Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην λες!

Ήταν λοιπόν υπέροχος ο Νέρο την Τετάρτη. Μέχρι που είχα αρχίσει να ονειρεύομαι ξανά προπονήσεις φλατ. Ίσως και κανένα εμποδιάκι, αφού τόσο τα γουστάρει.

Ε τι να σας (ξανά)λέω... ο Νέρο, για άλλη μια φορά, από εκεί που ήταν ο υπέροχος, ο φανταστικός, ο υπερμέγιστος, ο απαράμιλλος, ο και-άλλα-τέτοια, την έκανε ΠΑΛΙ την Νεριά του. Ούτως ειπείν, κουτσαίνει γιατί έκανε ροντέο. 

Χμ.

Δεν βλέπω να σοκάρεται κανείς σας... γιατί άραγε... ουφφφφφφφφφφφ... τέλος πάντων, για άλλη μια φορά λοιπόν, λάου λάου τον βλακάκο μέχρι να του περάσει, κλπ κλπ κλπ και μην τα ξαναλέω...

Εναλλακτικά βέβαια, είπαμε να κάνουμε την μαλακία μας το Σάββατο, κάτι βρε παιδί μου για τον χαβαλέ της υποθέσεως, ένα μπισκοτάκι για την παρηγοριά και άλλα τέτοια.

Και εδώ κάτι πιο "σοβαρό". Και ροζ.

Ο κοντός, ο Κολοκοτρώνης, και η κυκλοθυμική...

Μετά από 2 εβδομάδες απουσίας μου από τον σταύλο, χθες ξύπνησα το πρωί, πακετάρισα ρούχα ιππασίας και όταν η ώρα έφτασε και μπορούσα να φύγω από το γραφείο, άλλαξα ρούχα, έβαλα το παντελονάκι της ιππασίας μου και μπήκα στο αυτοκίνητο με προορισμό το Γουδί.

ΑΛΛΑ...

Αλλά δεν είχα διάθεση. Τίποτα. Ψυχολογία στα πατώματα. Ένα κάτι σαν "δεν θέλω αλλά πρέπει". Αφού για να καταλάβεις, φτάνω στους σταύλους, πάω να πω ένα "γεια" στον Μωχάμεντ και τον Αλέξανδρο που ήταν εκεί, και όχι τις άκρες των χειλιών μου δεν μπορούσα να σηκώσω σε χαμόγελο, ούτε τα μάτια μου από το πάτωμα δεν σηκώνονταν. Το απόλυτο down...

Πάω στον κοντό, του κάνω λίγο πατ πατ στον σβερκάκι, αλλά και αυτό, με μισή καρδιά... 

Τον καθαρίζω, τον σελώνω, και περίμενα κρυφά μέσα μου, να γυρίσει κάποιος διακόπτης, να χαρώ ή έστω να μου φτιάξει η διάθεση. Σαν να πετάς πέτρα στον γκρεμό και στήνεις αυτί να ακούσεις ηχώ. Και δεν ακούς τίποτα...

Τέλος πάντων, με βαριά καρδιά, τον πιάνω από τα ηνία και τον πάω στον στίβο. Με κοιτάζει η Μαρίνα καλά καλά.

"Ρε τι έχεις? πας καλά? τι έχεις πάθει" ήταν η αρχή... όσο με έβλεπε που μιζέριαζα με το τίποτα, σαν να τα έπαιρνε λίγο. "Ε αν είναι να είσαι έτσι, μην ανέβεις καθόλου!" μου έβαλε χέρι.

Ε όχι και να μην ανέβω καθόλου! 

Καβαλάω λοιπόν... βάαααααααααααδην... είχε και λιακάδα χθες, σαν να ζαβλακώσαμε λίγο... Ε άντε λέω, δεν δοκιμάζεις λίγο να τροχάσεις?

Εμπνευσμένη ιδέα.

Με το που του έβαλα λίγο πόδι και ένοιωσε οτι έπρεπε να δουλέψει, άρχισε να παριστάνει το ελατήριο. Πόινγκ πόινγκ πόινγκ επιτόπου. Χαζοπηδηματάκια. Χαζοανορθώσεις. Επιτόπου. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω. 

Αυτό ήταν.... με πιάνουν κάτι γέλια, λέω τελικά ο,τι και να γίνει, όσο και να περάσει ο καιρός, ο ίδιος μαλακάκος παραμένει ο γλυκός μου!

Ε και αφού έκανε αυτός τις βλακείες του, είπα να κάνω και εγώ τις δικές μου, σκασμένη στο γέλιο. Έπιασα τα ηνία με το ένα χέρι, και έτσι όπως σηκωνόταν, σήκωσα και εγώ το άλλο χέρι, με τον δείκτη τεντωμένο. Σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη ένα πράγμα. 

Ε αυτό ήταν. Από κει και ύστερα, εγώ γέλαγα, ο Νέρο τρόχαζε, κάλπαζε, ΔΕΝ κούτσαινε και δεν έκανε τις γνωστές του νεριές. Ντάξει, σαν ΚΑΤΙ να πήγε να κάνει, αλλά δεν το έκανε. Και μιλάμε ήταν φου ενέργεια...

Όταν κατέβηκα, ξεσέλωσα, κλπ κλπ, του έριξα μια πιο... προσεκτική ματιά. Και ο Νέρο, και όλα, σαν να έχουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ξαναπαχύνει. Άλλοι λίγο (Φουξ, Ρίγγο) άλλοι περισσότερο (Λαστ, Πέντυ) και άλλοι έχουν γίνει πάλι βαρελάκια (Νέρο). 

Κάτι το καλαμπόκι που τους είχα πάρει, κάτι που η ομοσπονδία είχε λεφτά και πήραν καλό σανό με καρπό μέσα, κάτι το γρασίδι που μασουλάνε αβέρτα αυτές τις μέρες, σαν να έχουν ομορφύνει και ισιώσει όλα τους!

Επόμενη καβάλα (απέχουμε ακόμα από την λέξη προπόνηση): Σάββατο μεσημέρι.

Ιππεύοντας μια Πριγκίπισσα.

Δεν ξέρω για εσάς. Για μένα όμως, οι φοράδες χωρίζονται κυρίως σε 3 κατηγορίες.

Πριγκίπισσες

Ποτάνες (με "ο" όχι με "ου" γιατί τις αγαπάμε!)

Τσούχτρες

Δεν πα να είναι η καλύτερη φοράδα εμποδίων, ντρεσσάζ, βόλτας, χαδιάρα, ναζιάρα, ΣΙΓΟΥΡΑ ανήκει τουλάχιστον σε μια από αυτές τις κατηγορίες.

Πριγκίπισσες. Παραχαϊδεμένες φοραδούλες, που η εκάστοτε μανούλα ή μπαμπάς τους κάνουν όλα τα χατίρια. Και να τα καρότα, οι λιχουδιές, τα υποσάγματα ασορτί με γκέτες/μπαντάζ, να οι φωτογραφίες, να τα στολιδάκια, και ΦΥΣΙΚΑ όταν πρόκειται για προπόνηση, αν και όταν η πριγκίπισσα προσποιηθεί οτι κουράστηκε, οτι την ενοχλεί κάτι, οτι.... οτιδήποτε, τότε σταματάνε επιτόπου και την κοιτάνε με ανησυχία. Και από εκεί αρχίζει το χαϊδολόγημα. Δήθεν δεν πάω. Δήθεν φοβάμαι. Δήθεν δεν μπορώ, δήθεν δεν μ'αρέσει, δήθεν κουτσαίνω (έχει διαφορά από το Κουτσαίνω ΟΝΤΩΣ). Και γενικά, λούφα όσο μας παίρνει... 

Ποτάνες. Είναι η φοράδα, που αν της βάλεις λίιιιιιιιιιιιγο πόδι, θα βάλει πίσω τα αυτιά της. Και θα κάνει "Υιιι"!, που αν την ακουμπήσεις στην κοιλιά όταν την σελώνεις, θα βάλει πίσω τα αυτιά της. Και θα κάνει "Υιιι"!. Και στην προπόνηση, θα είναι μες τα νεύρα ΔΕΝ ΠΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΛΩΣ ΒΑΔΗΝ !

Και όοοοοοοταν  με το καλό την ξεσελώσεις, της βάλεις κουβερτούλα και πας να της δώσεις φιλάκι ή μήλο, θα κάνει πίσω τα αυτιά της κλπ κλπ... Ακόμα και λιχουδιά να της δώσεις, θα πρέπει να της την βάλεις στην ταΐστρα. Έτσι, γιατί είναι πολύ ποτάνα και ακατάδεχτη!

Τσούχτρα. Η τσούχτρα είναι η φοράδα που θα σε δαγκώσει αν της δώσεις μήλο, θα σε δαγκώσει αν δεν της δώσεις μήλο, θα δαγκώσει τα άλλα άλογα - αν τα φτάνει, θα σηκώσει πόδι να κλωτσήσει όταν της βάζει πίσω γκέτες ή μπαντάζ, θα γυρίζει καπούλια να κλωτσήσει αν περνάει άλλο άλογο από δίπλα της, γενικά, ένα πλάσμα φουλ αντικοινωνικό και κακιασμένο, παρά τα 50.000 χρόνια που έχεις ξοδέψει δίπλα της, φροντίζοντας να την κάνεις να αισθανθεί κοινωνικά αποδεκτή, διαβάζοντας τόνους από Natural Horsemanship. Πάρ'το απόφαση. Η συμπεριφορά της τσούχτρας είναι τρόπος ζωής και έκφρασής, και στους ανθρώπους μπορούμε να το αντιστοιχίσουμε με τα δικά μας δείγματα "ξινών".

Στους σταύλους λοιπόν, το new entry είναι η Ladybird. Σαν φοράδα, ευτυχώς, έχει 80% συμπεριφορά Πριγκίπισσας και 20% τσούχτρας. Κάτι σαν Diva λοιπόν.

Την οποία και ιππεύω στις παρακάτω φωτογραφίες. Αν έπρεπε να περιγράψω την εμπειρία της ίππευσης τέτοιου αλόγου, μετά από πόσο καιρό που ιππεύω έναν Νέρο που μια βαριέται και μια κουτσαίνει, με ΜΙΑ λέξη, θα ήταν αυτή:

ΔΥΝΑΜΗ !

Χμμμμμμμμμμμ ίσως φταίει λίγο και το γεγονός πως έχει την συνήθεια να ρίχνει όλο της το βάρος μπροστά, κάτι το οποίο όμως πιστεύω πως μπορούμε να το ελαττώσουμε με δουλειά. Το θέμα είναι πως όταν η κυρία μαζευτεί, και κάνει τον κόπο να σηκώσει τα πόδια της, είναι λες και καβαλάς 2 Νέρο μαζί. Φοράδα 2 ίππων ένα πράγμα. 2hp !

Όχι ιδιαίτερα σκληρή στο στόμα, όταν αρχίσει να ζεσταίνεται και να της φεύγει η ακαμψία γίνεται, όπως την παρομοίωσε η Γαλάτεια, μια "μπάλα". Με πέταλα. Μετά την γάτα με πέταλα, οι Σταύλοι στο Γουδί παρουσιάζουν την επόμενη καινοτομία, Μπάλα με Πέταλα! (θα μπορούσε να είναι τίτλος από επιθεώρηση του Σεφερλή!?!).

Και επειδή φαντάζομαι πως το fan club του Νέρο θα έχει μια απορία για το τι κάνει τέλος πάντων αυτή η προσωπικότητα, πώς περνάει τις μέρες του, σας παρουσιάζω στιγμιότυπα από την τελευταία μας προπόνηση, σκληρή όπως κάθε φορά, και απαιτητική όπως επίσης, κάθε φορά!

Το θέμα είναι πως Nero και Ladybird έχουν δημιουργήσει τα Καροτοδιόδια, όπου μάλιστα πρέπει να πληρώνει κανείς ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ το αντίτιμο για να περάσει...