Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Μετά από 2 μήνες...

Εν τάχη λοιπόν, το τι έγινε σε αυτούς τους 2 μήνες που δεν έγραφα...

Με την φοράδα, πήγαμε στους αγώνες, στην Α4. Κάναμε μια υπέροχη προθέρμανση, αλλά την πατήσαμε λίγο στην εκτέλεση. Για αρχή να πω, οτι μπήκα μετά την Κυβέλλη Τζωρτζάκη. Σαν να λέμε, μπήκε η μπαλαρίνα και μετά ο κλόουν. Δεν μας ένοιαζε όμως, είχα πολύ αυτοπεποίθηση γιατί η σούπερ φοράδα ήταν τόσο καλή στην προθέρμανση.
Πλην όμως...

Έχετε δει κάτι άσπρα τέρατα, μακρόστενα, σαν ξύλινα, που καμιά φορά στήνουν ενέδρα γύρω από τον στίβο ιππασίας? 
σαν αυτό εδώ...
Τα φρικτά και προπάντων ΣΑΡΚΟΦΑΓΑ αυτά τέρατα, δρουν σε αγέλες και ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΝΟΥΝ το αθώο θύμα τους, που συνήθως είναι άλογο.

όπως εδώ...

Ε κάπως έτσι την πατήσαμε κι εμείς, και τα τέρατα αυτά γρύλιζαν στην φοράδα, η φοράδα τα φοβόταν, έκανε εκεί διάφορα χαριτωμένα, και τέλος πάντων, δεν τα πήγαμε πολύ καλά στο αποτέλεσμα.
Πλην όμως, περάσαμε υπέροχα και κρίμα που δεν έχω βίντεο από την προθέρμανση να την καμαρώνατε!

Πήρα και την... ροζέτα μου στο τέλος, από το αγοράκι μου!

Στην συνέχεια του προγράμματός μας, κυρίες και κύριοι...
Όχι, δεν συνέχισα ασκήσεις ντρεσσάζ. Επιτέλους η φοράδα, έπρεπε να δουλέψει και με άλλον κόσμο, όχι έτσι όπως την είχα πάρει εγώ, εργολαβία. 
Ξύπνησε η κιουρία προπονήτρια ένα πρωί και είπε: Πάρε τον Ρίγγο σήμερα. Και έλα στο Χ. Ωραία, έλα στο κάθετο, ωραία, έλα στο διπλό.
Και κάπως έτσι, το ντρεσσάζ μπήκε σε παρένθεση και ξεκινήσαμε πάλι να πηδάμε. Πότε με Φουξ, πότε με Ρίγγο και πότε με Λαστ.

Εεεεεεεεεεεε ρε τον κύριο Λαλάκη... Που λες φίλε μου, μάγκεψε το σκατό. Από εκεί που ήταν μεν λίγο ξυλάγγουρο στην επίπεδη, αλλά ένα καθετάκι του μέτρου το πέρναγε, είχε πάρει σκοινί κορδώνι από τον Μάιο και μια να κάνει αρνήσεις, μια υπεκφυγές, μια ανορθώσεις. Μάλιστα. Έμαθε ο Λαλάκης να κάνει ανόρθωση... τι άλλο θα δω, δεν ξέρω. Τον Νέρο να χορεύει την Λίμνη των Κύκνων μάλλον...

Αυτό τον καιρό λοιπόν, έχω εργολαβία τον Λαλάκη. Όχι οτι δεν τον παίρνουν και άλλοι, απλώς εγώ δεν παίρνω άλλον. Και δουλεύουμε εναλλάξ. Μια μέρα φουλ επίπεδη να θυμηθεί πώς είναι να μαζεύεται, μια μέρα εμπόδια. Κάθετα, διπλά, καρέ, τα πάντα. Μέτρο, κάτω του μέτρου, πάνω του μέτρου. Από στροφή, από ευθεία.
Τις πρώτες φορές που μου έκανε ανόρθωση, νόμιζα οτι έκανε πλάκα. Ε όταν το ξανάκανε, έφαγε 2-3 φάπες με το χέρι στ'αυτιά και έκατσε. Την τελευταία φορά που σηκώθηκε, είπα να κάνω και εγώ την πουστιά μου και να τον ρίξω στο πλάι, πλην όμως με πήρε είδηση ο χαμένος και κατέβηκε - και έκτοτε είμαστε πολύ αγαπημένοι και δεν μου σηκώνεται.
Ευτυχώς που είμαι κορίτσι, γιατί με τέτοιες δηλώσεις " ευτυχώς που δεν μου σηκώνεται πια" θα ήμουν λίγο σόκιν...

Και αφού λύσαμε το θέμα των ανορθώσεων, λύσαμε και το θέμα του μαζέματος. Μας παίρνει βέβαια καμιά ώρα, αλλά στο τέλος, μαζεύεται, μαλακώνει και δουλεύει καλά. Και τα εμπόδια, το ψιλολύνουμε. Δεν έχουμε αρνήσεις, κάτι υπεκφυγές στην αρχή, αλλά νομίζω, φεύγει και αυτή η χαζή ιδέα σιγά σιγά.
Εμ είναι και χοντρομπουμπούνας πεισματάρης, τι να τον κάνω? Άπαξ και του κολλήσει στο μυαλό οτι αυτό που κάνει είναι εξυπνάδα... θέλει πολύ επιχείρημα και πόδι για να τον πείσεις για το αντίθετο !

Πάντως, όλα καλά πάνε ως τώρα :)