Horse loving… (Αγαπώντας τα άλογα)

Είμαι σίγουρη πως είτε ξέρετε κάποιον που ανήκει, είτε ανήκεις εσύ στην κατηγορία αυτών που αγαπάνε τα μωρά. Τα λατρεύουν. Λιώωωωωωωωωνουν όταν μιλάνε σε μωρά, ή όταν σκάσει χαμόγελο το μικρό. Όταν όμως αρχίσει να κλαίει, παθαίνουν μπλακάουτ. Δεν ξέρουν. Πεινάει? Πονάει? Νυστάζει? Θέλει άλλαγμα η πάνα? Και πώς το ταΐζεις? Πώς αλλάζεις πάνα? Πώς το κοιμίζεις? Πώς καταλαβαίνεις αν πονάει. Τα αγαπάνε μεν, αλλά δεν ξέρουν πώς να τα φροντίσουν, μόνο να τα χαρούν

Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλα τα είδη – η ιππασία δεν θα αποτελούσε εξαίρεση, ειδικά με τον τρόπο που την προσεγγίζουμε στην Ελλάδα.

Για κάποιον, το να αγαπάει το άλογό του ή οποιοδήποτε άλογο, μπορεί να μεταφράζεται σε άπειρες λιχουδιές και χατίρια  Μια τέτοια αγάπη από ένα παιδάκι, είναι κάτι το πολύ γλυκό. Από ένα εφηβάκι όμως, και ακόμα περισσότερο, από έναν ενήλικα, η αγάπη – για εμένα τουλάχιστον, θα έπρεπε να περιέχει μέσα και την γνώση του πώς να φροντίσεις αυτόν που αγαπάς, πώς να τον προστατεύσεις και πώς να τον κάνεις να νοιώθει καλά. Δεν μπορώ να διανοηθώ ενήλικα άνθρωπο που λέει οτι αγαπάει τα άλογα, να μην ξέρει τα βασικά έστω της φροντίδας τους.

Λέγοντας βασικά, τι εννοώ?

Πρώτα πρώτα, να καταλαβαίνει τις ανάγκες του αλόγου του. Να μπορεί να δει πότε το ζώο χρειάζεται κάτι, πότε πονάει και κυρίως, γιατί πονάει. Οφείλει να ξέρει τα πιο κοινά συμπτώματα του κολικού και οφείλει να ξέρει τι να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν περιμένω από τον καθένα να βαράει ενέσεις στα άλογα αν υποψιαστεί οτι έχουν κολικό, αλλά ένα τηλέφωνο κτηνιάτρου, πρέπει να το έχει, και την έγνοια να μην αφήσει το ζώο κάτω, αλλά να το περπατάει μέχρι να έρθει ο γιατρός, πρέπει να τα ξέρει. Όπως επίσης, πρέπει κανείς να ξέρει τι μπορεί να προκαλέσει τον κολικό... Τα άλογα, όπως και οι άνθρωποι, αναλόγως του οργανισμού τους, μπορεί να πάθουν κολικό μόνο και μόνο επειδή έχει ανάδρομο Ερμή ή μπορεί να παθαίνουν κολικό μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις – μια η άλλη, οφείλεις να ξέρεις από τι, πότε και γιατί κινδυνεύει το άλογό σου. Δεν ξέρεις? Ε δεν πειράζει, μπορείς να αρχίσεις από τώρα, διαβάζοντας αυτό το κείμενο, και να συνεχίσεις, περνώντας το τηλέφωνο από δύο κτηνιάτρους στο κινητό σου...

http://en.wikipedia.org/wiki/Horse_colic#Pathophysiology_of_equine_colic

Σου φαίνεται πολύ εξτρήμ αυτό? Δεν είναι. Μάθε και απομνημόνευσε τα συμπώματα του κολικού, και μπορεί να σώσεις πάνω από μια φορά την ζωή ή τις ζωές αλόγων. Γαμάτο? Τι να σου κλάσει το σύστημα Παρέλλι με τις μπάλες, όταν είσαι σε θέση να διαπιστώσεις οτι ένα άλογο κινδυνεύει και ακόμα καλύτερα, όταν είσαι σε θέση να κάνεις κάτι γι’αυτό! Εκεί να δεις δέσιμο...

Γενικά μάθε την ανατομία του αλόγου και μάθε να παρέχεις τις πρώτες βοήθειες.

Και αφού καλύφθηκε συνοπτικά το τεράστιο κεφάλαιο του κολικού, συνεχίζω... αγαπάς το αλογάκι σου? Και πολύ καλά κάνεις! Δείχτου το. Μην περιμένεις από άλλους να το καθαρίζουν και να το ταΐζουν. Λίγα πράγματα είναι πιο ευχάριστα σε ένα άλογο, από το να το τρίβουν – λέγε με ξυστρί. Δεν λέω να του ζαλίζεις τα ούμπαλα και να το τρίβεις μέρα νύχτα, ειδικά όταν τρώει ή αράζει, αλλά το να το καθαρίζεις πριν και μετά το σέλωμα, έχει δύο τεράστια οφέλη.

Από τη μια, τσεκάρεις όλο του το σώμα οτι δεν έχει κάποιο χτύπημα και δεν πονάει κάπου και από την άλλη, το αφήνεις να χαλαρώσει και να δεθεί μαζί σου, απολαμβάνοντας το ξύστρισμα. Αν δεν ξέρεις πώς ξυστρίζουν, ρώτα να σου δείξουν. Και μην φοβηθείς να τρίψεις λίγο πιο δυνατά, αλλιώς νιώθεις εσύ το δέρμα σου, αλλιώς το άλογο.

Και μετά τον καθαρισμό, φρόντισε να το σελώσεις εσύ, σωστά. Μην του κοπανάς την σελάρα, 2 κιλά και βάλε, στην πλάτη του. Τοποθέτησε την μαλακά, λίγο πιο μπροστά από την ακρωμία του, και άσε την να τσουλίσει λίγο προς τα πίσω, να κάτσει στην θέση της. Τσέκαρε οτι τα ηνία είναι καλά και δεν το κόβουν κάπου και οτι η στομίδα είναι στο σωστό ύψος ώστε να μην πληγώνει τα χείλη και να μην χτυπάει στα δόντια.

Μάθε να βλέπεις κάθε πότε χρειάζεται πετάλωμα. Δεν χρειάζεται να ξέρεις να πεταλώνεις, απλά μάθε να κρίνεις πότε τα πέταλα δυσκολεύουν την ζωή του. Πετάλωμα είπα και θυμήθηκα... μάθε να κρίνεις πότε ένα άλογο μπορεί να ιππευτεί χωρίς πέταλα, και πότε τα χρειάζεται. Αν έχει αδύναμες οπλές που σπάνε εύκολα, και πατάει σε χώμα εκτός στίβου, ή περνάει από βαλβίδες, καλύτερα να του φοράς πέταλα. Όχι επειδή «είναι η φύση του αλόγου χωρίς πέταλα» να βγάλεις τα πέταλα σε ένα άλογο που 10 χρόνια τώρα δουλεύει με αυτά. Για δοκίμασε να περάσεις μια ολόκληρη μέρα σε δουλειά, αγορά, εξόδους κλπ χωρίς παπούτσια και έλα πες μου αν ήταν καλύτερα που γύρισες στην φύση σου. Με μέτρο ο ενθουσιασμός και με κρίση οι επιλογές.

Προτεραιότητα έχει η άνεση και η υγεία του αλόγου σου και όχι το να ηρεμήσεις τις όποιες ενοχές μπορείς να έχεις, που το πεταλώνεις.

Χμμμμ μετά τις πρώτες βοήθειες και την σωματική φροντίδα του αλόγου σου τι μένει σε γενικές γραμμές? Α ναι, η άσκησή του.

Ένα άλογο 22 ώρες της ημέρας σε μποξ και 2 ώρες έξω από αυτό δεν είναι ένα χαρούμενο άλογο. Φρόντισε να βγαίνει τακτικά από το μποξ του και αν δεν μπορείς να το ιππεύεις, τότε όσο περισσότερες ώρες είναι σε ανοιχτό χώρο βόσκοντας, τόσο πιο υγιές και χαρούμενο θα είναι.

Αν πάλι θέλεις να το ιππεύεις, δες τι μπορεί να κάνει το άλογό σου. Δεν γίνεται να το αγαπάς και να μην βλέπεις ταυτόχρονα τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Υπάρχουν δυο άκρα σ’αυτό.

Το ένα άκρο, είναι εκεί που καταλήγουν τα άλογα με ανασφαλή αναβάτη ή με αναβάτη που δεν γνωρίζει αρκετά πράγματα, θεωρητικά, τεχνικά και πρακτικά. Κάπως έτσι, ένα άλογο μπορεί να λουφάρει μια ζωή, προσποιούμενο οτι κουτσαίνει, ή γενικά, υιοθετώντας οποιοδήποτε τέχνασμα έχει σαν αποτέλεσμα την λούφα, είτε αυτό λέγεται ροντέο, είτε αυτό λέγεται «σε γράφω στ’αυτιά μου και πάω να βοσκήσω». Μην καλπάσουμε σήμερα, γιατί είναι πιασμένο. Μην πηδήξουμε σήμερα γιατί κουνάει πολύ τα αυτιά του. Μην τροχάσουμε σήμερα γιατί θέλει να φάει (ΠΑΝΤΑ ένα άλογο θέλει να φάει). Μήπως να μην ανεβαίναμε και πάνω του για να μην του ταράξουμε την απραξία? Η σωστή άσκηση δίνει επιπλέον ενέργεια στα άλογα και τους αρέσει, ας μην τους το χαλάμε...

Αααααααααααα ναι... και κάτι άλλο, πριν πω για το άλλο άκρο που έλεγα... Τα άλογα, τα αφήνουμε να ξεδώσουν και να ξεμουδιάσουν πριν τα καβαλήσουμε ή τα ιππεύουμε αρκετά μπροστά και εκτός σέλας στην αρχή μέχρι να ζεσταθούν. Αυτό δεν το κάνουμε γιατί έτσι θα τα κουράσουμε. Αν είναι δυνατόν να κουραστεί ένα τέτοιο πλάσμα με 10 λεπτά τρέξιμο. Απλά θα κάνει το ζέσταμά του και θα είναι πιο συγκεντρωμένο στις εντολές, αποκλείεται να είναι πιο... ψόφιο. Εκτός αν είναι σε πειναλέα φάση.

Τι έλεγα? Α ναι για το άλλο άκρο. Αυτό το «εμένα η αλογάρα μου είναι τουμπανάρα και τα κάνει όλα!» ή «εγώ έδωσα ένα σκασμό λεφτά και περιμένω το άλογό μου να ψήνει μέχρι και καφέ». Μάιστα. Όπως ήρθες, πάρταλιώς, βγες και μην ξανάρθεις.

Το άλογό σου μπορεί να κάνει όσα πράγματα του επιτρέπουν ο σωματότυπός του, το μυαλό του και η εκπαίδευσή του να κάνει. Γι’αυτό το λόγο άλλωστε και δεν πηδάνε όλα τα άλογα διαδρομές του 1.80. Γι’αυτό το λόγο δεν βλέπει κανείς σε μεγάλες κατηγορίες ντρεσσάζ Μάστανγκ. Γι’αυτό το λόγο δεν έχει τερματίσει ποτέ πρώτο σε αγώνες αντοχής ένα άλογο για κάρα. Ακόμα κι αν το άλογό σου πηδάει εμπόδια, προφανώς έχει κάποιο όριο. Μπορεί να είσαι καλός και συνεπής ιππέας, και έχεις έναν εξ ίσου καλό και συνεπή προπονητή, να του βελτιώσεις τις επιδόσεις ή/και να ανεβάσεις κάπως το ύψος των εμποδίων που μπορεί να πηδήξει. Αν όμως βλέπεις οτι το άλογό σου ζορίζεται, τότε καλύτερα να δώσεις προτεραιότητα στην υγεία του αλόγου σου, των ποδιών, της πλάτης και της μέση του, παρά στις φιλοδοξίες σου.

Αν πάλι δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει και τι όχι, ζήτα από κάποιον προπονητή μια γνώμη. Ακόμα καλύτερα, γίνε εσύ καλύτερος στην ίππευση και πιο συνεπής και θα διαπιστώσεις οτι το άλογό σου μπορεί να κάνει αρκετά περισσότερα πράγματα απ’όσα νόμιζες – μπορεί όχι τόσο γαμάτα πράγματα όσο θα ήθελες, αλλά γενικά, τα άλογα ξέρουν και μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, αρκεί να ξέρεις πώς να τους το ζητήσεις.

Δες λοιπόν τι μπορεί να κάνει το άλογό σου – και τι μπορείς να κάνεις εσύ μαζί του, και φτιάξε ένα πρόγραμμα που θα είναι ευχάριστο και για τους δύο. Κάτι που θα κάνει το άλογό σου να γουστάρει και να περιμένει την ώρα που θα κάνετε κάποια βόλτα ή άσκηση. Γιατί αν νομίζεις πως η καβαλαρία και τρεχάλα στον κάθε δρόμο, χαλικόδρομο, άσφαλτο, χωράφι, ποτάμι, γουατέβερ, βρεθεί μπροστά σας, του αρέσει, μάαααααααλλον πλανάσαι πλάνη μεγάλη. Ναι τους αρέσει να τρέχουν, αλλά όχι σαν τα πανικόβλητα. Και σίγουρα όχι στην άσφαλτο ή στα χαλίκια και τις πέτρες.

Τι μένει? Α ναι, το φαγητό. Το λοιπόν. Τα άλογα γουστάρουν το φαγητό. Το αγαπάνε λέμε. Αναλόγως περίπτωσης και IQ θα φάνε και πέτρα αν τους δώσεις. Το θέμα είναι να ξέρεις τι ανάγκες χρειάζεται να καλυφθούν, ώστε να φτιάξεις και την αντίστοιχη διατροφή για το αλογάκι σου. Αν δεν έχεις δικό σου άλογο, μάθε απλώς τι δεν κάνει να τους δίνεις – και τι είναι μια ωραία έκπληξη!

Το καλοκαίρι, οι καρπουζόφλουδες είναι αιτία έρωτα – καρπουζοφέτες απλά τα κάνει να σέεεερνονται πίσω σου ζητώντας λιγωμένα «λίγο ακόμα». Πολύ καλύτερα από άλλο ένα κυβάκι ζαχαρίτσας.

Τον χειμώνα, μηλαράκια και καρότα είναι σταθερές αξίες, αχλαδάκια όμως είναι χίλιες φορές πιο γλυκά και ζουμερά και επίσης, να ξέρεις οτι αγαπάνε πολύ και τα αλμυρά. Ντάξει μην τους δώσεις μαλακίες τύπου τσιπς, αλλά κανα στραγάλι είναι απολύτως ευπρόσδεκτο, ή και αλάτι σκέτο, απλωμένο στην παλάμη σου ή σε ξερό ψωμί.

Γενικά, μιας και αγαπάς τα άλογα, κάτσε διάβασε – όχι εδώ, ψάξε στο δίκτυο ή σε βιβλιοθήκες για το πώς να τα φροντίζεις. Το άλογο πιο εύκολα θα καταλάβει την αγάπη σου όταν το βουρτίσεις, παρά αν δώσεις 2 μισθούς μαζί για να του πάρεις καινούργια κουβέρτα, με ασορτί μπαντάζ σταύλου... 

Riding (ιππεύειν)

Για αρχή, θυμάμαι απ’όταν ήμουν φοιτήτρια στην Λάρισα, είχα έναν καλό μου φίλο, που αγαπούσε πολύ τα ζώα και το έβρισκε παράλογο και καταπιεστικό, απλώς και μόνο το να ιππεύεις άλογο.

Επειδή λέει, είμαστε βάρος στην πλάτη του, επειδή το πονάμε και επειδή είναι κόντρα στην φύση του και του επιβαλλόμαστε.

Χμ.

Αυτά, κατά περιόδους, τα άκουγα ξανά και ξανά, και βαριόμουνα να απαντήσω. Τι να εξηγείς τώρα, σε άτομα που ναι μεν αγαπάνε τα ζώα, αλλά με την πολύ γενική έννοια. Αυτή του τύπου «αγαπώ όλα τα αθώα πλάσματα». Όχι του τύπου «αγαπάω κάτι και μαθαίνω πράγματα γι’αυτό ώστε να μπορώ να το προστατέψω, να το αναπτύξω, να του προσφέρω κάτι καλό». Ο καθένας βέβαια μπορεί να αγαπάει ο,τι θέλει όπως θέλει. Αλλά για να ξεκαθαρίζω την δική μου θέση (μιας και δικό μου είναι το μπλογκ και μπορώ να λέω οτι βλακείες θέλω), ορίστε η γνώμη μου.

Τα άλογα ΉΤΑΝ άγρια ζώα. Και μετά, ο άνθρωπος τα εξημέρωσε. Όπως ο σκύλος ήταν χρήσιμος στον άνθρωπο και έτσι εξημερώθηκε σε βαθμό που δύσκολα να μπορεί πλέον να επιβιώσει στην φύση μόνος του, έτσι και τα άλογα, εξημερώθηκαν από τον άνθρωπο και σαν είδος, προσαρμόστηκε ως ένα βαθμό στο να εξυπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου. Οπότε όχι, δεν είναι κόντρα στην φύση τους να τα καβαλάμε. Δεν καβαλάμε κατσίκες για παράδειγμα, γιατί θα τους σπάγαμε την πλάτη...

Το άλογο όμως, έχει αναπτύξει πλέον τον σωματότυπό του που καλύπτει ένα σωρό ανάγκες του ανθρώπου. Αρχικά, τα καβαλάγαμε στο κυνήγι, για να καλύπτεται η μυρωδιά μας από την δική τους και να πλησιάζουμε πιο εύκολα άλλα κοπάδια αλόγων. Ταυτόχρονα, κυνηγούσαμε γενικά πιο εύκολα, λόγω της ταχύτητας που μας έδιναν. Έγιναν σύντροφοι στις μάχες και τους πολέμους και η ανδρεία τους στις συμπλοκές αναφερόταν ξανά και ξανά, όταν γίνονταν ένα με τον αναβάτη τους στην μάχη. Αυτά τα ζώα βοήθησαν στο να γίνουν μεγάλες μεταφορές πληθυσμών από την προϊστορία ακόμα και  μπορούσαν να κουβαλούν φορτία που εμείς δεν αντέχαμε. Σε συνδυασμό με τον τροχό, τα κάρα έδωσαν για αιώνες πολλές λύσεις στο εμπόριο, τις μετακινήσεις, το χτίσιμο. Τα άλογα ήταν πάντα δίπλα μας. Όχι οι ζέβρες για παράδειγμα, που δεν εξημερώθηκαν ποτέ...

Τώρα, ΕΣΥ που διαβάζεις, θα ανήκεις σε μια από τις 2 κατηγορίες. Είτε ξέρεις όταν ιππεύεις την προϊστορία των αλόγων, είτε δεν την ξέρεις.

Αν δεν την ξέρεις, κακώς. Οφείλεις να ξέρεις κάποια πράγματα, όταν θες να λες οτι αγαπάς τα άλογα και θες να υπερασπίζεσαι την ευημερία τους.

Μπες και διάβασε, μάθε 5 πράγματα σχετικά με το πώς καταλήξαμε σήμερα εγώ, εσύ, η Ωνάση, ο θείος Μπάμπης και ο καθένας να μπορούμε να καβαλάμε άλογα. Διάβασε και μάθε τι έχει αλλάξει – και τι όχι, στην μορφολογία και τα χαρακτηριστικά του αλόγου, από την προϊστορία ως σήμερα. Στοίχημα θα εκπλαγείς...

http://discovermagazine.com/2002/mar/featride#.UMRZ6-RFWXs

Τα πονάμε? Ναι, σίγουρα τα πονάμε όταν τα ιππεύουμε κάνοντας απανωτά λάθη. Τα πονάμε όταν δεν τα πεταλώνουμε σωστά, τα πονάμε όταν τους αλλάζουμε απότομα την διατροφή, τα πονάμε όταν δεν φροντίζουμε το βάρος μας να είναι ανάλογο με αυτό που μπορούν να μεταφέρουν, τα πονάμε όταν τα χτυπάμε, τα πονάμε όταν τα βάζουμε να κάνουν ειδικές ασκήσεις, χωρίς να τα έχουμε προετοιμάσει και τέλος, τα πονάμε τόσο με τα κωλόχερά μας όταν τραβλογάμε τα ηνία, όσο και με τα πόδια μας, όταν χώνουμε ΧΩΡΙΣ να το καταλαβαίνουμε, τα σπιρούνια μας στο κρέας τους. Αλλά κυρίως, τα πονάμε όταν δεν έχουμε ιδέα πώς λειτουργούν τα βοηθήματα που χρησιμοποιούμε. 

Ένα σπιρούνι με σωστή χρήση μπορεί να πονέσει ένα άλογο πολύ λιγότερο από μια στομίδα με λάθος χρήση. Μια στομίδα τύπου Hackamore (Χάκαμορ) μπορεί να τσακίσει στον πόνο ένα άλογο – χωρίς καν να είναι μεταλλική στομίδα στόματος. Μια στομίδα τύπου Weymouth να δείχνει μακράν πιο ψαρωτική από μια απλή, αλλά και ο 2 στομίδες είναι εξίσου ικανές για πόνο. Οπότε, το καλύτερο θα ήταν, πριν αρχίσει κάποιος να αφορίζει τις στομίδες, να μάθει πώς δουλεύουν, τι σκοπό εξυπηρετούν και ποιες ανάγκες καλύπτουν.

Ναι τα πονάμε, αλλά όχι τόσο εύκολα όσο νομίζει κανείς, και όχι, δεν εξυπακούεται οτι ίππευση = πόνος. 

Αντιθέτως, ΑΓΝΟΙΑ και ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ = πόνος.

Τους επιβαλλόμαστε. 

Ναι καλά... Πείτε μου μια φορά, που το άλογο που ιππεύατε δεν ήθελε να κάνει κάτι, και το εξαναγκάσατε να το κάνει, και το έκανε. Τα πάντα στην ιππασία είναι θέμα συνεργασίας και να μάθει κανείς να ζητάει από το άλογο το τι θέλει, με σωστό τρόπο.

Ο σωστός τρόπος δεν είναι ντε και καλά ο καλός και γλυκός τρόπος. Μπορεί να χρειαστεί να γίνει αυστηρός. Όχι βίαιος, αλλά αν ένα άλογο δοκιμάζει τα όριά του πάνω σου, πρέπει να είσαι πολύ ξεκάθαρος τι ανέχεσαι και τι όχι, γιατί αλλιώς είναι επικίνδυνο τόσο για σένα, όσο και για το ίδιο το άλογο. Αλλά το να εξαναγκάσεις ένα άλογο να κάνει κάτι, είναι από ριψοκίνδυνο μέχρι αδύνατο. Στην τελική, μπορείς να οδηγήσεις ένα άλογο στην πηγή – αλλά δεν μπορείς να το κάνεις να πιεί.

Το πιο απλό παράδειγμα είναι ο Νέρο. Το άλογο αυτό, απλώς δεν γουστάρει να το ιππεύουν. Τέλος. Ε λοιπόν, δεν ιππεύεται. Ο Last από την άλλη, γουστάρει τα εμπόδια. Και γι’αυτό όταν πρόκειται για υπερπήδηση εμποδίων, έχει το πιο σωστό βήμα και σήκωμα ποδιών από τα άλλα άλογα του σταύλου. Υπάρχουν άλογα που πηδάνε εμπόδια, υπάρχουν άλογα δεν πηδάνε επειδή φοβούνται. Φωτιά να έπιανε πίσω τους, δεν θα πήδαγαν φράχτη. Δεν θα ζήταγα ποτέ από τέτοιο άλογο να πηδήξει εμπόδιο, γιατί ξέρω οτι δεν θα το πήδαγε – θα καταλήγαμε με κάτι σπασμένο. Το πόδι του? Το σβέρκο μου? Δεν ξέρω...

Συμπέρασμα? Όχι, δεν έχω τύψεις που ιππεύω, μπορώ να λέω ταυτόχρονα οτι αγαπάω τα άλογα, και οτι τα ιππεύω, και επίσης, ΞΕΡΩ οτι δεν τους προκαλώ πόνο ή οτι δεν τους επιβάλλομαι με δυσάρεστο τρόπο. Όταν ιππεύεις ένα άλογο χωρίς να έχει σοβαρές αντιρρήσεις  τότε ξέρεις οτι είσαι πάνω σε ένα ζώο που θέλει να συνεργαστεί μαζί σου – ακόμα και αν σου πάρει χρόνια να μάθεις να του ζητάς κάτι σωστά.

Και κλείνοντας για σήμερα, μιας και το θυμήθηκα...

Natural Horsemanship MY ASS !

Η Φυσική Ιππευτική Τέχνη, αποτελεί από μόνη της σαν έκφραση ένα οξύμωρο. Ή κάτι είναι φυσικό, ή είναι τέχνη. Και τα δύο, δεν. Μπορείς να έχεις απόλυτη επικοινωνία στην εκπαίδευση ενός αλόγου χωρίς να του περάσεις ούτε λουρί, ούτε κολάρο, ούτε χάντρα για το μάτιασμα? Είναι φυσική τέχνη. Οτιδήποτε άλλο, δεν είναι.

Ο πραγματικός ορισμός της Φυσικής Ιππευτικής Τέχνης ήταν πάντα:

«Η φιλοσοφία της εργασίας με τα άλογα με την προσφυγή στα ένστικτα τους και την νοοτροπία αγέλης.»

Σήμερα, φαίνεται πως έχει έναν εντελώς νέο ορισμό.

Φυσική Ιππευτική Τέχνη

1. Μια φανταστική ετικέτα να επισυνάψετε στην μπροσούρα της εκπαιδευτικής σας μεθόδου, που σας εξασφαλίζει υψηλά κέρδη και απεριόριστες ευκαιρίες branding - εφαρμόζεται κυρίως από καουμπόηδες που βαρέθηκαν να σπάνε πλευρά στα ροντέο και απευθύνονται σε άτομα που φοβούνται το πρώτο "μπραφ" που θα κάνει το άλογό τους ή που τα έχουν ταλαιπωρήσει τόσο πολύ που τα έχουν φέρει σε νευρωτική κατάσταση.

2. Μια ομάδα, ή μέθοδος που τροφοδοτεί τις ανασφάλειες σας, ενώ σας δίνει ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας μέσα από τεχνάσματα και διαφημιστικές εκστρατείες.

3. Μια δικαιολογία για να παίζετε παιχνίδια με το άλογό σας, αντί να ιππεύετε, λόγω της απειρίας σας, της ανασφάλειάς σας ή του φόβου αποτυχίας σας.

4. Η άγνοια της αληθινής φροντίδας ενός αλόγου, της ιππασίας και της συμπεριφοράς του ίππου.

5. Μια μόδα, ένα τρέντυ σύστημα που μπορεί να εφαρμόσει κανείς, αντί να δουλέψει πάνω σε κλασσικές σχολές ιππικής (βλέπε Περί Ιππικής) που εργάζονται με τα αληθινά ένστικτα και την σωστή νοοτροπία του αλόγου.

(δες πιο πολλά εδώ - δεν είναι επιστήμη, αλλά εγώ συμφωνώ) 

Ορίστε. Τα έβγαλα από μέσα μου και αν εφαρμόζεις ή νομίζεις πως εφαρμόζεις Φυσική Ιππευτική Τέχνη στο άλογό σου, ΣΙΓΟΥΡΑ το κάνεις για έναν από τους παραπάνω 5 λόγους.

Για να εξηγούμαι. Δεν θεωρώ κακό το να έχει κανείς ανασφάλεια ή να φοβάται το άλογό του. Σε όλους μας έχει συμβεί και συμβαίνει. Αλλά αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα, και πρέπει να αντιμετωπιστεί, ΟΧΙ να παρακαμφθεί. Μάθε να μην φοβάσαι το άλογό σου όταν το καβαλάς και άσε τα παιχνίδια για μετά. Αλλά έχε στο νου σου οτι άλλο τα παιχνίδια και άλλο η επικοινωνία. Μπορείς να επικοινωνείς με το άλογό σου, χωρίς ντε και καλά να το βάζεις να κάνει τον καραγκιόζη...

Το να παίζεις με το άλογό σου και το να του μαθαίνεις κολπάκια, είναι κάτι το πολύ ευχάριστο, όπως και οι χαλαρές βόλτες άλλωστε, και σίγουρα αποτελεί ένα ευχάριστο διάλειμμα από μια ρουτίνα αλλά αν περιοριστείς μόνο εκεί, να ξέρεις οτι δεν κάνεις ιππασία, ούτε καλύπτεις όλες τις ανάγκες του αλόγου σου.  

Coming up next: Horse loving…

(Αγαπώντας τα άλογα)

Στο 95% δεν θα αρέσουν τα παρακάτω κείμενα, αλλά δεν πειράζει.

Αν και είναι καιρός που δεν γράφω στο εδώ, δεν είναι τόσο επειδή έχω σταματήσει να ασχολούμαι με την ιππασία, αλλά κυρίως επειδή δεν έχω χρόνο για τίποτα. Και για να γράψω, θέλω να έχω τον χρόνο μου, να μπορώ να ευχαριστηθώ το γεγονός οτι μοιράζομαι τις σκέψεις μου.

Βέβαια, είναι μερικές σκέψεις που γυρίζουν στο μυαλό μου καιρό τώρα, και μια κουβέντα που είχα σε σταύλο πριν βδομάδες, που είχα πάει να δω μια φίλη να ιππεύει, με έκανε να αναρωτιέμαι αν είμαι στρίγγλα, περίεργη, αν έχω πολλές απαιτήσεις από τους άλλους ή αν και άλλοι τέλος πάντων σκέφτομαι όπως εγώ. Χμ. Για να είμαι ειλικρινής, ΞΕΡΩ οτι και άλλοι σκέφτονται αυτά που σκέφτομαι κι εγώ, μιας και αυτό έχει προκύψει από συζητήσεις. Αλλά νομίζω οτι δεν είμαστε δα και πολλοί.

Οπότε, λέω να μοιραστώ τις σκέψεις μου, δίνοντάς σας αρχικά, το τι αντίκρισα που με σύγχυσε.

Στους σταύλους λοιπόν, η φίλη μου ίππευε το άλογό της. Μια ωραιότατη φοραδούλα εκ Γερμανίας, υγιέστατη και χαρούμενο άλογο. Μια χαρά συνεργασία και όλα καλά και άγια. Γύρισα μια βόλτα στους σταύλους, και αντίκρισα ξαφνικά το πιο χοντρό – υπέρβαρο άλογο που έχω δει. Σιχαμένο θέαμα... το ζώο υπέφερε τόσο από το βάρος του όσο και από την διαρκή του επιθυμία για φαγητό και λιχουδιές, που το είχαν μάθει. Ο ιδιοκτήτης του, δεν το καβάλαγε ποτέ, το άφηνε μόνο ελεύθερο κάποιες ώρες την ημέρα και το μπούκωνε με καλαμπόκι για να παχαίνει, κιλά μήλων και καρότων και δεν ξέρω γω τι άλλο. Και θυμήθηκα μια αντίθετη περίπτωση στην Θεσσαλονίκη, σε έναν άλλο σταύλο, όπου τα μισά άλογα, ήταν κουρεμένα στην εντέλεια, χτενισμένα και καθαρά και λιπόσαρκα. Για να το λέω αυτό εγώ, που ιππεύω στο Γουδί αλογάκια που παλεύουμε κάθε μέρα για να πάρουν μισό κιλό, καταλαβαίνετε τι είδα.

Και μετά, άκουσα παραδίπλα κάποια να λέει πως αυτή δεν θέλει να ιππεύει το άλογο που πήρε, γιατί το αγαπάει πολύ και δεν θέλει να το καταπιέζει, θέλει να μάθει να επικοινωνεί μαζί του. Και για τον λόγο αυτό, είχε δώσει ένα τρελό ποσό για να πάρει από Αγγλία ένα σετ με 4 dvd Natural Horsemanship, τα άπειρα γκάτζετ εκπαίδευσης, μπάλες, μάλλες και άλλες παπαριές. Μάλιστα...

RIDING

HORSE LOVING

Μετά από 2 μήνες...

Εν τάχη λοιπόν, το τι έγινε σε αυτούς τους 2 μήνες που δεν έγραφα...

Με την φοράδα, πήγαμε στους αγώνες, στην Α4. Κάναμε μια υπέροχη προθέρμανση, αλλά την πατήσαμε λίγο στην εκτέλεση. Για αρχή να πω, οτι μπήκα μετά την Κυβέλλη Τζωρτζάκη. Σαν να λέμε, μπήκε η μπαλαρίνα και μετά ο κλόουν. Δεν μας ένοιαζε όμως, είχα πολύ αυτοπεποίθηση γιατί η σούπερ φοράδα ήταν τόσο καλή στην προθέρμανση.

Πλην όμως...

Έχετε δει κάτι άσπρα τέρατα, μακρόστενα, σαν ξύλινα, που καμιά φορά στήνουν ενέδρα γύρω από τον στίβο ιππασίας? 

σαν αυτό εδώ...

Τα φρικτά και προπάντων ΣΑΡΚΟΦΑΓΑ αυτά τέρατα, δρουν σε αγέλες και ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΝΟΥΝ το αθώο θύμα τους, που συνήθως είναι άλογο.

όπως εδώ...

Ε κάπως έτσι την πατήσαμε κι εμείς, και τα τέρατα αυτά γρύλιζαν στην φοράδα, η φοράδα τα φοβόταν, έκανε εκεί διάφορα χαριτωμένα, και τέλος πάντων, δεν τα πήγαμε πολύ καλά στο αποτέλεσμα.

Πλην όμως, περάσαμε υπέροχα και κρίμα που δεν έχω βίντεο από την προθέρμανση να την καμαρώνατε!

Πήρα και την... ροζέτα μου στο τέλος, από το αγοράκι μου!

Στην συνέχεια του προγράμματός μας, κυρίες και κύριοι...

Όχι, δεν συνέχισα ασκήσεις ντρεσσάζ. Επιτέλους η φοράδα, έπρεπε να δουλέψει και με άλλον κόσμο, όχι έτσι όπως την είχα πάρει εγώ, εργολαβία. 

Ξύπνησε η κιουρία προπονήτρια ένα πρωί και είπε: Πάρε τον Ρίγγο σήμερα. Και έλα στο Χ. Ωραία, έλα στο κάθετο, ωραία, έλα στο διπλό.

Και κάπως έτσι, το ντρεσσάζ μπήκε σε παρένθεση και ξεκινήσαμε πάλι να πηδάμε. Πότε με Φουξ, πότε με Ρίγγο και πότε με Λαστ.

Εεεεεεεεεεεε ρε τον κύριο Λαλάκη... Που λες φίλε μου, μάγκεψε το σκατό. Από εκεί που ήταν μεν λίγο ξυλάγγουρο στην επίπεδη, αλλά ένα καθετάκι του μέτρου το πέρναγε, είχε πάρει σκοινί κορδώνι από τον Μάιο και μια να κάνει αρνήσεις, μια υπεκφυγές, μια ανορθώσεις. Μάλιστα. Έμαθε ο Λαλάκης να κάνει ανόρθωση... τι άλλο θα δω, δεν ξέρω. Τον Νέρο να χορεύει την Λίμνη των Κύκνων μάλλον...

Αυτό τον καιρό λοιπόν, έχω εργολαβία τον Λαλάκη. Όχι οτι δεν τον παίρνουν και άλλοι, απλώς εγώ δεν παίρνω άλλον. Και δουλεύουμε εναλλάξ. Μια μέρα φουλ επίπεδη να θυμηθεί πώς είναι να μαζεύεται, μια μέρα εμπόδια. Κάθετα, διπλά, καρέ, τα πάντα. Μέτρο, κάτω του μέτρου, πάνω του μέτρου. Από στροφή, από ευθεία.

Τις πρώτες φορές που μου έκανε ανόρθωση, νόμιζα οτι έκανε πλάκα. Ε όταν το ξανάκανε, έφαγε 2-3 φάπες με το χέρι στ'αυτιά και έκατσε. Την τελευταία φορά που σηκώθηκε, είπα να κάνω και εγώ την πουστιά μου και να τον ρίξω στο πλάι, πλην όμως με πήρε είδηση ο χαμένος και κατέβηκε - και έκτοτε είμαστε πολύ αγαπημένοι και δεν μου σηκώνεται.

Ευτυχώς που είμαι κορίτσι, γιατί με τέτοιες δηλώσεις " ευτυχώς που δεν μου σηκώνεται πια" θα ήμουν λίγο σόκιν...

Και αφού λύσαμε το θέμα των ανορθώσεων, λύσαμε και το θέμα του μαζέματος. Μας παίρνει βέβαια καμιά ώρα, αλλά στο τέλος, μαζεύεται, μαλακώνει και δουλεύει καλά. Και τα εμπόδια, το ψιλολύνουμε. Δεν έχουμε αρνήσεις, κάτι υπεκφυγές στην αρχή, αλλά νομίζω, φεύγει και αυτή η χαζή ιδέα σιγά σιγά.

Εμ είναι και χοντρομπουμπούνας πεισματάρης, τι να τον κάνω? Άπαξ και του κολλήσει στο μυαλό οτι αυτό που κάνει είναι εξυπνάδα... θέλει πολύ επιχείρημα και πόδι για να τον πείσεις για το αντίθετο !

Πάντως, όλα καλά πάνε ως τώρα :)

Φωτιά στα μπατζάκια μας...

Σήμερα, είχαμε πρωινή προπόνηση... καλά, υποτίθεται οτι θα αρχίζαμε στις 10, τελικά πρώτα ήπιαμε έναν καφέ, και εν τέλη στ'άλογο επάνω ήμουν κατά τις 11μιση... 

Το ιπποδρόμιο το είχε κάνει λίγο βούρκο ο Μωχάμεντ, αλλά εντάξει, ευτυχώς μόνο την μία πλευρά.

Το λοιπόν, δύο πράγματα για την σημερινή ίππευση. Ή μάλλον, τρία. 

Ένα, η φοράδα από αλτ για καλπασμό, έκανε μαλακίες. Μα ανορθώσεις, μα ροντέο, μα όπισθεν, μια φορά, μπροστά δεν πήγαινε. Μέχρι που η Μαρίνα κράτησε μαστίγιο στο χέρι της, της το έδειξε, και πήγε να κάτσει παραδίπλα. Αυτό ήταν, ο,τι δισταγμούς είχε η φοράδα, τους ξεπέρασε...

Δύο, το τεστ το έκανε υπέροχα! Ούτε άλλαζε πόδι στον καλπασμό, ούτε πήγαινε σαν την κότα (μύτη ψηλά), ούτε τίποτα. Απλώς υπέροχη.

Τρία, μας έβαλαν φωτιά. Εμ βέβαια, αφού δεν κώλωσα με τον καιρό, αφού δεν κώλωσα με τα οικονομικά, τι άλλη δοκιμασία θα μπορούσαμε να περάσουμε? Α ναι, την φωτιά (μετά είναι οι ακρίδες ή τα βατράχια?). Στα μισά της προπόνησης, ακούω ένα φςςςςςςςςςςς πίσω από την πλάτη μας, βλέπω και την φοράδα να χέζεται λίγο πάνω της, πλην όμως, ως κιουρία, έδειξε αυτοσυγκράτηση. Στον επόμενο γύρω, βλέπω οτι η περίφραξή μας έχει πιάσει φωτιά!

Αλογάκια επιτόπου μεταβολή, τα βάλαμε στον σταύλο, ανοίξαμε τα μπεκ να ποτίζονται τα υπόλοιπα φυτά του φράχτη, και ευτυχώς ήρθε και η Πυροσβεστική. Αλλά πολύ άκυρο, τι να πω...

Τέλος πάντων, μ'αυτά και με κείνα, η προπόνηση αν και έμεινε στην μέση, η φοράδα αυτό που ήθελα να κάνει, το έκανε ολόσωστα και υπέροχα σήμερα, οπότε όλα καλά. Φυσικά, αύριο που θα είμαι αγχωμένη, θα τα κάνουμε σκατά όλα, αλλά σήμερα ήταν υπέροχα !!!

Το απόγευμα θα πάω να της πλύνω τα πόδια, να της φτιάξω ωραία την ουρά, να της κάνω τα κοτσίδια - πλέξιμο μόνο, τύλιγμα αύριο, να ξαναπλύνω ιπποσκευή, κλπ κλπ κλπ.

Και φυσικά να οργανωθούμε για το τι ώρα και πού θα βρεθούμε αύριο για να πάμε. 

Το μόνο που με αγχώνει πραγματικά πολύ, είναι το γεγονός οτι έκανα υποβολή συμμετοχής μόνη μου στην ΕΟΙ και δεν ξέρω αν αυτό θα δημιουργήσει κάποιο μπλέξιμο ή όχι. Το φορτηγό πάντως μια φορά, το έκλεισα, οπότε απλώς περιμένω να μου πούνε ώρα παραλαβής φοράδας.

Επιτέλους, μια φορά που πάω σε αγώνα, χαλαρή - σχετικά, χαρούμενη - πολύ, και με παρέα :)

Μέσα σε 4 μέρες... (leg yield, counter canter και τα υπαρξιακά μου)

Κοιτάζω πότε έκανα την τελευταία μου δημοσίευση. Μάλιστα... πριν 4 μέρες, την Δευτέρα. Από την Δευτέρα λοιπόν, που δήλωσα επίσημα την πρόθεσή μου να πάω το Σάββατο κάπου που έχει εχμμμ την λέξη από "Α", έχουν γίνει τα εξής:

1. έχει ανοίξει ο ουρανός και όσο νερό δεν έχει ρίξει αυτό τον μήνα, τον έριξε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη.

2. έχω ανεβάσει πυρετό και 

3. είχα την φαεινή ιδέα, να μην πάω τελικά, για λόγους οικονομικού στριμώγματος. 

Και εκεί που ξύπνησα το πρωί της Τετάρτης και προσπαθούσα να το πάρω απόφαση, οτι τέλος πάντων, αυτό ήταν, τέλος, δεν θα πάω πουθενά το Σάββατο γιατί δεν θέλω να πειράξω τα λεφτά της καβάτζας, και στράφι τόσα πρωινά με την Μαρίνα, στράφι και η φοράδα που όχι μόνο δεν κουτσαίνει αλλά κάθε μέρα κάνει και καλύτερα το τεστ, στράφι και η άδεια που πήρα για να προετοιμαστώ για τους αγώνες, γενικά, στράφι πάνε όλα, αποφασίζω να πω την ιδέα μου στον Γιώργο, για να μου συμπαρασταθεί και να μου πει πόσο δίκιο έχω. 

Και εκεί ήρθε η έκπληξη. Γιατί όχι μόνο δεν με άφησε να μιζεριάσω, αλλά επέμεινε οτι πρέπει να πάω, αφού τέλος πάντων έχω προσπαθήσει, και αφού έχω τα λεφτά τώρα, έστω και αν είναι από την καβάτζα, με το επιχείρημα οτι "πήγαινε τώρα, κι ας μην ξαναπάς ποτέ μέχρι να μαζέψεις αρκετά χρήματα για να νοιώσεις άνετα".

Η αλήθεια είναι πως η κίνησή του μου αναπτέρωσε το ηθικό πολύ περισσότερο από τα επιχειρήματά του. Ε ναι λοιπόν, θα τρέξω. Και θα περάσω και καλά, θα το διασκεδάσω, γιατί επιτέλους, θα πάω με ένα υγιές και καλό άλογο, συνεργάσιμο. Και ξέροντας οτι ανεβαίνουμε κατηγορία, μπορεί να μην έχω καμία ελπίδα να πιάσω καλό βαθμό, αλλά ειλικρινά, το τεστ φαίνεται πιο ενδιαφέρον και πιο ευχάριστο από αυτό του Α3, ίσως επειδή το άλλο το είχα ψιλοβαρεθεί ομολογώ...

Οι στόχοι λοιπόν για το Σάββατο είναι οι εξής:

1. να κάνουμε μια αξιοπρεπή εμφάνιση με την φοράδα, ακόμα κι αν δεν πετύχουμε σωστά όλες τις ασκήσεις

2. να μην αφήσω τίποτα να μου χαλάσει την διάθεση. Παίζει να χαμογελάω περισσότερο και από την Λω!

3. να περάσουμε όλοι καλά. Και όταν λέω "όλοι, εννοώ όοοοοοοοοοοολοι". Και εγώ και η φοράδα και η Μαρίνα και ο Γιώργος και όποιος άλλος έρθει για παρέα ή κερκίδα!

______________________

Ένα θέμα που με απασχολούσε αυτές τις μέρες ήταν το leg yield. Σε δύο σημεία στο τεστ, ζητάει από ένα σημείο στο άλλο, να γίνει χρήση αυτού του βοηθήματος. Όλως παραδόξως, καταλάβαινα τι ζήταγε, αλλά ήθελα να δω την εικόνα και να διαβάσω το κείμενο, για να σιγουρευτώ οτι καταλάβαινα σωστά και οτι δεν το έμπλεκα με άλλες ασκήσεις. 

Οι περισσότεροι μπλέκουν το leg yield (απόδοση ποδιού ?!?!!) με το half pass. Ε εγώ επειδή είμαι στόκος, το έμπλεκα λίγο με τον ώμο εντός. 

Ναι ξέρω, σαν να μπλέκω μπανάνες με πορτοκάλια. Αλλά ο δικός μου εγκέφαλος εκεί είχε κολλήσει και τι να γίνει ρε παιδιά. 

Οπότε, έκατσα, πήρα την Βίβλο της Ιππικής Δεξιοτεχνίας - λέγε με The complete training of horse and rider" by Alois Podhajsky, τσέκαρα και μερικά λινκς όπως αυτό, αυτό και αυτό, και επιτέλους, οι αμφιβολίες διαλύθηκαν ωσάν αφράτα συννεφάκια. 

Εν κατακλείδι λοιπόν, " In the leg-yield, the horse is fairly straight or looking slightly away from the direction of travel"

Και περνάμε στο δεύτερο ζόρι του τεστ. Σε δυο σημεία πάλι, ζητάει counter canter, κοινώς αντικαλπασμό. Αυτό που όταν καλπάζουμε με λάθος πόδι και ακούμε συνήθως καντήλια από τον προπονητή, μέχρι να βγει το αλογάκι μας σωστό πόδι καλπασμό? Ε, το αντίθετο. 

Στον αντικαλπασμό, το πόδι που πετάγεται μπροστά (3o πάτημα) είναι το εξωτερικό, αντίθετα με τον κλασσικά σωστό καλπασμό, που είναι το εσωτερικό. Αυτό είναι ένα επιπλέον ζόρι, καθώς είναι εξαιρετικά άβολο, αν δεν ιππεύσεις ένα πολύ καλά ισσοροπημένο άλογο. Σαν να σου λένε, τρέχε σε κύκλο δεξιόστροφα, αλλά κοίταζε αριστερά. Προσωπικά, δεν το έχω καθόλου. 

Η φοραδάρα όμως, μια φορά δεν της βγήκε, δυο φορές δεν της βγήκε, ε την τρίτη, τα καταφέραμε! Από την μια πλευρά όμως. Φαίνεται πως ο αριστερός αντικαλπασμός δεν είναι πολύ του γούστου της και για να τον πετύχουμε, πρέπει να χρησιμοποιώ πολύ έντονα την λεκάνη μου, να φαίνεται δηλαδή το μετατόπισμα του βάρους μου. Πράγμα που αφ'ενός δεν είναι ωραίο οπτικά, αφ'ετέρου, είναι και λίγο μαλακία. Γιατί αναγκάζομαι να ψιλοβγαίνω εκτός σέλας, και νοιώθω σαν να χάνω το άλογο από κάτω μου.

Οπότε, έριξα ένα σχετικό ψάξιμο και απ'όσα είδα, κατάλαβα οτι το κυρίως λάθος μου είναι οτι θέλω το άλογο να καλπάζει μεν δεξιά (παράδειγμα) αλλά να κάμπτεται ελαφρώς αριστερά. Μαλακία μου. Το άλογο, στο επίπεδο που είμαι εγώ σαν ιππέας, καλό θα ήταν ΑΝ κάμπτει προς τα κάπου το σώμα του στον καλπασμό, να είναι προς την πλευρά που ακουμπάει στο 3ο πάτημα. Το ακόμα καλύτερο θα ήταν αν απλώς μπορούσα να το κρατάω σε κάποια ευθεία. 

ΕΠΙΣΗΣ, η σουσού η κυραφοράδα, κάνει το εξής. Κάνουμε καλπασμό στον στίβο, όλα οκ. Ξεκινάμε ημικύκλιο στο τέλος της μεγάλης πλευράς - πάντα σε καλπασμό, όλα οκ. Στα μισά του κύκλου, σαν να κάναμε υποστροφή, πηγαίνουμε πάλι πίσω στον στίβο, χωρίς να αλλάξουμε πόδι - επίσης όλα οκ. Με το που παίρνει γραμμή οτι πάμε στον στίβο, αλλάζει από μόνη της πόδι. Πανέξυπνη? Τεμπέλα? Έχει μάθει να κάνει πράγματα αυτόματα, χωρίς να της το ζητούν? Δεν βολεύεται? Δεν ξέρω. 

Αυτό που ξέρω, είναι οτι σιγά σιγά το κόβουμε αυτό το πράγμα, και περιμένει εμένα να της πω να κάνει την αλλαγή, από αντικαλπασμό σε βάδην και μετά πάλι σε καλπασμό.

Από αριστερά, το έχουμε. Από δεξιά πάσχουμε λίγο, αλλά εντάξει μωρέ. Θα το βρούμε κι αυτό. Ελπίζω δηλαδή, γιατί αύριο είναι η τελευταία προπόνηση!

The "A" word...

Ξέρετε αυτό που λένε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι για τα σκατά και το γαμώτο, όταν τους πιάνει κρίση λογοκρισίας ή σεμνοτυφίας.

Shit --> sh-ugar

Fuck --> the F word

Ή στον Χάρι Πόττερ και τους Πεμπτουσιωτές, όταν δεν μπορούσαν να πούνε μια λέξη, συγκεκριμένα το όνομα του Βόλντεμορτ, γιατί τους εντόπιζαν οι εχθροί και έτσι έπρεπε να τον αποκαλούν Dark Lord ή Ακατανόμαστο, ή Μεγαλοπαπάρα, ή ξερωγώ πώς. 

τι σκέφτεται ο κόσμος, για να μην πούνε μια λέξη...

Ε, ΑΥΤΗ ακριβώς είναι η περίπτωσή μας τώρα. Είναι μια λέξη, που κάθε φορά που την λέω, κουτσαίνεται το άλογο που ιππεύω. Και άρα, δεν μπορώ να σας την πω. Ας πούμε οτι αυτή η λέξη αρχίζει από "Α" και γίνεται κατόπιν προκηρύξεως σε διάφορους ιππικούς ομίλους, τα Σαββατοκύριακα...

Ένας άνθρωπος που του χρωστάω πολλά, για πολλούς λόγους, μου είπε κάποια στιγμή το εξής, για τον βλάκα τον κοντό. Ότι, όσο κι αν τον αγαπάω, σε θέματα ίππευσης ισχύει αυτό. Δεν έχει νόημα αν μία θέλει και δέκα δεν θέλει, γιατί τότε ούτε συνεργασία είναι, ούτε ευχάριστο είναι. 

Οπότε και εγώ, έκανα στην άκρη τον εγωισμό μου - που παρεμπιπτόντως έχει το μέγεθος του Trump Tower στην Νέα Υόρκη και αποφάσισα να ασχοληθώ με εμένα.

Loooooooooooooooooooooooooool !!!

Ξέρω ξέρω, ακούγεται ηλίθιο στην ίδια πρόταση να ισχυρίζομαι οτι θα βάλω την άκρη στον εγωισμό μου για να ασχοληθώ με μένα, αλλά εξηγώ:

Ως τώρα, στο μυαλό μου την είχα δει ως η μεγάλη αμαζόνα, που θα έκανε τον βλάκα τον κοντό, άλογο. Οτι δηλαδή, εγώ ήμουν μάΝγκας, που ήξερα, και που θα του άλλαζα ζώδιο του κοντού, και από παπάρας, θα γινόταν κύριος. Μπααααααααααα...

Έριξα λίγο την μύτη μου και είπα, κοριτσάκι μου, άστο, αν ήσουν κάτι το τόσο καλό, τόσο καιρό θα είχες κάνει κάτι της προκοπής. Αφού δεν, ε χαλάρωσε και απόλαυσέ το. Λεφτά δεν έχεις, να είσαι ευγνώμων που έχεις δυνατότητα να ιππεύεις. 

Και έτσι, αλλά κυρίως και για σπάσιμο στον κοντό, στράφηκα στην γειτόνισσα, τσουχτρίτσα πριγκιπέσσα, την LadyBird. 

Είχαμε κακό ξεκίνημα είναι η αλήθεια, γιατί την πρώτη μέρα μου πάτησε μια γερή δαγκωνιά στο μπράτσο και εγώ μια γερή ανάποδη στην μύτη, ως απάντηση . Έκτοτε βέβαια, σαν να αρχίσαμε να συνεννοούμαστε, και ομολογώ οτι η ίππευσή της αν και με κουράζει απίστευτα μέχρι να χαλαρώσει, είναι πολύ ευχάριστη! 

Βέβαια, κατεβαίνω στο τέλος της προπόνησης και δεν ξέρω πού να πρωτοπονέσω, και τι να πρωτοκάνω για να χαλαρώσω. Να πάρω ανάσες? Να κάνω ζεστό μπάνιο? Να ξαπλώσω? Να φάω? Ευτυχώς που καταφέρνω να φτάσω οδηγώντας ως το σπίτι, γιατί το βράδυ, βαράνε και τα νεύρα μια ψιλοπαράλυση στα πόδια, και αράζω με την γάτα σαν κερασάκι στην τούρτα, διαβάζοντας Άγκαθα Κρίστι. 

Τι έλεγα όμως? Α ναι, για την λέξη από "Α".

Είπα λοιπόν, μιας και θα ρίξω λίγο τις απαιτήσεις και τους ρυθμούς μου, πριν το κλείσω όλο αυτό, να δοκιμάσω κάτι πέρα από την Α3. Όχι επειδή την εκτελώ τόσο άψογα που πάντα βγαίνω πρώτη, το αντίθετο μάλιστα. Αφού δεν έχω πρόγραμμα να ακολουθώ, με στόχους, ας δοκιμάσω όποια κατηγορία μου φαίνεται ενδιαφέρουσα, και μπορεί να ανταπεξέλθει η φοράδα, με εμένα στην πλάτη της. Έτσι ρε παιδί μου, για να γουστάρουμε λίγο και να διασκεδάσουμε, αφού να διακριθούμε, δεν με απασχολεί.

Η Άλεξ μου είχε προτείνει την Α6, αλλά για να είμαι ειλικρινής, όσο διάβαζα το τεστ, ψιλοβαρέθηκα. Ε είμαι λίγο τεμπέλα, τι να κάνω... Το Α4 πάλι, μου φάνηκε τόσο πιο απλό και διασκεδαστικό, που λέω να το δοκιμάσω. 

Τα μόνα επιπλέον που έχουμε να δούμε είναι το leg yield και ο αντικαλπασμός. Και τα 2, τα έχει η φοράδα άνετα, το θέμα είναι να της τα ζητήσω εγώ σωστά. 

Σήμερα λοιπόν, θα το δοκιμάσουμε για πρώτη φορά συνολικά το τεστ, για να δούμε πού χρειαζόμαστε επιπλέον δουλειά. Και ελπίζω μέχρι το Σάββατο, να είμαστε οκ.

Γιατί το Σάββατο, είναι η λέξη από "α"...

Δουλευόμαστε?

Εξακολουθεί αυτός ο άτιμος ο μήνας, να είναι Αύγουστος...

Στην τηλεόραση και το ίντερνετ, έχει Ολυμπιακούς Αγώνες. Μεγάλο το δίλημμα. Γιατί στην τηλεόραση φαίνεται καλύτερα, στην οθονάρα, με το "τζαμάτο ψηφιακό σήμα" - που κολλάει μερικές φορές αλλά δεν το σχολιάζω - από την άλλη, στο ίντερνετ μπορεί να κολλάει λίγο περισσότερο και η ανάλυση να μην είναι τόσο καλή και διάφορα άλλα, ΑΛΛΑ γλιτώνουμε όλοι τα ηλίθια σχόλια του εκφωνητή. 

Άκου φίλε, το καταλαβαίνω οτι επικαλέστηκες το πτυχίο σου ως αθλητικός ρεπόρτερ και οτι σου χώσαν στο χέρι μια λίστα με αθλήματα που θα καλύψεις και μια λίστα με ονόματα αγωνιζόμενων και διακρίσεων, αλλά μιας και μιλάμε για Ολυμπιακούς Αγώνες - την creme de la creme των αγώνων, κάνε και εσύ τον κόπο να ρωτήσεις πριν πας στο Λονδίνο, πώς λέγονται μερικά πράγματα, γύρω από τα αγωνίσματα που θα εκφωνήσεις. 

Δεν σου λέω να μας κάνεις κους κους και κουτσομπολιό για τα άλογα ή τους αναβάτες, σεβαστό το να μας λες μόνο όσα βλέπουμε και εμείς, το όνομα, την εθνικότητα και το όνομα του αλόγου. Αλλά αν θέλεις να κάνεις σχολιασμό της διαδρομής, μάθε οτι τα πραγματάκια που απαρτίζουν ένα εμπόδιο, στην υπερπήδηση, είναι Α. οι ορθοστάτες και Β. η βαλβίδα. Όχι ο πήχης !!! Όταν ένα ζευγάρι παίρνει 4 βαθμούς ποινής είναι επειδή έριξε την βαλβίδα, όχι τον πήχη...

Και συντονίσου λίγο να μάθεις πότε είναι ο τελικός ποιανού αγωνίσματος, γιατί τέλος πάντων, γραμμένα σε χαρτί μπροστά σου τα έχεις, δεν σου λέμε να τα θυμάσαι απ'έξω!

Καλοκαιράκι !

Μιας και ο μήνας είναι Αύγουστος και είναι παχιές οι μύγες, οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε την χάρη στα αλογάκια μας και τους δίνουμε έναν μήνα... "άδεια". Κοινώς, χαλαρή ίππευση, ή και καθόλου ίππευση, μόνο μπανάκια, ελέυθερα σε πάντοκ, άντε καναν συρραγωγέα το πολύ.

Και για να μην βαριόμαστε, είτε κάνουμε καμιά συντήρηση στον εξοπλισμό, ή διαβάζουμε κανα βιβλίο, ή μπλογκ. Φέτος ειδικά, βλέπουμε και τους Ολυμπιακούς!

Χαζεύοντας λοιπόν στο ίντερνετ, βρήκα ένα αρκετά ενδιαφέρον blog - το ενδιαφέρον έχει να κάνει κυρίως με την ομάδα που το απαρτίζει - αθλητές, θεραπευτές, σταυλίτες, οργανωτές, απ'όλα.

Δείτε εδώ αν έχετε χρόνο!

Watch online Equestrian on London 2012

http://www.eurovisionsports.tv/london2012/index.html

Thanks to my boyfriend (who found the link), I can watch the Olympic Equestrian Games online. Or later on, when I m done with office work.

For free ^_^

Enjoy!

Μην πεις ποτέ

"Μην πεις ποτέ πως όλα ήταν ένα λάθος

είναι οι άνθρωποι το ίδιο τους το πάθος

μην με ρωτάς ποιος είναι ο τυχερός

αυτός που χάνεται δεν είναι κανενός.

Ξέρω την θλίψη που μέσα της γυρνάς,

όλα εκείνα που ποτέ δεν θα σου φτάνουν

δεν φεύγει ο πόνος, μοναχά σαν του γελάς

όποιοι γελάνε την ψυχή τους πάντα χάνουν."

Όταν κοιτάς ένα άλογο στα μάτια και δεν βλέπεις τίποτα

Αν και ποτέ δεν είχα δικό μου άλογο, και η ιππασία δεν ήταν οικογενειακή παράδοση, οι γονείς μου από μικρή, ας πούμε 6η Δημοτικού, με πήγαιναν για μαθήματα. Κυρίως επειδή τους ζάλιζα. 

Και όταν είσαι μικρό κοριτσάκι, μέχρι να μεγαλώσεις κάπως, πιστεύεις διάφορα πράγματα. Όπως για παράδειγμα, οτι το άλογο που βλέπεις 1 φορά την εβδομάδα, σε ξέρει. Σε καταλαβαίνει, σε αγαπάει. Έχετε κάποιο δέσιμο. 

Μετά, μεγαλώνεις κάπως, και καταλαβαίνεις οτι όχι, αυτό δεν ισχύει. Είσαι άλλο ένα παιδάκι από τα 20 που έχει μάθημα με αυτό το αλογάκι την ίδια μέρα...

Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας, κατάφερα και δέθηκα πραγματικά με κάποια άλογα. Όχι πολλά. Για την ακρίβεια, με τρία.

Το πρώτο ήταν όσο ακόμα πήγαινα σχολείο, και ίππευα στην σχολή του Mega Sports. Ήταν ένα μαύρο ψηλό άλογο, με πολύ μαλακό καλπασμό, γενικά τεμπέλικο στην ίππευση και πολύ δύστροπο στο μποξ. Τύπου, κλωτσάμε και δαγκώνουμε. Ο Aviv. Αλλά είχα την τύχη, όταν το ίππευα, να μην το θέλει συνήθως μετά κανείς άλλος, οπότε το γύριζα εγώ στο σταύλο. Το ξεσέλωνα και με τον καιρό, έπαιρνα αέρα. Μετά, τον ξύστριζα. Μετά, τον χάιδευα. Στο τέλος, ήξερα οτι δεν θα με δάγκωνε. Είχαμε γίνει φίλοι. Ίσως όχι κολλητοί, αλλά σίγουρα φίλοι. Το καλοκαίρι με άφηναν να τον μπανιάρω κιόλας :)

Το δεύτερο άλογο που δέθηκα, ήταν μια φοράδα στην Λάρισα, όταν ήμουν φοιτήτρια. Η Dogatka. Την οποία αρχικά αποφεύγαμε όλοι, γιατί ήταν μια σκέτη τσούχτρα. Δεν σε άφηνε να μπεις στο μποξ. Γύριζε κώλο, σήκωνε πόδι και σε περίμενε. Και στην ίππευση, ήταν ολίγον της ταλαιπωρίας. Δεν πήγαινε. Και όταν πήγαινε, δεν μαζευόταν και όταν μαζευόταν, δεν πήγαινε. Και ο λόγος που δεθήκαμε, ήταν μια τιμωρία. Επειδή δεν έκατσα στον τότε προπονητή, ουσιαστικά μου έδινε το άλογο που δεν ήθελε κανείς και δεν ασχολιόταν ποτέ μαζί μου, όσα προβλήματα κι αν είχαμε. Ούτε διόρθωνε, ούτε τον ένοιαζε. Ε και όταν τελειώναμε, δεν είχα καμία όρεξη να κάτσω στο σαλονάκι μαζί με τους άλλους και τον "κύριο". Οπότε έβρισκα την δικαιολογία οτι είχα να καθαρίσω την φοράδα. Δεν την καθάριζα, λαμπίκο την έκανα. Το σώμα, τις οπλές, την κουβέρτα, το μποξ, όλα στην φασίνα μέχρι να φύγουμε από τους σταύλους. Κάποια στιγμή, σαν να με συμπάθησε. Και με άφηνε να μπαίνω μέσα. Και μου έκανε και κάτι-σαν-αγάπες. Και στο τέλος, μια χαρά είχαμε δεθεί. Πηδάγαμε και κανένα εμπόδιο, βγαίναμε και τις βόλτες μας στο κάμπο, ήμασταν αρχόντισσες !

Το τελευταίο άλογο με οποίο ένοιωσα να δένομαι, είναι ο κοντός, ο μαυρούλης, ο βλάκας, ή πιο επίσημα, ο Nero. Ο δεύτερος... Θες γιατί είχα την τύχη να τον βγάζω μόνο εγώ, θες γιατί στην αρχή δεν είχε κόσμο στον σταύλο και άρα μόνο εγώ του έκανα αγάπες, είχαμε γίνει ωραίο παρεάκι. Στην ίππευση δεν ήμασταν ο,τι το καλύτερο, αλλά γενικά, ήμασταν δεμένοι. Αγάπες, φιλάκια, για να μην πω για το σύστημα προπόνησης με... στραγάλια.

Αυτά, μέχρι το καλοκαίρι του 2011. Μετά... μετά άρχισε να έρχεται πολύς κόσμος στους σταύλους, και όλοι τον κακομαθαίναν. Άρχισα να έχω λιγότερο χρόνο για να πηγαίνω να τον βγάζω. Άρχισε πάλι να γίνεται κωλόπαιδο. Άρχισα να ξενερώνω με διάφορες καταστάσεις - και να πηγαίνω ακόμα λιγότερο. Και τώρα είμαι κοντά έναν μήνα, που είχα ξενερώσει εντελώς. Δεν ήθελα να πάω. Δεν μου έλειπε ο κοντός. Δεν ένοιωθα κιόλας οτι του λείπω εγώ. Χάδια και λιχουδιές, έχει από όλους τους άλλους. Το μόνο επιπλέον που δίνω εγώ, είναι ίππευση. Που ας είμαστε σοβαροί. ΧΕΣΤΗΚΕ ο Νέρο αν θα τον ιππεύσουν ή αν θα τον βγάλουν ελεύθερο. Ναι το ομολογώ, όσο δεν ζηλεύω το αγόρι μου και δεν είμαι κτητική μαζί μου, τόσο ζηλεύω όταν άλλοι κάνουν χάδια και αγάπες στο άλογό "μου". Ίσως επειδή ξέρω οτι το αγόρι μου είναι όντως δικό μου, ενώ κανένα άλογο δεν θα γίνει ποτέ στ' αλήθεια δικό μου.

Φανταστείτε τον Μικρό Πρίγκιπα να γυρίζει στην Γη, να γυρίζει στην Αλεπού του, και η Αλεπού να τον θυμάται -αμυδρά. Κάπως έτσι νοιώθω. Μόνο που εγώ δεν έχω αφήσει πίσω κανένα Τριαντάφυλλο να με περιμένει. Απλώς νοιώθω μόνη.

Kαι είναι από τις φορές που νοιώθω, οτι αν τον πάρω αγκαλιά και τον κοιτάξω στα μάτια, δεν θα δω τίποτα μέσα τους. Ούτε εμένα, ούτε αυτόν. 

Το να αφήσω την ιππασία, το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Το ξέρω και το νοιώθω, οτι παρ'όλο που έχω γεμίσει πολλά χρόνια της ζωής μου με άλογα, ιππασία, ροκανίδι, σκατούλες (κυριολεκτικά), σανό, άμμο ιπποδρόμου, λάδι σέλας, καρότα, μήλα, φιλάκια, σπιρούνια, υποσάγματα, μπαντάζ, κυλοτίνες, κράνη, σκόνη στα δόντια από καλοκαιρινές προπονήσεις, λάσπη μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών από χειμωνιάτικες προπονήσεις, αίμα από σκισμένο δέρμα στα δάχτυλα, χαμόγελα, δάκρυα, ροζέτες και άλλα πολλά, το άθλημα αυτό δεν είναι για μένα.

Δεν είμαι το παιδί ταλέντο, δεν έμαθα από νωρίς σωστά πολλά πράγματα, δεν έχω και ούτε θα αποκτήσω δικό μου άλογο και δεν έχω τα λεφτά για να νοικιάζω ένα καλό αλογάκι. Ούτε για ένα μάθημα την εβδομάδα δεν έχω πια τα 20 ευρώ που κοστολογούν περίπου. 

Έχω τυλίξει την σέλα μου σε σακούλες και την έχω βάλει στην αποθήκη. Έχω κλείσει σε ένα κουτί όλες τις ροζέτες, τις φωτογραφίες, τα χαρτιά του ντρεσσάζ, τα γάντια και ο,τι άλλο χώραγε. Έχω αρχίσει να κλείνω όσο μπορώ απ'έξω τον Νέρο, και προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τα παιδιά στους σταύλους. Αλλά τελικά, δεν μπορώ. Φαίνεται οτι πάντα κάπως, θα γυρίζω πίσω, στον κοντό, στην σέλα, στα ροκανίδια. 

Ιστορίες τρόμου: Το δηλητηριώδες μπεκ

Μπορεί για έναν ανυποψίαστο αναβάτη, ο στίβος ιππασίας στο Γουδί να φαίνεται ένα ήρεμο, χαλαρό και ασφαλές μέρος. Για τον Νέρο όμως, που ΞΕΡΕΙ την ΑΛΗΘΕΙΑ, τίποτα δεν είναι ασφαλές όταν βγαίνει για προπόνηση. Ειδικά τα ύπουλα, μοχθηρά, αδίστακτα και ανηλεή, δηλητηριώδη μπεκ!

Τα μπεκ ποτίσματος λοιπόν, ή όπως είναι η λατινική τους ονομασία, EGHITIRIUS NERUS, είναι κάτι πλάσματα του Σατανά, κατασκευασμένα μισά από την φύση, μισά από τον άνθρωπο, ακίνητα cyborg με εμμονή στο να διατηρούν το γρασίδι πράσινο. Και για τον λόγο αυτό, το ποτίζουν όσο πιο συχνά γίνεται.

Τα cyborg - μπεκ όμως, γνωρίζουν οτι για να παραμένει το γρασίδι τους πράσινο, χρειάζεται και λίπασμα και για τον λόγο αυτό, επιδίδονται σε ένα κυνήγι τροφής, με απώτερο σκοπό να επιτεθούν στο θύμα τους, πετώντας από το ελατήριό τους ένα δηλητήριο που αρχικά μουδιάζει και στην συνέχεια, σκοτώνει το άτυχο ζώο, αφήνοντάς το να σαπίσει αργά αργά στο έδαφος, για να τραφεί με φυσικό λίπασμα το χώμα. Και το γρασίδι να γίνει πιο αφράτο και πράσινο!

Κύριοι στόχοι των μπεκ είναι οι παπαγάλοι και τα άλογα. Οι παπαγάλοι κυρίως γιατί πάνε και αράζουν πάνω τους και άρα είναι εύκολη λεία. Τους αναισθητοποιούν και στην συνέχεια τους καταπίνουν, όπως ένα σαρκοβόρο λουλούδι την ανυποψίαστη πεταλούδα. Και αφού τους χωνέψουν, μετατρέπουν με τα γαστρικά τους υγρά το πτώμα του παπαγάλου σε ισχυρό πράσινο δηλητήριο για μεγαλύτερους στόχους.

Με τα άλογα όμως, υπάρχει μια βεντέτα αίματος. Γιατί όσο τα cyborg-bek aka Cybek πασχίζουν να διατηρήσουν το γρασίδι τους πράσινο, φρέσκο και υγιές, τόσο η φυλή των αλόγων πάει και το τρώει, το πατάει και ενίοτε, το χέζει. Έτσι, σε μια ύστατη πράξη εκδίκησης και ειρωνίας, τα Cybek στοχεύουν και πετάνε το δηλητήριο τους ΠΑΝΩ στα άλογα. 

"Ρουφιάνοι, φονιάδες γρασιδιού, θα ψοφήσετε ΠΑΝΩ του, θα γίνετε το λίπασμά του και μετά, οι φίλοι σας, θα σας ΦΑΝΕ, τρώγοντας το χόρτο μας..." Και άλλες τέτοιες φριχτές σκέψεις.

ΑΥΤΑ λοιπόν γνωρίζει ο Νέρο, και γι' αυτό κάθε φορά που περνάμε δίπλα από το μπεκ - συγνώμη, το Cybek τώρα που αποκαλύφθηκε η αλήθεια, παθαίνει αμόκ, κάνει ροντέο και ενίοτε, με ξεφορτώνεται από την πλάτη του. Όπως πχ το προηγούμενο Σάββατο...

Η αλήθεια για τα εκδικητικά μπεκ βγήκε στην επιφάνεια, επειδή ΕΝΑ άλογο, τόλμησε να κάνει το ροντέο της αποκάλυψης!

Εύγε Νέρο αγόρι μου!

Πρωταπριλιάτικος Νέρο

Off...

Για άλλη μια φορά, περνάω περίοδο χωρίς ιππασία... Μια επειδή είχα πολύ δουλειά στο γραφείο (πολύ όμως), μια επειδή στα καπάκια κρύωσα (πυρετούς, αυχενικά, κλπ) και μια επειδή έφυγα από Ελλάδα, για να κάνω Πάσχα με το αδελφάκι μου εις τα εξωτερικά, να μην είναι μόνο και έρμο και κλαίει και μας ζαλίζει και στεναχωριέται η μαμά και αγχώνεται ο μπαμπάς.

Ε με πιάνει αυτή η βλακοκατάθλιψη, οτι ααααα κάνω τόσο καιρό να δω τον κοντό, πάει θα με ξεχάσει και άλλα τέτοια. Γιατί βλέπεις, ακόμα και όταν γυρίσω, θα έχω 3 μέρες μπροστά μου να ετοιμαστώ για να φύγω για ταξίδι - αυτή τη φορά για δουλειά. Και θα γυρίσω κοντά στα τέλη του μήνα. Κοινώς, όλο τον Απρίλη, από φωτογραφίες μόνο τον βλέπω τον κοντό. Έξοχα...

Να πω την αμαρτία όμως... τον απάτησα τον μαυρούλη μου εδώ στα ξένα. Διότι ως γνωστόν, όταν πηγαίνω κάπου, οπουδήποτε, επιβάλλεται να καβαλήσω. Μα είναι βόλτα, μα είναι μάθημα, δεν με νοιάζει, εγώ ψάχνω να κερδίσω μια ακόμα εμπειρία ιππασίας.

Βρήκα λοιπόν κοντά στην Γλασκόβη το Horse Haven Riding School και αφού έστειλα τα στοιχεία τους στο αδελφάκι μου, την έχωσα να κάνει τον διακανονισμό. Έκλεισε λοιπόν μάθημα για αυτήν και εμένα. Αυτή μάθημα για αρχάριο, εμένα μάθημα για Cross Country. Ευτυχία λέμε, δεν έχω κάνει ποτέ XC. Άντε κανένα ράντομ κορμό να έχω πηδήξει σε βόλτα.

Είχε ήλιο...

Το αλογάκι που πήρα ήταν ένας γαλανομάτης τύπος, με φούντες στα πόδια, νεαρός σε ηλικία, στρουμπουλός και ονομαζόμενος Ringo.

Επειδή δεν είχαν εμπόδια XC, μου είπαν οτι θα πηδάγαμε "τύπου" XC. Ε σιγά, βαλβίδες να μην είναι για άλλη μια φορά, και ας είναι ο,τι θέλουν.
Τελικά ήταν ΚΑΙ βαλβίδες, φτιαγμένες σε βεντάλια, αλλά ο κυρίως χαβαλές ήταν τα βαρέλια. Δεν ήταν ιλιγγιώδη τα ύψη - τι να λέμε, ούτε 80 εκατοστά, αλλά είχε πολύ πλάκα. Αφήστε δε που στα βαρέλια ο μπουλούκος που καβάλαγα σήκωνε μια χαρά τα ποδαράκια του και στρογγύλευε την πλατούλα του...

Πρώτα τον "τοίχο" (ΤΟΙΧΟ? λέμε τώρα... το... πεζούλι τέλος πάντων) και μετά το βαρέλι...

 Και ξανά (να ανεμίζουν οι φούντες στα πόδια!)

 Και ξανά. Το γκάνιασα το αλόγατο πάνω κάτω στα βαρέλια...

 Ε δοκιμάσαμε και ένα άλλο βαρέλι...

Όταν πηδάγαμε βαλβιδούλες, σχεδόν πέρναγε από μέσα. Λίγο που του άρεσε να πηδάει από κοντά, λίγο που δεν τα σήκωνε και πολύ, όλες μαζί τις παίρναμε. Αλλά περάσαμε καλά! Και το αδελφάκι μου επίσης, που μετά από 5 χρόνια που έχει να καβαλήσει, θυμόταν να μην κουνάει χέρια πόδια και να αλλάζει πόδι ανάλογα την ίππευση. Με συγκίνησε...

Οπότε, περιμένω τον Μάιο για να δω την γλυκιά βλακόφατσα του Νέρο, να του τρίψω το μουσούδι, να του πω οτι μου έλειψε, να του πω πώς πέρασα στα ξένα, να σφαχτούμε πάλι (θέλω ροντέο - εγώ δεν θέλω- ναι αλλά εγώ θέλω) και γενικά, να περάσουμε μια από τα ίδια, ένα όμορφο καλοκαιρινό πρελούδιο....

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην λες!

Ήταν λοιπόν υπέροχος ο Νέρο την Τετάρτη. Μέχρι που είχα αρχίσει να ονειρεύομαι ξανά προπονήσεις φλατ. Ίσως και κανένα εμποδιάκι, αφού τόσο τα γουστάρει.

Ε τι να σας (ξανά)λέω... ο Νέρο, για άλλη μια φορά, από εκεί που ήταν ο υπέροχος, ο φανταστικός, ο υπερμέγιστος, ο απαράμιλλος, ο και-άλλα-τέτοια, την έκανε ΠΑΛΙ την Νεριά του. Ούτως ειπείν, κουτσαίνει γιατί έκανε ροντέο. 

Χμ.

Δεν βλέπω να σοκάρεται κανείς σας... γιατί άραγε... ουφφφφφφφφφφφ... τέλος πάντων, για άλλη μια φορά λοιπόν, λάου λάου τον βλακάκο μέχρι να του περάσει, κλπ κλπ κλπ και μην τα ξαναλέω...

Εναλλακτικά βέβαια, είπαμε να κάνουμε την μαλακία μας το Σάββατο, κάτι βρε παιδί μου για τον χαβαλέ της υποθέσεως, ένα μπισκοτάκι για την παρηγοριά και άλλα τέτοια.

Και εδώ κάτι πιο "σοβαρό". Και ροζ.

Ο κοντός, ο Κολοκοτρώνης, και η κυκλοθυμική...

Μετά από 2 εβδομάδες απουσίας μου από τον σταύλο, χθες ξύπνησα το πρωί, πακετάρισα ρούχα ιππασίας και όταν η ώρα έφτασε και μπορούσα να φύγω από το γραφείο, άλλαξα ρούχα, έβαλα το παντελονάκι της ιππασίας μου και μπήκα στο αυτοκίνητο με προορισμό το Γουδί.

ΑΛΛΑ...

Αλλά δεν είχα διάθεση. Τίποτα. Ψυχολογία στα πατώματα. Ένα κάτι σαν "δεν θέλω αλλά πρέπει". Αφού για να καταλάβεις, φτάνω στους σταύλους, πάω να πω ένα "γεια" στον Μωχάμεντ και τον Αλέξανδρο που ήταν εκεί, και όχι τις άκρες των χειλιών μου δεν μπορούσα να σηκώσω σε χαμόγελο, ούτε τα μάτια μου από το πάτωμα δεν σηκώνονταν. Το απόλυτο down...

Πάω στον κοντό, του κάνω λίγο πατ πατ στον σβερκάκι, αλλά και αυτό, με μισή καρδιά... 

Τον καθαρίζω, τον σελώνω, και περίμενα κρυφά μέσα μου, να γυρίσει κάποιος διακόπτης, να χαρώ ή έστω να μου φτιάξει η διάθεση. Σαν να πετάς πέτρα στον γκρεμό και στήνεις αυτί να ακούσεις ηχώ. Και δεν ακούς τίποτα...

Τέλος πάντων, με βαριά καρδιά, τον πιάνω από τα ηνία και τον πάω στον στίβο. Με κοιτάζει η Μαρίνα καλά καλά.

"Ρε τι έχεις? πας καλά? τι έχεις πάθει" ήταν η αρχή... όσο με έβλεπε που μιζέριαζα με το τίποτα, σαν να τα έπαιρνε λίγο. "Ε αν είναι να είσαι έτσι, μην ανέβεις καθόλου!" μου έβαλε χέρι.

Ε όχι και να μην ανέβω καθόλου! 

Καβαλάω λοιπόν... βάαααααααααααδην... είχε και λιακάδα χθες, σαν να ζαβλακώσαμε λίγο... Ε άντε λέω, δεν δοκιμάζεις λίγο να τροχάσεις?

Εμπνευσμένη ιδέα.

Με το που του έβαλα λίγο πόδι και ένοιωσε οτι έπρεπε να δουλέψει, άρχισε να παριστάνει το ελατήριο. Πόινγκ πόινγκ πόινγκ επιτόπου. Χαζοπηδηματάκια. Χαζοανορθώσεις. Επιτόπου. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω. 

Αυτό ήταν.... με πιάνουν κάτι γέλια, λέω τελικά ο,τι και να γίνει, όσο και να περάσει ο καιρός, ο ίδιος μαλακάκος παραμένει ο γλυκός μου!

Ε και αφού έκανε αυτός τις βλακείες του, είπα να κάνω και εγώ τις δικές μου, σκασμένη στο γέλιο. Έπιασα τα ηνία με το ένα χέρι, και έτσι όπως σηκωνόταν, σήκωσα και εγώ το άλλο χέρι, με τον δείκτη τεντωμένο. Σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη ένα πράγμα. 

Ε αυτό ήταν. Από κει και ύστερα, εγώ γέλαγα, ο Νέρο τρόχαζε, κάλπαζε, ΔΕΝ κούτσαινε και δεν έκανε τις γνωστές του νεριές. Ντάξει, σαν ΚΑΤΙ να πήγε να κάνει, αλλά δεν το έκανε. Και μιλάμε ήταν φου ενέργεια...

Όταν κατέβηκα, ξεσέλωσα, κλπ κλπ, του έριξα μια πιο... προσεκτική ματιά. Και ο Νέρο, και όλα, σαν να έχουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ξαναπαχύνει. Άλλοι λίγο (Φουξ, Ρίγγο) άλλοι περισσότερο (Λαστ, Πέντυ) και άλλοι έχουν γίνει πάλι βαρελάκια (Νέρο). 

Κάτι το καλαμπόκι που τους είχα πάρει, κάτι που η ομοσπονδία είχε λεφτά και πήραν καλό σανό με καρπό μέσα, κάτι το γρασίδι που μασουλάνε αβέρτα αυτές τις μέρες, σαν να έχουν ομορφύνει και ισιώσει όλα τους!

Επόμενη καβάλα (απέχουμε ακόμα από την λέξη προπόνηση): Σάββατο μεσημέρι.

Ιππεύοντας μια Πριγκίπισσα.

Δεν ξέρω για εσάς. Για μένα όμως, οι φοράδες χωρίζονται κυρίως σε 3 κατηγορίες.

Πριγκίπισσες

Ποτάνες (με "ο" όχι με "ου" γιατί τις αγαπάμε!)

Τσούχτρες

Δεν πα να είναι η καλύτερη φοράδα εμποδίων, ντρεσσάζ, βόλτας, χαδιάρα, ναζιάρα, ΣΙΓΟΥΡΑ ανήκει τουλάχιστον σε μια από αυτές τις κατηγορίες.

Πριγκίπισσες. Παραχαϊδεμένες φοραδούλες, που η εκάστοτε μανούλα ή μπαμπάς τους κάνουν όλα τα χατίρια. Και να τα καρότα, οι λιχουδιές, τα υποσάγματα ασορτί με γκέτες/μπαντάζ, να οι φωτογραφίες, να τα στολιδάκια, και ΦΥΣΙΚΑ όταν πρόκειται για προπόνηση, αν και όταν η πριγκίπισσα προσποιηθεί οτι κουράστηκε, οτι την ενοχλεί κάτι, οτι.... οτιδήποτε, τότε σταματάνε επιτόπου και την κοιτάνε με ανησυχία. Και από εκεί αρχίζει το χαϊδολόγημα. Δήθεν δεν πάω. Δήθεν φοβάμαι. Δήθεν δεν μπορώ, δήθεν δεν μ'αρέσει, δήθεν κουτσαίνω (έχει διαφορά από το Κουτσαίνω ΟΝΤΩΣ). Και γενικά, λούφα όσο μας παίρνει... 

Ποτάνες. Είναι η φοράδα, που αν της βάλεις λίιιιιιιιιιιιγο πόδι, θα βάλει πίσω τα αυτιά της. Και θα κάνει "Υιιι"!, που αν την ακουμπήσεις στην κοιλιά όταν την σελώνεις, θα βάλει πίσω τα αυτιά της. Και θα κάνει "Υιιι"!. Και στην προπόνηση, θα είναι μες τα νεύρα ΔΕΝ ΠΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΛΩΣ ΒΑΔΗΝ !

Και όοοοοοοταν  με το καλό την ξεσελώσεις, της βάλεις κουβερτούλα και πας να της δώσεις φιλάκι ή μήλο, θα κάνει πίσω τα αυτιά της κλπ κλπ... Ακόμα και λιχουδιά να της δώσεις, θα πρέπει να της την βάλεις στην ταΐστρα. Έτσι, γιατί είναι πολύ ποτάνα και ακατάδεχτη!

Τσούχτρα. Η τσούχτρα είναι η φοράδα που θα σε δαγκώσει αν της δώσεις μήλο, θα σε δαγκώσει αν δεν της δώσεις μήλο, θα δαγκώσει τα άλλα άλογα - αν τα φτάνει, θα σηκώσει πόδι να κλωτσήσει όταν της βάζει πίσω γκέτες ή μπαντάζ, θα γυρίζει καπούλια να κλωτσήσει αν περνάει άλλο άλογο από δίπλα της, γενικά, ένα πλάσμα φουλ αντικοινωνικό και κακιασμένο, παρά τα 50.000 χρόνια που έχεις ξοδέψει δίπλα της, φροντίζοντας να την κάνεις να αισθανθεί κοινωνικά αποδεκτή, διαβάζοντας τόνους από Natural Horsemanship. Πάρ'το απόφαση. Η συμπεριφορά της τσούχτρας είναι τρόπος ζωής και έκφρασής, και στους ανθρώπους μπορούμε να το αντιστοιχίσουμε με τα δικά μας δείγματα "ξινών".

Στους σταύλους λοιπόν, το new entry είναι η Ladybird. Σαν φοράδα, ευτυχώς, έχει 80% συμπεριφορά Πριγκίπισσας και 20% τσούχτρας. Κάτι σαν Diva λοιπόν.

Την οποία και ιππεύω στις παρακάτω φωτογραφίες. Αν έπρεπε να περιγράψω την εμπειρία της ίππευσης τέτοιου αλόγου, μετά από πόσο καιρό που ιππεύω έναν Νέρο που μια βαριέται και μια κουτσαίνει, με ΜΙΑ λέξη, θα ήταν αυτή:

ΔΥΝΑΜΗ !

Χμμμμμμμμμμμ ίσως φταίει λίγο και το γεγονός πως έχει την συνήθεια να ρίχνει όλο της το βάρος μπροστά, κάτι το οποίο όμως πιστεύω πως μπορούμε να το ελαττώσουμε με δουλειά. Το θέμα είναι πως όταν η κυρία μαζευτεί, και κάνει τον κόπο να σηκώσει τα πόδια της, είναι λες και καβαλάς 2 Νέρο μαζί. Φοράδα 2 ίππων ένα πράγμα. 2hp !

Όχι ιδιαίτερα σκληρή στο στόμα, όταν αρχίσει να ζεσταίνεται και να της φεύγει η ακαμψία γίνεται, όπως την παρομοίωσε η Γαλάτεια, μια "μπάλα". Με πέταλα. Μετά την γάτα με πέταλα, οι Σταύλοι στο Γουδί παρουσιάζουν την επόμενη καινοτομία, Μπάλα με Πέταλα! (θα μπορούσε να είναι τίτλος από επιθεώρηση του Σεφερλή!?!).

Και επειδή φαντάζομαι πως το fan club του Νέρο θα έχει μια απορία για το τι κάνει τέλος πάντων αυτή η προσωπικότητα, πώς περνάει τις μέρες του, σας παρουσιάζω στιγμιότυπα από την τελευταία μας προπόνηση, σκληρή όπως κάθε φορά, και απαιτητική όπως επίσης, κάθε φορά!

Το θέμα είναι πως Nero και Ladybird έχουν δημιουργήσει τα Καροτοδιόδια, όπου μάλιστα πρέπει να πληρώνει κανείς ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ το αντίτιμο για να περάσει...

Against all odds _ Part 2

Κυριακή, ώρα 07.30

Έχω ήδη σηκωθεί, πλυθεί, ντυθεί, έχω φτιάξει αυτό το παρανοϊκό πράγμα που πρέπει να κάνουμε με τα μαλλιά μας στο ντρεσσάζ (λέγε με κότσο), έχω πάρει ο,τι χρειάζεται σε μια τσάντα, ΔΕΝ έχω ράψει γιατί δεν βρίσκω, το σήμα στο σακάκι μου, και είμαι έτοιμη.

Στις 08.00 είμαι στους σταύλους. Ο Ρίγγο είναι έτοιμος για την εκδρομή του, ο δε Νέρο μασουλάει πανευτυχής που την σκαπούλαρε τον σανό του. Αχχχχχχ... τι θα κάνω μ'αυτό το αγόρι? Φιλάκια πολλά, σίγουρα.

Κάποια στιγμή μαζευόμαστε όλο το τημ (3-4 άτομα μην φανταστείτε) και αφού ο Ρίγγο μπαίνει στο φορτηγό στις 08+ ξεκινάμε για Μαρκόπουλο.

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όσες φορές έχω πάει εκεί (2? 3 ίσως?) έχω χαθεί. Δεν αποτέλεσε λοιπόν εξαίρεση αυτή η φορά. Χαθήκαμε. Η ώρα ήταν 8.45 και να τρελαίνομαι οτι σε 15 λεπτά πρέπει να είμαι πάνω στο άλογο. Μετά από πολύ προσπάθεια καταφέραμε να βρούμε το ΟΚΙΜ και να παρκάρουμε. Και άντε μετά να βρούμε πού ξεφορτώνουν τα άλογα! Πού να ξέρω? Λες και έχω ξαναπάει σε αγώνα εκεί... προνόησα όμως και αντί να ψάχνουμε αυτοβούλως, ρώτησα και με λίιιιιγο ακόμα ψάξιμο, βρήκαμε τον Ρίγγο να μασουλάει πανευτυχής στον ήλια το σανό του.

Ωραία! Ανάσα, ψυχραιμία και... ΠΑΜΕ! Ξύστρισμα, καθάρισμα, να έχω την Βίκυ να μου δίνει λαστιχάκια για τα τραγικά αστεία κοτσιδάκια που του έκανα, να βάλουμε σέλα, να βάλουμε ηνία, να βάλω μπότες, να βάλω κράνος - το μαστίγιο παιδιά, πού είναι το μαστίγιο? να ανέβω - ο δόλιος είχε ακόμα σανό στο στόμα, και πάμε με τροτ να βρούμε πώς βγαίνουμε πίσω στα μανέζ. Με τροτ για 2 λόγους. Ένα για να μην χαζολογάει και δύο γιατί είχα αργήσει για προθέρμανση...

Και όπως μπαίνω για προθέρμανση, αρχίσαμε να βιώνουμε το σοκ. Ο Ρίγγο γιατί δεν με είχε στην πλάτη του για πολύ καιρό, και είχε συνηθίσει την διαπραγμάτευση με την Βίκυ (αν την ταλαιπωρήσω πολύ, μπορεί και να γλιτώσω 5 λεπτά) και εγώ γιατί είχα συνηθίσει το ανάλαφρο, μικρό, απαλό, βηματάκι του κοντού μου. Εμ ανέβηκα στην μαούνα και ένοιωσα λες και είχε 9 μποφώρ! Είπα όμως να το παίξω οτι δεν τρέχει μία, και άρχισα να τον περπατάω-ξεναγώ στο μανέζ. Ψύχραιμος στο βάδην ο κύριος, όλα καλά λοιπόν και ξεκινάμε τροχαδάκι για ζέσταμα. Δεν ενοχλούσα κανέναν αλήθεια λέω. Ζήλευα με την άκρη του ματιού μου βεβαίως όλα τα όμορφα, καλοζωισμένα, στρουμπουλά και καλοκουρδισμένα αλογάκια των άλλων, αλλά ως επι το πλείστον ήμουν συγκεντρωμένη σε εμάς. Τροχαδάκι τέρμα, καλπασμός σε ισσοροπία, να ζεσταθεί και η πλατούλα μας καλύτερα. Άκρη άκρη να μην ενοχλώ πάντα. Ε λοιπόν, έναν κύριο, τον ενόχλησα φαίνεται. 

Ο κύριος Φούσκας (δεν χρειάζεται να πω ονόματα, όποιος βλέπει φωτογραφίες ξέρει) αντί να κοιτάει να κάνει την δουλειά του με το υπέροχο αλογάκι του, θεώρησε οτι έπρεπε να μου κάνει σχόλια. Για την γλώσσα του Ρίγγο. Λες ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ήταν ΚΑΛΑ ?!?!?!?! Έφαγε ένα απόλυτα αντιαθλητικό καντήλι από μένα, αλλά μάλλον δεν το άκουσε γιατί είχε ήδη φύγει. Ε ναι αυτή είναι η τάση στο ντρεσσάζ. Ή σου δίνουν οδηγίες χωρίς να το ζητήσεις, ή έρχονται κατόπιν εορτής και σε ρωτάνε γιατί δεν τους ρώταγες κάτι. Και φεύγουν ΠΡΙΝ απαντήσεις! ο_Ο

Τέλος πάντων, το θέμα στο ζέσταμα δεν ήταν να "μαζέψω" τον Ρίγγο. Πιο εύκολα θα μάζευα μπουγάδα σε στρατώνα παρά τον Ρίγγο, έτσι το μόνο που με ένοιαζε ήταν όταν μπαίναμε για το τεστ, να ήταν ζεστός, σχετικά ευέλικτος, και όσο γίνεται ήρεμος. 

Τρώω ξαφνικά και μια φρίκη, γιατί συνειδητοποιώ οτι Α. φοράμε Πεσσόα στομίδα και Β. την έχουμε στο 3ο κρικάκι! Ω ρε πούστη μου λέω (μιλάω Γαλλικά φαρσί, δεν ξέρω αν το ξέρετε) ΚΑΙ αυτό λάθος το έχω? Γαμώτο πια! Ευτυχώς η Μαρίνα ήταν κοντά και μου πέρασε τα ηνία στον πρώτο κρίκο, ΣΑΝ να φόραγε απλή στομίδα. Ήταν και μες την βρώμα γιατί μασούλαγε πιο πριν το σανό, σαν καημένα ήμασταν - στ'αλήθεια!

Και στα καπάκια, η διαπίστωση οτι δεν φοράμε αριθμό μητρώου.

"Καλά, σιγά μην μας αφήσουν να μπούμε. Με το που μας δουν, ή θα βάλουν τα γέλια, ή θα βάλουν τα κλάμματα, πάντως εμένα στο μανέζ μέσα ΔΕΝ θα με βάλουν" σκέφτηκα...

Πλην όμως, μιας και ήμασταν εκεί, ας δοκίμαζα την τύχη μας.

Όταν φώναξαν οτι "να ετοιμάζεται η Μαυράκη ΕΛΕΝΗ" (πάντα κάτι γίνεται με το όνομά μου. Τι Δανά-Ελένη με λένε, τι να ετοιμάζεται η Δανάη και να αγωνίζεται η Ελένη, τι τούμπαλην, μια φορά Ελένη-Δανάη δεν με έχουν πει...)πήγα προς το κλειστό μανέζ. Εγκεφαλικό ο Ρίγγο. Να μην θέλει με τίποτα. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τελικά σταμάτησε την όπισθεν (ευτυχώς, γιατί στα 3 βήματα ήταν αμάξι) και πήγαμε μπροστά. 

Τελείωσε η προηγούμενη κοπέλα, την χειροκρότησα (εγώ και άλλοι 2, τι κακό και αυτό με τις άδειες κερκίδες...), και μπήκα...... 

Με το που μπαίνω και πηγαίνω να χαιρετήσω επιτροπές, έβλεπα ένα ψουψουψου να γίνεται. Ωχχχ... πάει. Ως εδώ φτάσαμε ασπρούλη μου σήμερα, κάνε τον γύρω σου και πάμε έξω. Αλλά δεν μας είπαν τίποτα. Αντιθέτως, χτύπησαν και το καμπανάκι. Ρε λες? Στ'αλήθεια το εννοούν οτι μ'αφήνουν να συμμετάσχω? Τι καλοί άνθρωποι! :)

Μπαίνουμε λοιπόν, κάνουμε κάτι που έμοιαζε με το τεστ της Α3 - πολύ κατά προσέγγιση όμως, τελειώνουμε, πάμε στο G, χαιρετάμε. Μας χαιρετάει και η κυρία που καθόταν στο C και την βλέπω να πλησιάζει.

Ωχ λέω, κατσάδα θα ακούσουμε.

Κι όμως. Ήταν πολύ γλυκιά και ευγενική. Μου εξήγησε οτι με αυτό το άλογο δεν μπορώ να συμμετέχω σε αγώνες ντρεσσάζ, οτι με την γλώσσα έξω δεν μπορούν να με βαθμολογήσουν με πάνω από 5, οτι γενικά να περιμένω χαμηλή βαθμολογία και οτι να κοιτάξω να αλλάξω ίσως στομίδα στο άλογο. Την ευχαρίστησα, και βγήκαμε.

Ηθικό για κάποιο λόγο, στα πατώματα. Δεν είχα απαιτήσεις από τον ασπρούλη τον καλό μου Ριγγολέτο. Ούτε από εμένα είχα. Απλά κάθε φορά που πάω για εξετάσεις, νοιώθω άσχημα να δίνω λευκή κόλλα. Και νοιώθω 3 φορές χειρότερα να μην πηγαίνω καν να δώσω εξετάσεις. Κάπως έτσι ένοιωθα. Μου πήρε λίγη ώρα να συνέλθω από το σοκ της άθλιας εμφάνισης. Τελικά ήταν πολύ περισσότερο ψυχοφθόρο απ'ότι περίμενα ή φανταζόμουν.

Άλλο να αγωνίζεσαι με ένα άλογο που δεν ξέρεις, και άλλο να αγωνίζεσαι με ένα άλογο που δεν είναι κατάλληλο. Πάθημα - μάθημα όμως, και ο Ρίγγο δεν έφταιγε σε τίποτα ο καλός μου. Κύριος με τα όλα του!

Στον δρόμο για το ξεΐδρωμα, μας επιτάξαν οι εξεταστές της λισάνς για την εξέταση στα κτηνιατρικά. 

Αμάν σκεφτόμουν... έτσι όπως είναι, ακόμα και εξέταση ακτινογραφίας θα μπορούνε να του κάνουν! Ντρεπόμουν που όλοι αυτοί κοιτάζανε τον Ριγγολέτο, που παλιά ήταν ένα στρουμπουλό καπουλάτο αλογάκι, και τώρα έχει μείνει μόνο η σκιά του, και σκεφτόντουσαν ποιος ξέρει τι. Και πού να ήξεραν οτι τώρα είναι που έχει αρχίσει πάλι να "ανεβαίνει".

Ευτυχώς η εξέταση δεν κράτησε πολύ ώρα και σε λίγο, η Βίκυ ανέβηκε για να δώσει τις εξετάσεις για την επίπεδη.

Θα το πω. Την παίδεψε ο Ρίγγο, τον παίδεψε και αυτή. Στο τέλος όμως, όλα καλά. Η Βίκυ πήρε την λισάνς της, ο Ρίγγο πήρε και εγώ δεν ξέρω πόσα χάδια και καρότα, και γυρίσαμε στις δέστρες για να τον ξεσελώσουμε, να τον ποτίσουμε, να τον περιποιηθούμε λίγο πριν τον φορτώσουμε στον Βασιλείου.

Επιστρέψαμε στους σταύλους, βάλαμε μέσα τον κύριο, του δώσαμε κι άλλες λιχουδιές (σοκ ο γείτονας ο Νέρο, να τρώει ο ψηλός καρότα και εμείς τίποτα ?!?!?!?), του βάλαμε κουβερτούλα και φαγητό, και φύγαμε να ταΐσουμε και τα δικά μας κορμιά.

Κατά παράδοση πριν ή μετά το αγώνα εγώ πήγαινα στα Fridays. Δεν ξέρω πώς έκατσε αυτή η συνήθεια, αλλά είπα να την τηρήσω και έτσι εγώ τίμησα μια rare Jack Daniel's Steak, και στο τέλος φάγαμε από λίγο μπράουνις με παγωτό. 

Ε και μετά, σπίτι και ύπνο για το υπόλοιπο απόγευμα ΚΑΙ βράδυ...

Το απίστευτο - ειλικρινά, είναι η βαθμολογία μου. Κατάφερα και στο τέλος της Κυριακής, είχα βαθμολογία (44,20% )! Και το εξωφρενικό είναι πως δεν είχα την χαμηλότερη Ο_ο ποιος μου έκλεψε την δόξα του πάτου? οεο?