Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Όταν κοιτάς ένα άλογο στα μάτια και δεν βλέπεις τίποτα


Αν και ποτέ δεν είχα δικό μου άλογο, και η ιππασία δεν ήταν οικογενειακή παράδοση, οι γονείς μου από μικρή, ας πούμε 6η Δημοτικού, με πήγαιναν για μαθήματα. Κυρίως επειδή τους ζάλιζα. 
Και όταν είσαι μικρό κοριτσάκι, μέχρι να μεγαλώσεις κάπως, πιστεύεις διάφορα πράγματα. Όπως για παράδειγμα, οτι το άλογο που βλέπεις 1 φορά την εβδομάδα, σε ξέρει. Σε καταλαβαίνει, σε αγαπάει. Έχετε κάποιο δέσιμο. 
Μετά, μεγαλώνεις κάπως, και καταλαβαίνεις οτι όχι, αυτό δεν ισχύει. Είσαι άλλο ένα παιδάκι από τα 20 που έχει μάθημα με αυτό το αλογάκι την ίδια μέρα...
Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας, κατάφερα και δέθηκα πραγματικά με κάποια άλογα. Όχι πολλά. Για την ακρίβεια, με τρία.
Το πρώτο ήταν όσο ακόμα πήγαινα σχολείο, και ίππευα στην σχολή του Mega Sports. Ήταν ένα μαύρο ψηλό άλογο, με πολύ μαλακό καλπασμό, γενικά τεμπέλικο στην ίππευση και πολύ δύστροπο στο μποξ. Τύπου, κλωτσάμε και δαγκώνουμε. Ο Aviv. Αλλά είχα την τύχη, όταν το ίππευα, να μην το θέλει συνήθως μετά κανείς άλλος, οπότε το γύριζα εγώ στο σταύλο. Το ξεσέλωνα και με τον καιρό, έπαιρνα αέρα. Μετά, τον ξύστριζα. Μετά, τον χάιδευα. Στο τέλος, ήξερα οτι δεν θα με δάγκωνε. Είχαμε γίνει φίλοι. Ίσως όχι κολλητοί, αλλά σίγουρα φίλοι. Το καλοκαίρι με άφηναν να τον μπανιάρω κιόλας :)
Το δεύτερο άλογο που δέθηκα, ήταν μια φοράδα στην Λάρισα, όταν ήμουν φοιτήτρια. Η Dogatka. Την οποία αρχικά αποφεύγαμε όλοι, γιατί ήταν μια σκέτη τσούχτρα. Δεν σε άφηνε να μπεις στο μποξ. Γύριζε κώλο, σήκωνε πόδι και σε περίμενε. Και στην ίππευση, ήταν ολίγον της ταλαιπωρίας. Δεν πήγαινε. Και όταν πήγαινε, δεν μαζευόταν και όταν μαζευόταν, δεν πήγαινε. Και ο λόγος που δεθήκαμε, ήταν μια τιμωρία. Επειδή δεν έκατσα στον τότε προπονητή, ουσιαστικά μου έδινε το άλογο που δεν ήθελε κανείς και δεν ασχολιόταν ποτέ μαζί μου, όσα προβλήματα κι αν είχαμε. Ούτε διόρθωνε, ούτε τον ένοιαζε. Ε και όταν τελειώναμε, δεν είχα καμία όρεξη να κάτσω στο σαλονάκι μαζί με τους άλλους και τον "κύριο". Οπότε έβρισκα την δικαιολογία οτι είχα να καθαρίσω την φοράδα. Δεν την καθάριζα, λαμπίκο την έκανα. Το σώμα, τις οπλές, την κουβέρτα, το μποξ, όλα στην φασίνα μέχρι να φύγουμε από τους σταύλους. Κάποια στιγμή, σαν να με συμπάθησε. Και με άφηνε να μπαίνω μέσα. Και μου έκανε και κάτι-σαν-αγάπες. Και στο τέλος, μια χαρά είχαμε δεθεί. Πηδάγαμε και κανένα εμπόδιο, βγαίναμε και τις βόλτες μας στο κάμπο, ήμασταν αρχόντισσες !


Το τελευταίο άλογο με οποίο ένοιωσα να δένομαι, είναι ο κοντός, ο μαυρούλης, ο βλάκας, ή πιο επίσημα, ο Nero. Ο δεύτερος... Θες γιατί είχα την τύχη να τον βγάζω μόνο εγώ, θες γιατί στην αρχή δεν είχε κόσμο στον σταύλο και άρα μόνο εγώ του έκανα αγάπες, είχαμε γίνει ωραίο παρεάκι. Στην ίππευση δεν ήμασταν ο,τι το καλύτερο, αλλά γενικά, ήμασταν δεμένοι. Αγάπες, φιλάκια, για να μην πω για το σύστημα προπόνησης με... στραγάλια.

Αυτά, μέχρι το καλοκαίρι του 2011. Μετά... μετά άρχισε να έρχεται πολύς κόσμος στους σταύλους, και όλοι τον κακομαθαίναν. Άρχισα να έχω λιγότερο χρόνο για να πηγαίνω να τον βγάζω. Άρχισε πάλι να γίνεται κωλόπαιδο. Άρχισα να ξενερώνω με διάφορες καταστάσεις - και να πηγαίνω ακόμα λιγότερο. Και τώρα είμαι κοντά έναν μήνα, που είχα ξενερώσει εντελώς. Δεν ήθελα να πάω. Δεν μου έλειπε ο κοντός. Δεν ένοιωθα κιόλας οτι του λείπω εγώ. Χάδια και λιχουδιές, έχει από όλους τους άλλους. Το μόνο επιπλέον που δίνω εγώ, είναι ίππευση. Που ας είμαστε σοβαροί. ΧΕΣΤΗΚΕ ο Νέρο αν θα τον ιππεύσουν ή αν θα τον βγάλουν ελεύθερο. Ναι το ομολογώ, όσο δεν ζηλεύω το αγόρι μου και δεν είμαι κτητική μαζί μου, τόσο ζηλεύω όταν άλλοι κάνουν χάδια και αγάπες στο άλογό "μου". Ίσως επειδή ξέρω οτι το αγόρι μου είναι όντως δικό μου, ενώ κανένα άλογο δεν θα γίνει ποτέ στ' αλήθεια δικό μου.
Φανταστείτε τον Μικρό Πρίγκιπα να γυρίζει στην Γη, να γυρίζει στην Αλεπού του, και η Αλεπού να τον θυμάται -αμυδρά. Κάπως έτσι νοιώθω. Μόνο που εγώ δεν έχω αφήσει πίσω κανένα Τριαντάφυλλο να με περιμένει. Απλώς νοιώθω μόνη.
Kαι είναι από τις φορές που νοιώθω, οτι αν τον πάρω αγκαλιά και τον κοιτάξω στα μάτια, δεν θα δω τίποτα μέσα τους. Ούτε εμένα, ούτε αυτόν. 

Το να αφήσω την ιππασία, το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Το ξέρω και το νοιώθω, οτι παρ'όλο που έχω γεμίσει πολλά χρόνια της ζωής μου με άλογα, ιππασία, ροκανίδι, σκατούλες (κυριολεκτικά), σανό, άμμο ιπποδρόμου, λάδι σέλας, καρότα, μήλα, φιλάκια, σπιρούνια, υποσάγματα, μπαντάζ, κυλοτίνες, κράνη, σκόνη στα δόντια από καλοκαιρινές προπονήσεις, λάσπη μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών από χειμωνιάτικες προπονήσεις, αίμα από σκισμένο δέρμα στα δάχτυλα, χαμόγελα, δάκρυα, ροζέτες και άλλα πολλά, το άθλημα αυτό δεν είναι για μένα.
Δεν είμαι το παιδί ταλέντο, δεν έμαθα από νωρίς σωστά πολλά πράγματα, δεν έχω και ούτε θα αποκτήσω δικό μου άλογο και δεν έχω τα λεφτά για να νοικιάζω ένα καλό αλογάκι. Ούτε για ένα μάθημα την εβδομάδα δεν έχω πια τα 20 ευρώ που κοστολογούν περίπου. 
Έχω τυλίξει την σέλα μου σε σακούλες και την έχω βάλει στην αποθήκη. Έχω κλείσει σε ένα κουτί όλες τις ροζέτες, τις φωτογραφίες, τα χαρτιά του ντρεσσάζ, τα γάντια και ο,τι άλλο χώραγε. Έχω αρχίσει να κλείνω όσο μπορώ απ'έξω τον Νέρο, και προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τα παιδιά στους σταύλους. Αλλά τελικά, δεν μπορώ. Φαίνεται οτι πάντα κάπως, θα γυρίζω πίσω, στον κοντό, στην σέλα, στα ροκανίδια. 

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Ιστορίες τρόμου: Το δηλητηριώδες μπεκ

Μπορεί για έναν ανυποψίαστο αναβάτη, ο στίβος ιππασίας στο Γουδί να φαίνεται ένα ήρεμο, χαλαρό και ασφαλές μέρος. Για τον Νέρο όμως, που ΞΕΡΕΙ την ΑΛΗΘΕΙΑ, τίποτα δεν είναι ασφαλές όταν βγαίνει για προπόνηση. Ειδικά τα ύπουλα, μοχθηρά, αδίστακτα και ανηλεή, δηλητηριώδη μπεκ!

Τα μπεκ ποτίσματος λοιπόν, ή όπως είναι η λατινική τους ονομασία, EGHITIRIUS NERUS, είναι κάτι πλάσματα του Σατανά, κατασκευασμένα μισά από την φύση, μισά από τον άνθρωπο, ακίνητα cyborg με εμμονή στο να διατηρούν το γρασίδι πράσινο. Και για τον λόγο αυτό, το ποτίζουν όσο πιο συχνά γίνεται.

Τα cyborg - μπεκ όμως, γνωρίζουν οτι για να παραμένει το γρασίδι τους πράσινο, χρειάζεται και λίπασμα και για τον λόγο αυτό, επιδίδονται σε ένα κυνήγι τροφής, με απώτερο σκοπό να επιτεθούν στο θύμα τους, πετώντας από το ελατήριό τους ένα δηλητήριο που αρχικά μουδιάζει και στην συνέχεια, σκοτώνει το άτυχο ζώο, αφήνοντάς το να σαπίσει αργά αργά στο έδαφος, για να τραφεί με φυσικό λίπασμα το χώμα. Και το γρασίδι να γίνει πιο αφράτο και πράσινο!


Κύριοι στόχοι των μπεκ είναι οι παπαγάλοι και τα άλογα. Οι παπαγάλοι κυρίως γιατί πάνε και αράζουν πάνω τους και άρα είναι εύκολη λεία. Τους αναισθητοποιούν και στην συνέχεια τους καταπίνουν, όπως ένα σαρκοβόρο λουλούδι την ανυποψίαστη πεταλούδα. Και αφού τους χωνέψουν, μετατρέπουν με τα γαστρικά τους υγρά το πτώμα του παπαγάλου σε ισχυρό πράσινο δηλητήριο για μεγαλύτερους στόχους.
Με τα άλογα όμως, υπάρχει μια βεντέτα αίματος. Γιατί όσο τα cyborg-bek aka Cybek πασχίζουν να διατηρήσουν το γρασίδι τους πράσινο, φρέσκο και υγιές, τόσο η φυλή των αλόγων πάει και το τρώει, το πατάει και ενίοτε, το χέζει. Έτσι, σε μια ύστατη πράξη εκδίκησης και ειρωνίας, τα Cybek στοχεύουν και πετάνε το δηλητήριο τους ΠΑΝΩ στα άλογα. 
"Ρουφιάνοι, φονιάδες γρασιδιού, θα ψοφήσετε ΠΑΝΩ του, θα γίνετε το λίπασμά του και μετά, οι φίλοι σας, θα σας ΦΑΝΕ, τρώγοντας το χόρτο μας..." Και άλλες τέτοιες φριχτές σκέψεις.

ΑΥΤΑ λοιπόν γνωρίζει ο Νέρο, και γι' αυτό κάθε φορά που περνάμε δίπλα από το μπεκ - συγνώμη, το Cybek τώρα που αποκαλύφθηκε η αλήθεια, παθαίνει αμόκ, κάνει ροντέο και ενίοτε, με ξεφορτώνεται από την πλάτη του. Όπως πχ το προηγούμενο Σάββατο...
Η αλήθεια για τα εκδικητικά μπεκ βγήκε στην επιφάνεια, επειδή ΕΝΑ άλογο, τόλμησε να κάνει το ροντέο της αποκάλυψης!
Εύγε Νέρο αγόρι μου!