Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ (καθώς και αρκετοί φίλοι μου) όταν κάνω προπόνηση και προσπαθώ να ανεβάσω κάπως το επίπεδο, είτε το δικό μου είτε του αλόγου (α ρε Νέρο αλογάρα...) περνάω συχνά πυκνά φάσεις που ονομάζω "καρδιογράφημα".
Την μια μέρα, πάμε σούπερ. Αέρας λέμε! Όλα κομπλέ! Την επόμενη, όλα σκατά. Τίποτα. Νάδα. Την μια μέρα ηθικό στα ουράνια, την άλλη μέρα, ηθικό στα πατώματα... Την μια μέρα σκέφτομαι "έχω το καλύτερο άλογο όλου του κόσμου" και την άλλη μέρα "γιατί ιππεύω ακόμα? αφού δεν με θέλει το άθλημα" (ή άλλα αντίστοιχα απαισιόδοξα).
Έτσι λοιπόν είμαστε τώρα. Χθες ήμασταν στα ουράνια! Πηδήξαμε τα μικρά μας εμποδιάκια άψογα. Και στην προσέγγιση και στο άλμα και στην απομάκρυνση. Υπέροχα σας λέω. Και στο φλατ δούλευε καλά. Πίσω πόδια δυνατά, κεφάλι μαζεμένο και ήρεμο, όλα καλά και άγια.
Σήμερα πάλι...
Ααααααχχχχ... σήμερα λοιπόν ήμασταν στα κάτω μας. Δεν τον έβαλα να πηδήξει γιατί τον έκοβα για κουρασμένο. Καλπάζαμε και τα πίσω πόδια σέρνονταν. Και δεν το λέω επειδή μου το είπανε, αλλά επειδή ΤΟ ΕΝΟΙΩΘΑ! Έλεος δηλαδή... Ντάξει δεν είμαι ο πρωτοκαβαλάρης στην Σχολή της Βιέννης, αλλά μερικά πράγματα τα νοιώθω πότε γίνονται σωστά και πότε όχι, και σήμερα δεν γινόταν τίποτα σωστά. Κάποια στιγμή, προσπάθησα να κάνουμε πίσω βήματα. Παλιά κάναμε χωρίς πρόβλημα. Σήμερα? Ένοιωσα σαν την κακιά μάγισσα πάνω στον καημένο Νέρο. Δεν πήγαινε βήμα πίσω, επέμενα εγώ, πήγαινε πίσω, ΝΑ κάτι τύψεις οτι του πόνεσα το στόμα. Χαδάκι μετά. Τροτ. Αλτ. Τροτ. Αλτ. Πίσω βήματτττΌΧΙπίσω βήματα. Μουλάρεν. Άντε πάλι να επιμένω. Σκατά :(
Και όπως έχει παρατηρηθεί από μελέτες Γαλλικού Πανεπιστημίου και διασταυρωθεί με αποτελέσματα έρευνας του Αμερικάνικου Υπερκολλεγίου, την φάση Καρδιογράφημα την συναντά κανείς σε συνδυασμό με το σύνδρομο της Κλαψομνίασης.
Το σύνδρομο της Κλαψομνίασης φέρνει στο κίνημα των ΕΜΟ αλλά είναι μακράν χειρότερο.
Όπως είδαμε στην φάση Καρδιογράφημα, όλα πάνε στραβά. Στο σύνδρομο αυτό, όλα σου φταίνε.
"Δεν καλπάζει καλά, δεν κάνει το ένα σωστά, δεν κάνει το άλλο σωστά, δεν ιππεύω καλά, δεν τον βοηθάει, ιππεύω σαν μπάμια/ξυλάγγουρο (αναλόγως), είμαι άχρηστη, ο Νέρο είναι άχρηστος, όχι δεν είναι άχρηστο το άλογο, εσύ είσαι άχρηστη που είσαι από πάνω, καλύτερα να κατέβω και να πάω το άλογο στον σταύλο και να πάω να πηδηχτώ από κανα γκρεμό".
Και άλλα τέτοια χαριτωμένα...
Τέλος πάντων, κάποια στιγμή αποφάσισα οτι δεν πρόκειται να κάνουμε κάτι καλύτερο απ'όσα είχαμε ήδη κάνει, ο κοντός ήταν ήδη μουσκίδι και έτσι, απλώς αράξαμε. Βάδην γύρω γύρω να ξεϊδρώσει, του έδωσα να τσιμπολογίσει λίγα στραγάλια (τρελαίνεται γι'αυτά!) και κάναμε το σκιάχτρο δίπλα από δυό εμπόδια, για να πηδήξει ένα παιδάκι με τον Rigo, αντί να την σκαπουλάρει ο κύριος δεξιά/αριστερά.
Άιντε να δούμε το Σάββατο τι θα κάνουμε. Τι θα κάνω εγώ, τι θα κάνει και ο κοντός. Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το άλογο δεν ταϊζεται σωστά. Τρώει μόνο τσαϊρι. Είπα στον Μωχάμεντ να αρχίσει από αύριο να του δίνει καρπό (αφού πλέον έχει αγοραστεί) μπας και στανιάρει λίγο ο κοντός μου και αρχίσει να ξαναπαίρνει τα πόδια του.
ΕΚΤΟΣ και αν σήμερα κωλοβάραγε επειδή βαριόταν την επίπεδη δουλειά. Αν είναι αυτός ο λόγος, θα έχει πολύ πλάκα. Συνήθως κάνουν φλατ δουλειά για προθέρμανση σε εμπόδια, θα έχει πολύ πλάκα αν ο Νέρο θα θέλει εμπόδια για προθέρμανση, προκειμένου να δουλεύει σωστά σε φλατ...
