Πόσο κοστίζει η εμπιστοσύνη

Και ναι είναι γεγονός, μετά από δεν ξέρω και εγώ πόσους μήνες, ξανακαβάλησα τον κοντό. Και τολμώ να πω, οτι πέρασα ψιλοχάλια...

Η Μαρίνα είχε πάρει γραμμή από πέρυσι οτι γενικά δεν ήθελα να τον ξανακαβαλήσω, μετά το ψυχολογικό κλακάζ που μου είχε προκαλέσει και την φρίκη του τύπου "παρατάω την ιππασία". Αλλά ως γνωστόν, η υπομονή της με τις βλακείες μας έχει και κάποια όρια, και προσφάτως μου δήλωσε με το υφάκι δεν-σηκώνω-αντιρρήσεις, οτι "Μαυράκη, θα σου δίνω Νέρο και ξεκόλλα".

Επιπλέον, πρέπει να παραδεχτώ και εγώ μερικά πράγματα. Πρώτον, οτι δεν μ'αρέσει να είμαι το είδος του ιππέα που καβαλάει επιλεκτικά. Θέλω να μπορώ να ιππεύω όποιο άλογο μου τύχει, οπότε πρέπει να δουλέψω τα ψυχολογικά μου με τον κοντό.

Δεύτερον, δεν έχουμε πλέον και πολλές επιλογές. Χωρίς τον Φουξ και χωρίς τον Λαστ, που έχει χτυπημένα ποδαράκια και μόλις κλείσουν οι πληγές θα τον έχουμε για πιο χαλαρή ίππευση φέτος, και με τον Ρίγγο να κάνει σχεδόν τα πάντα, από αρχάριους μέχρι εμπόδια, δεν θα ήθελα να επιβαρύνω τον Ρίγγο με επιπλέον δουλειά μαζί μου. Οι εναλλακτικές μου λοιπόν θα ήταν η φοράδα, αλλά πόσο να δουλέψω με το κορίτσι, ιδιαίτερα όταν κι αυτή περνάει από ψιλοαρχάριους και ξαφνικά τις ζητάνε ασκήσεις ακρίβειας. 

Εντάξει, κάποια στιγμή θα στρώσουν τα πράγματα, ιδιαίτερα αν έρθει και ο γιγαντάκος από τον Πύργο, αλλά ως τότε?

Οπότε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να αρχίσω πάλι να δουλεύω με τον Νέρο.

Θα είμαι ειλικρινής. Η Μαρίνα μου τον έδωσε αφού είχε δουλέψει πρώτα και ήταν κουρασμένος. Οπότε, θεωρητικά, δεν ήταν έτοιμος για μαλακίες του παλιού καιρού. Από την άλλη, είχα φορέσει τις καινούργιες μπότες και μιας και δεν έχουν "σπάσει" ακόμα, δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα πόδια μου. Δεν ένοιωθα πότε πίεζα, πόσο πίεζα και πού. Και είχα πολύ κοντά ηνία. Έτσι είναι, όποιος καεί με τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι που λένε... Και επιπλέον, κάθε φορά που αυτός ήταν σωστός, εγώ φρίκαρα. Κάθε φορά που εγώ ήμουν σωστή, αυτός αναρωτιόταν για κάτι και σήκωνε κεφάλι. Οπότε τον μάζευα πάλι, αυτός ήταν σωστός και εγώ φρικαρισμένη. Και πονεμένη από τις μπότες - άσχετο, αλλά έπαθα από ένα έγκαυμα τριβής πίσω από τα γόνατα με τις μπότες και δεν μπορούσα να τεντώσω τα πόδια μου.

Επί του θέματος. Ίππευσα καλά τον Νέρο? Σίγουρα όχι. Πέρασα καλά? Όχι ιδιαίτερα. Ένοιωσα καλύτερα με τον εαυτό μου και τον κοντό στο τέλος της ίππευσης? Ναι. Σίγουρα ναι. Και ελπίζω όταν τον ξαναπάρω μερικές φορές, να μου περάσουν όλα και να τα ξαναβρούμε. 

Αλλά ξέρετε τι λένε για την εμπιστοσύνη.

-Πόσο κοστίζει η εμπιστοσύνη?

-Μια πουστιά.

Μου έκανε πολλές πουστιές στο παρελθόν ο κοντός. Και πρέπει να περάσει καιρός για να τις ξεχάσω, αλλά η αρχή έγινε :)  Μπορεί να μην είμαστε ποτέ όπως παλιά, αλλά ντάξει, θα μιλιόμαστε...

New entry!

Καινούργιο μουσούδι στους στάβλους!

Απέναντι από τον Πέντυ, ένα πανέμορφο αλογάκι μασάει το τριφυλλάκι του αυτές τις μέρες. Πρόκειται για τον μεσιέ Rinaldo (box name: Παρασκευάς?!?!) έναν πιτσιρικά βαρβατάκο από τον ιππόδρομο, που ανήκει στον Δημήτρη. 

Πολύ ήρεμος, με γλυκό χαρακτήρα και αγαπησιάρης, μένει να δουλέψει λίγο με τον καινούργιο του "μπαμπά" για να δείξει σε όλους τι μπορεί να κάνει ένα ιπποδρομιακό, εκτός ιπποδρόμου!
Ο Δημήτρης, προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος, αλλά ως νέος πατήρ, το άγχος, η χαρά και η περηφάνια του για το όμορφο αγόρι του, είναι ολοφάνερα σε όλους! Και μιας και είναι ήρεμος αναβάτης, με καλό χέρι και μυαλό - στην προπόνηση τουλάχιστον (μουαχαχαχαχα), η εκπαίδευση του Παρασκευά / Rinaldinio προβλέπεται ενδιαφέρουσα, δύσκολη ίσως μερικές φορές, αλλά σίγουρα έχουμε να περιμένουμε πολύ καλά αποτελέσματα και από τους δύο!
Καλή αρχή :)

Και πιθανόν, αναμένουμε άφιξη ακόμη ενός αλόγου, αυτή τη φορά όμως μιλάμε για έναν έμπειρο γίγαντα, που θα μπορεί να βοηθήσει από αρχάριους και παιδάκια μέχρι και όσους θέλουν να πάρουν λισάνς ή να πάνε σε αγώνα, να μάθουν πιο τεχνικά πράγματα στην ίππευσή τους. 

Την Τετάρτη  (11.9) ίππευσα για πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι και ομολογώ πως ενθουσιάστηκα από ένα πράγμα και μόνο - δεν πιάστηκα, ούτε σε πόδια, ούτε σε πλάτη!

Αρχικά η ιδέα ήταν να έβγαζα τον Nero , αλλά μιας και είχα ξεχάσει το κράνος μου σπίτι και ο κοντός ήταν φρεσκοπεταλωμένος, ίππευσα έναν καταϊδρωμένο Ρίγκο. 

Αφού ήμουν το τελευταίο του μάθημα για την ημέρα, και είχα ανέβει χωρίς σπιρούνι ή μαστίγιο, συν του οτι ήταν η δική μου πρώτη μέρα από καιρό, φορώντας καινούργιες μπότες, σκέφτηκα απλώς να τον δουλέψω λίγο ώστε να έρθει λίγο πίσω.

Κάτι που γίνεται και σε βάδην και που δεν κουράζει πολύ το άλογο.

Εντάξει, η αλήθεια είναι πως ο Rigolleto δεν χρειάζεται ούτε σπιρούνι ούτε μαστίγιο για να πάει μπροστά, ή σε εμπόδιο, και γενικά, μόνο όταν χρειάζεται κάτι πιο τεχνικό ή συγκεκριμένο έχει νόημα να ακουμπάει κανείς σπιρούνι πάνω του. Πράγμα που φροντίζει άλλωστε να μου το υπενθυμίζει και ο ίδιος. 

Όσες φορές στο παρελθόν τον είχα ιππεύσει, τύχαινε και φόραγα σπιρούνι. Δεν τον ακούμπαγα όμως, και μόνο με την φτέρνα και την πίεση άκουγε. Αν όμως έκανα καμιά άτσαλη κίνηση και τον τσίμπαγα χωρίς λόγο, έβλεπα επιτόπου το αυτί πίσω από την τσαντίλα. 

Την Τετάρτη λοιπόν, η απόκρισή του στα βασικά βοηθήματα (πόδια, χέρια, λεκάνη) αν και στην αρχή αργούσε, προς το τέλος ήταν σχεδόν άμεση. Άτσα ο κύριος, έτοιμος για μια ακόμα σχολική χρονιά ?!?!

Ο Last από την άλλη, αυτό τον καιρό είναι μόνο για βάδην, γιατί έχει ακόμα κάτι πληγές στα πόδια, με επιδέσμους. Και γενικά φέτος, είπαμε να τον ξεκουράσουμε και να τον έχουμε για πιο easy καταστάσεις, ίσως περισσότερο δουλειά με αρχάριους. Ιδιαίτερα αν έρθει ο ψηλός από την Μαίρη, θα είναι μεγάλη βοήθεια για όλα τα άλογα, μιας και θα μοιραστεί καλύτερα ο όγκος δουλειάς τους.

Βέβαια, η αγάπες και η αδυναμίες δεν κρύβονται...........

Give me some love...

Ελα δω mon amour...

Ναιιι... κι εγώ σ'αγαπώ...

Καλά εντάξει, τέρμα τα μέλια.