες Μαρίνα και Ladybird.
Εμάς μας συνόδεψε το ζευγάρι Δημήτρη/Νέρο, ενώ η Ήβη και ο Ριγγολέτο έκαναν ομάδα με το ζευγάρι Μαρίνα Ladybird.
Αν και η χορογραφία μας..... ενθουσίασε (τίποτα το ιδιαίτερο, σε τροτ πρώτα και μετά σε καλπασμό, με αντίθετη ίππευση, μέχρι το κέντρο της μικρής πλευράς, όπου συναντιόμαστε και καλπάζουμε παράλληλα και κρατώντας χέρι-χέρι, μέχρι την απέναντι μικρή πλευρά), οι καβαλιέροι μας δεν φάνηκε να εκτιμούν τις προσπάθειές μας. 
Ο Νέρο την μια κώλωνε, την άλλη γκάζωνε, ο Λαστ την μια έπεφτε πάνω στον Νέρο, την άλλη τραβιόταν μακριά του. 
Τέλος πάντων, καλά περάσαμε, γελάσαμε πολύ και στο τέλος κάτι καταφέραμε! Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη Παρασκευή - αναμένεται λοιπόν σε λίγες μέρες το δεύτερο μέρος του χορού μας!

Νέες γνωριμίες
Την Κυριακή, γινόταν ο χαμός. Κυριολεκτικά. Ο χαμός από πιτσιρίκια και φασαρία, έκανα ένα κεφάλι καζάνι με το που πάτησα πόδι στον στίβο. Είδα και την Μαρίνα με το βλέμμα "φέρτε μου ο,τι ντεπόν έχετε" και δεν είπα κουβέντα... Μέχρι να πάω να φορέσω μπότες, κράνος και λοιπά, ακούω ένα χλιμίντρισμα να έρχεται από τον δρόμο. 
Είχαν φτάσει!
Η Μαίρη από τον Ίφιτο, έχοντας ξεκινήσει ξημερώματα, είχε φτάσει Αθήνα κατά τις 12.30 έχοντας μαζί της τον -όχι και τόσο γίγαντα τελικά - Geyzer. Τον οποίο και μας παραχώρησε προς φιλοξενία και ίππευση, με την υπόσχεση οτι θα έρχεται συχνά και η ίδια να τον βλέπει, να τον ιππεύει και να τον τρέχει. 
Εντάξει, το "συχνά" είναι σχετικό σαν έννοια. Ας πούμε οτι θα ανεβαίνει συχνότερα Αθήνα απ'ότι παλιά. Και πάλι, καλά είναι :)


Ο κύριος Geyzer, φάνηκε από την αρχή τι εξαίρετους τρόπους είχε - καθώς και όλα τα άλογα που έχουν περάσει λίγο καιρό στον Ιππικό Όμιλο Ίφιτος. Ούτε τσαλίμια, ούτε υστερίες. Τον καβάλησε και η Μαίρη για λίγο, να του δείξει τον στίβο. Εξαίρετος! Τον καβάλησα λίγο κι εγώ, και ήταν φανταστικός! Μαζευόταν, απλωνόταν, άνοιγε βήμα, έκοβε βήμα, τέλειος! Εδραίο δεν πρόλαβα να κάτσω γιατί τέλος πάντων, από ταξίδι ήταν, να ξεμουδιάσει και να δει τον χώρο θέλαμε, όχι να τον λιώσουμε.

Μετρήστε χαμόγελα...

Τις επόμενες μέρες απ'όσο τον είδα, ήταν πολύ καλός με τα μαθήματα, αν και ολίγον τι γκαζιάρης ίσως μέχρι να κατεβάσει το κεφαλάκι του. Κουκλάκος, λίγο να πάρει μερικά κιλάκια και θα μοιάζει σαν ξαδελφάκι του Νέρο!




Χθες πάλι, μετά από πολύ καιρό καβάλησα την κυρα-φοράδα. Για αρχή να πω οτι στο σέλωμα πήγε να μου κάνει και καλά οτι δαγκώνει και παρεξηγηθήκαμε. Γιατί πήγε να δαγκώσει, πήγα να της σκάσω και εγώ φάπα, έκανε αυτή τα δήθεν της οτι τραβιέται να κλωτσήσει, της κόλλησα και εγώ δίπλα, και τέλος πάντων, σελώθηκε, αλλά μου έκανε μούτρα. Σιγά. Ξύδι.
Μέσα στον στίβο, την καβάλησα χωρίς σπιρούνια και στο βάδην φαινόταν να ακούει μια χαρά το πόδι μου. Όταν της ζήτησα τροχαδάκι, έκανε αυτά τα δήθεν πάλι σπαστικά της, οτι και καλά κάτι μας την σπάει, αυτιά πίσω, επιτόπου ΑΝΑΠΟΔΟΣ καλπασμός και τέτοια.
-Κυρία μου, της λέω, τέτοια θες? Τέτοια θα'χεις! και της έριξα ελαφριά 1-2 στον πισινό με το κλαδί, ίσα να αρχίζει να καλπάζει.
Και κάλπαζε το χαζό με κόντρα πόδι για μισό γύρο, όπου την έκοψα, την έριξα σε τροχάδην και από εκεί και πέρα, όλα καλά, υπέροχα και φανταστικά.
Και μπροστά πήγαινε, και μαζευόταν, και τα πάντα. Εντάξει, στις στροφές και τις καμπύλες ήταν λίγο σαν αγγουράκι, αλλά τίποτα το δραματικό. Είχα εντυπωσιαστεί από το γεγονός οτι αντίθετα με άλλες φορές, άκουγε τόσο καλά το πόδι, στην φάση του μαζέματος.
Τι να πω, θα 'χε κέφια...

Στα τελειώματα, της έδωσα μια ζαχαρίτσα που ήταν τόσο καλό κορίτσι και όσο την ξεσέλωνα και της βούρτσιζα την πλάτη, δεν έκανε τα σαχλά της. Μόνο όταν της έτριψα την κοιλιά κάπου που την γαργάλαγε, αλλά εντάξει, τι να γίνει, όλοι έχουμε τα μην-ακουμπάς-εκεί σημεία μας...

Οπότε μένει τώρα να περιμένω την Παρασκευή :)
Τι καλά, μετά από τόσο καιρό που δεν μπορούσα να ιππεύσω, να βρίσκομαι πάλι πάνω στην σέλα !!!

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Magie NERE: risolto

Ο τίτλος μου μπορεί να είναι τραγικά λάθος ως γραμματική και σύνταξη - καθ'ότι δεν έχω ιδέα από ιταλικά, αλλά ήθελα να βάλω μέσα τη λέξη "μαύρος" [nero].
Αυτό που θα ήθελα λοιπόν να λέει ο τίτλος είναι οτι λύθηκαν τα *μαύρα* ξόρκια. Έτσι, για να το κάνω πιο μελοδραματικό ΚΑΙ για να βάλω κάτι μαύρο στην φράση. 

Στο επι τούτου τώρα.......
(ακολουθούν παραπομπές σε προηγούμενα ποστ με σχετικό περιεχόμενο: εγώ, ο Νέρο και ένα καβαλέτι)
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013
Η μέρα που καβάλησα Νέρο, κάναμε ασκησούλες φλατ, περάσαμε ένα Χ 2-3 φορές και μετά μας το σήκωσε η Μαρίνα σε χαμηλό (να είναι 80 πόντοι?) καθετάκι και πηδήξαμε !!!
Και παλιότερα είχα δοκιμάσει να πηδήξω, αλλά καμία σχέση. Μόνο χαμηλά Χ και αυτά ήταν ένα δράμα πιστεύω, καθότι πήγαινα με πολύ μακριούς αναβολείς, ο Νέρο σνόμπαρε τα καβαλέτι και γενικά ήμασταν αστείο θέαμα... Δεν θα ξαναμιλήσω για όλες τις άλλες φορές που με διάφορους τρόπους τσάκιζε ψυχολογία και ηθικό το κατα τ'άλλα αξιαγάπητο αυτό αλογάκι - μασκώτ του στάβλου.

Αυτή τη φορά ήταν υπέροχα. Αν και για κάποιο λόγο τον ένοιωθα αρκετά πίσω μέχρι να μπούμε στην ευθεία του εμποδίου, και τις πρώτες φορές στο Χ τον ένοιωθα να πηγαίνει... επιτόπου, όταν ψήλωσε λίγο το εμπόδιο και του έβαλα πόδι, άνοιξε επιτέλους και αυτός κάπως το βήμα του και πήγε πολύ όμορφα!
Μου έκανε εντύπωση το πόσο περίμενε να τον κρατήσω στην ευθεία, και πώς έκανε "επίθεση" μόλις έβλεπε οτι αντί να τον κρατήσω, τον άνοιγα. Εμ βέβαια, έχουμε και στο επιθετικό στυλ, τι νομίζατε?
Εκεί που πάμε με το κεφάλι χαμηλά, όταν μπούμε στην ευθεία του εμποδίου, σηκώνουμε αυτιά, σηκώνουμε κεφάλι, και πάμε να πάρουμε την Πόλη! Με ψάρωσε την πρώτη φορά, λέω "ρε μπας και πάει να κάνει Νεριά πάλι?" αλλά είδα πως αν κατέβαζα λίγο τα χέρια μου και το κεφάλι του, έκοβε πολύ, και είπα να προσπαθήσω να τον ακολουθήσω απλώς - με την προϋπόθεση οτι δεν θα έκανε μαλακία.



Τελικά, δεν έκανε μαλακία. Ήταν υπέροχος - αν και στο βιντεάκι σάλταρε από λίγο πιο μακριά και με κουβάλησε σαν σακί πατάτες, όλες τις προηγούμενες φορές ήταν απολύτως υπέροχος και σωστός. 
Κατέβηκα με ένα χαμόγελο από το ένα αυτί ως το άλλο. Έβλεπα αστράκια, καρδούλες, πεταλουδίτσες, ουράνια τόξα, αρκουδάκια αγάπης και άλλα τέτοια...

Αφού έγινε ΚΑΙ αυτό, πιστεύω πως και το τελευταίο πράγμα που με "στοίχειωνε", η φοβία μου δηλαδή με τον κοντό, έχει περάσει. Από εδώ και πέρα, νοιώθω οτι έχω περάσει στο επόμενο προσωπικό μου στάδιο, αυτό που μου είναι εξ ίσου ευχάριστη η ίππευση με οποιοδήποτε άλογο στον στάβλο. Κάτι σαν ένα pre-level νιρβάνας!

Αυτό κάποια μέρα θα μπει σε κορνίζα!



Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Camelia, thank you SO much (pre-Christmas excitement!)

So... this week we hosted the 6th International Scientific Conference on Energy and Climate Change. Despite all the troubles - including the strike of the admninstration department of the organizing University, we managed to realized the event, and once again, we met new faces and scientists, but mostly, ones that we already know for years - and we are more friends than just partners or faces-to-meet-in-conference.

This year, Camelia Vasile, the first cool girl of the Conference participants, from Romania - since the first conference, came to Athens with two amazing gifts for me. 
The fist, is a desk calendar of Bucharest - just to remind me of what I missed for not going to their National Workshop. Much appreciated, since I love to have sucht things on my desk, especially from friends :)

And............ the second and most amazing present I ever received in Conference (it is even cooler than some birthday presents) is a hardcover table book with title "Horse tack and saddlery".


I opened it last night on my bed, and it felt like Christmas!


Thank you Camelia so much !!! Thank you for the thought, thank you for the book and thank you for the sweet post-it note in the inside :)

I ll read it on my weekends, while relaxing and drinking coffee. And then, I ll share it with my friends, so we can all have a look and wonder "what's the use of this?" or "wow, you see THIS briddles?" and all these...


Thank you thank you thank you !!!



Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

A ride a day keeps the blues away...

Σάββατο πρωί - αργούτσικα...
Γενικά, με το τρέξιμο που έχω φάει στην δουλειά τον τελευταίο πολύ καιρό, όχι μόνο έχει χαλάσει η φυσική μου κατάσταση, αλλά έχω πάρει και μερικά κιλά. Το οποίο, από μόνο του σαν γεγονός φτάνει να μου χαλάσει την διάθεση, πόσο μάλλον όταν νοιώθω σαν σακί πατάτες όσο ιππεύω.

Πήγα με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, και με το τζηνάκι μου, στους στάβλους, αποφασισμένη να μην ιππεύσω. Θα έβγαζα τον Νέρο συραγωγέα αν δεν τον ίππευε κανείς, θα έκανα μπανάκι τον Λαστ μιας κι έκανε ζέστη και γενικά μου έχει λείψει ο μουσούδος, και γενικά, θα ασχολούμουν με τον στάβλο.
Αυτά, μέχρι να εισπράξω το βλέμμα-κίλλερ της Μαρίνας, όπου και άλλαξα γνώμη. Σέλωσα τον μπέμπη Rinaldo, έβαλα τα μποτάκια που έχω πάντα πρόχειρα, ένα ζευγάρι τσαπς, κράνος, γάντια κι έτοιμη.
Ο μικρός, ψιλοβαριότανε στην αρχή, είναι η αλήθεια. Αυτό το βαριέμαι να πάρω τα πόδια μου μέχρι να φτάσω στον στίβο, και κάνω 1-2 στάσεις έτσι επειδή στη σπάει και το ξέρω και έχει πλάκα να στο κάνω.
Προσωπικά πιστεύω πως τα άλογα έχουν, εκτός από υψηλή νοημοσύνη, και τρελή αίσθηση του χιούμορ.
Τέεεεεελος πάντων, καβαλάω και ξεκινάμε την ίππευση. Χμ, είπαμε, δεν είμαι σε καλή φόρμα, αλλά κι ο μικρός, δεν πήγαινε πίσω.
Δεν ξέρω στον ιππόδρομο τι έκανε, αλλά το Σάββατο μας προσπέρασε σε στροφή ο Πέντυ σε τροχαδάκι. Αργκχχχχχ δεν περίμενα ΠΟΤΕ οτι ένα ιπποδρομιακό θα ήθελε ΤΟΣΟ πολύ πόδι! 
Οκ, ήμουν χωρίς σπιρουνάκι, χωρίς μαστίγιο και ήθελα να τον μαζέψω κιόλας, αλλά ειλικρινά, ούτε ο Λαστ δεν ήθελε τόση πίεση για να ανοίξει το βήμα του.

Είχαμε τις καλές μας στιγμές, που μάζευε κάθετα το μικρό του κεφαλάκι και σήκωνε το πόδια του - κάτι τέτοιες στιγμές πάει πολύ καμαρωτά, είναι για φωτογραφία!
Είχαμε και τις άμπαλες στιγμές μας, που σήκωνε την κεφάλα και έπαιρνε τις στροφές μονόμπατα. Τι να γίνει, σιγά σιγά θα διορθωθεί, σιγά σιγά θα προσπαθήσω να επανέλθω κι εγώ στα παλιά μου... Και η αλήθεια είναι πως ο Rinaldo είναι πολύ φιλότιμο αλογάκι.

Το καλύτερο όμως, ήταν στο τέλος. Αφού είχαμε ιδρώσει και οι δύο, με περισσότερο τροτάκι και βάδην απ'ότι καλπασμό, και αφού τον ξεσέλωσα και του έτριψα κόντρα την γούνα για να μείνει όρθια και να στεγνώσει πιο γρήγορα, πήγα να πάρω ανάσες και να κάνω τις διατάσεις της Νατάσας στον στίβο. Και άκουσα τον Γιάννη να μου λέει, οτι χαίρεται να με βλέπει να ιππεύω. Ε ναι, στην αρχή νόμιζα οτι με δούλευε - για το πατζαρί χρώμα που είχα πάρει, για τις αποτυχημένες ασκήσεις της ημέρας, γενικά για ο,τι σήκωνε χαβαλέ και δούλεμα. Ε και γέλασα - μέχρι που μου το διευκρίνισε, οτι δεν έκανε πλάκα, και οτι το εννοούσε. 
Και μου έφτιαξε τόσο πολύ την διάθεση - κυρίως γιατί και εγώ έχω άτομα που χαίρομαι να τους βλέπω να ιππεύουν, τους /τις χαζεύω για την ακρίβεια όταν ιππεύουν και δεν περίμενα ποτέ να ακούσω οτι κάποιος θα έβλεπε την δική μου ίππευση κάπως έτσι. 
Ευτυχώς που ήμουν ήδη κόκκινη και δεν ξανακοκκίνησα, αλλά σίγουρα χαμογέλασα και μου υποσχέθηκα να βελτιωθώ όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Τελικά, ένα αλογάκι την ημέρα, κρατάει το όποιο στρες και στεναχώριες μακριά. Και μερικές φορές, αρκεί ένα απροσδόκητο σχόλιο από φίλο, για να απογειώσει την ημέρα :)

Μερικά ΣΚ πιο πριν, αγάπες με τον μικρό :)