Κουτσαμάρα ολικής...

Δεν θυμάμαι αν το ανέφερα, αλλά ο κοντός θέλει ολίγον τι πετάλωμα... ναι ναι το συνηθίζουν αυτό τα άλογα, έχουν την κακιά συνήθεια κάθε λίγο να θέλουν πετάλωμα - παράλογα πράγματα...!

Το Σάββατο μπάταρε κάτι λίγο από τα δεξιά - αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, λέω μετά τον καλπασμό που θα έχει ξεπιαστεί θα του περάσει. Μπαααααααα... μετά τον καλπασμό, κούτσαινε και από δεξιά και από αριστερά.

Έκτακτα! Επιστροφή στον σταύλο, ξεσέλωμα, φιλάκι στο μυτάκι και τέλος. Το είπα και στον Μωχάμεντ οτι εδώ θέλουμε πέταλα, είπε ναι (τι να 'λεγε?) και είμαστε εις αναμονή του Στράτου, να μας αλλάξει τα παπούτσια.

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, για να μην βαριέμαι εγώ όσο κουτσαίνει ο Νέρο, πήγα και κουτσάθηκα ΚΑΙ εγώ. Εμ τι νομίζατε. Συμπαράστασης κύριοι! Δεν τον αφήνω εγώ να υποφέρει έτσι, μόνος του!

Πήγα λοιπόν χθες με το αγόρι μου για ΜΧ στο Άργος και έφαγα κάτι αριστοκρατικές και μεγαλειώδεις τούμπες όπου μου μελάνιασαν και τα δύο πόδια, σε φάση όχι δεν είμαι για να ιππεύω εγώ τώρα, ούτε να περπατάω χωρίς να κάνω αστείες γκριμάτσες, κινήσεις και ήχους δεν είμαι!

Είπαμε, μαζί στις χαρές και τις λύπες, στα εύκολα και στα δύσκολα, στην δίαιτα (για μένα, για τον κοντό ήταν ασιτία) και στην κουτσαμάρα!

Φιλάκι !!!

Φώτο από την Δανάη...

Μετά από μία ωραία ανοιξιάτικη προπόνηση, ένα φιλάκι είναι ο,τι χρειάζεται !!!

Fooling around

Σήμερα ήταν η μέρα της βλακείας για τον Νέρο. Είχε μείνει 2 μέρες στο μποξ - με ένα μικρό ξεμούδιασμα σε πάντοκ ανα ημέρα και ψαχνόταν για βλακείες.

Το έβλεπες στα αυτιά του, το ένιωθες στα πλευρά του, σχεδόν το μύριζες στον αέρα...

Να προσθέσω οτι σήμερα ήταν μια από αυτές τις ημέρες. Ξέρετε, τις μέρες που ψυχολογικά είμαστε σκατά και μας φταίνε όλα, όλα πάνε στραβά, νοιώθουμε άχρηστοι και πως τίποτα απ'όσα κάνουμε δεν έχουν νόημα.

Προσθέστε λοιπόν διάθεση κοντού (γιιιιιιι-χαααα!!! Πάμε να παίξουμεεεεε!) με διάθεση δική μου (επίπεδο διάθεσης: πιο κάτω και από τάφο...) για να καταλάβετε πόσο δεμένοι ήμασταν....

Γενικά, ως περίοδος επανένταξης στην σέλα, έχω αποφασίσει να επικεντρωθώ στο να βελτιώσω την θέση των ποδιών μου και το κάθισμά μου. Ως ένα σημείο τα κατάφερα (μπράβο μου!) αλλά από εκείνο το σημείο και έπειτα, άρχισαν να με πονάνε τα πόδια μου, και μάλλον άρχισε να πονάει και το πόδι του κοντού από το πιάσιμο 2 ημερών, μιας και άρχισε να το φυλάει. Εκτός και αν με δούλευε - το κάνει γενικώς  !

Επίσης, καταφέραμε να μας τραβήξουν ένα αστείο βιντεάκι, όπου στην αρχή του καλπασμού, ο Νέρο κάνει κάτι σαν breakdance ή ίσως προσποίηση σε αμερικάνικο ποδόσφαιρο - δεν είμαι σίγουρη, θα πρέπει να τον ρωτήσω τι εννοούσε!

Με σχεδόν ΑΜΕΣΟ αποτέλεσμα, να ξεχάσω όλα τα σον-σον περί στάσης, ποδιών, χεριών, πλάτης, να γραπωθώ πάνω του και πάμε καλπασμό...

Το καλό από την σημερινή μέρα είναι οτι ευχαριστήθηκα ίππευση. Και με τον Νέρο αλλά και με τον Last, που τον καβάλησα για λίγο, σε τροτ και καλπασμό, με και χωρίς αναβολείς. Και χάρηκα πολύ όταν μου είπαν οτι η στάση μου πάνω είναι τελείως διαφορετική και πολύ καλύτερη απ'όταν ιππεύω τον κοντό, γιατί αυτό σημαίνει πως όταν ιππεύω άλογο που δεν έχω την έγνοια οτι θα κάνει τον καλικάντζαρο, μπορώ να ιππεύω σωστά (το κατα δύναμην έτσι?).

Το ακόμα καλύτερο είναι οτι πήγα στους σταύλους στις 16.30 και έφυγα στις 20.00 !!!

Γόβες vs. Πέταλα

Λόγω δουλειάς, από την Τετάρτη μέχρι τη Παρασκευή, φόραγα συνέχεια γόβες. Τακουνάκι κ'ετς... Είχαμε συνέδριο, είχαμε δείπνα, είχαμε ξεναγήσεις, είχαμε διαδρομές πάνω κάτω στα λιθόστρωτα της Πλάκας, ε όσο να'ναι, στραβοπάταγα... Με άμεση συνέπεια, την Παρασκευή το πρωί να έχω έναν τρελό πόνο στα πόδια μου, στους τένοντες που βρίσκονται στην εξωτερική πλευρά του καλαμιού μου (επιστημονική ονομασία ε?). Του τύπου, δεν μπορώ να περπατήσω.

Μέχρι το Σάββατο το πρωί, και αφού είχα απαρνηθεί τις μαλακογόβες μου για κάτι εσπαντρίγιες, ο πόνος είχε περιοριστεί μόνο όταν σηκωνόμουν στις μύτες των ποδιών μου ή όταν κατέβαζα τις φτέρνες μου. Σχετικά καλύτερα...

Σάββατο πρωί και αφού έριχνε καρέκλες, ξεκίνησα για τους σταύλους, να δω τον κοντό μου και να τον βγάλω για ίππευση, αφού έχει ακόμα πέταλα, αφού πρώτα σβαρνίζαμε. Άλλες μέρες δεν υπήρχε περίπτωση να ιππεύαμε, μιας και το ιπποδρόμιο γίνεται λίμνη, αλλά επειδή το είχαμε πατήσει καλά την προηγούμενη φορά, ήταν σε καλή κατάσταση μετά την μπόρα και απλώς το περάσαμε στα γρήγορα μια φορά με την παλέτα.

Ήταν μια φανταστική μέρα. Χαλαρή ίππευση, ο κοντός καλή συμπεριφορά, ΜΕ ΑΛΛΑ 3 άλογα στον στίβο παρακαλώ, ένα τέλεια σβαρνισμένο ιπποδρόμιο και καλή παρέα. Δοκιμάσαμε και μερικούς γύρους σε καλπασμό και ο Νέρο επέδειξε άψογο χαρακτήρα (μια φορά μόνο πήγε να κάνει την παπαριά του αλλά νταξ, το σώσαμε) και ως το τέλος της ίππευσης, δεν είχαμε ούτε δράματα, ούτε κουτσά πόδια.

Μόνο κουτσό αναβάτη... Διότι από ένα σημείο και μετά, τα πόδια μου με πέθαιναν στον πόνο και δεν ήξερα τι διατατική να πρωτοκάνω ή να μην κάνει για να σταματήσει ο πόνος. Ουσιαστικά λοιπόν, από ένα σημείο και μετά δεν ίππευα τον Νέρο, απλώς με κουβάλαγε με διακριτική ευγένεια. Να'ναι καλά το χρυσό μ'...

ΣΤΑ ΜΕΤΑ της ίππευσης... Και αφού όλοι (πλην εμού της κουτσής) είχαν πηδήξει πολύ καλά 3 εμπόδια, και τα άλογα είχαν χαλαρώσει επαρκώς, μπει στα μποξ και μασούλαγαν ευτυχή τον σανό τους, μας έπιασε μια κρίση οργάνωσης και φασίνας!

Καθαρίστηκαν τα ηνία όλων των αλόγων. Βρήκαμε σέλες για τα πόνυ. Καθαρίσαμε την σελαρία. Καθαρίσαμε το μποξ που βαφτίσαμε "σαλόνι" και φτιάξαμε χώρο να ακουμπάμε τσάντες, παπούτσια, καμιά κούπα καφέ κλπ.

Οργανωθήκαμε κοινώς και καθαρίσαμε. Και θέλαμε κι άλλο, αλλά ευτυχώς επικράτησε η αίσθηση της κοινής λογικής, οτι δηλαδή Σάββατο μεσημέρι έχουμε και δουλειές να κάνουμε και σπίτια να πάμε και τέλος πάντων, δεν θα φύγουν οι σταύλοι από την θέση τους, συνεχίζουμε τις δουλειές την επόμενη φορά.

Κοινό αίσθημα ικανοποίησης λοιπόν, οτι ιππεύουμε μαζί, και κάνουμε δουλειές μαζί, για όφελος δικό μας και των αλόγων.

Επόμενη συνάντηση και ίππευση λοιπόν, την Τετάρτη (καιρού και απεργιών επιτρέποντος...)

Εργασία και χαρά !

Μετά από μικρές μίνι συσκέψεις της ολιγομελούς αλλά φανταστικής μας άτυπης ομάδας, καταλήξαμε στα εξής 2 - για αρχή. Οτι πρέπει να ταϊστούν τα άλογα, αλλιώς θα μας μείνουν, και οτι πρέπει να φτιάξουμε το ιπποδρόμιο, για να μπορούμε να ευχαριστιόμαστε την ίππευσή μας. Αυτό που είχαμε ως τώρα για ιπποδρόμιο ήταν μια αστεία περίφραξη, αποτέλεσμα της ανασφάλειας προηγούμενων "προπονητριών" που είχαν περάσει, και που ουσιαστικά δεν μπορούσαν και δεν τολμούσαν να κάνουν μάθημα ιππασίας σε μεγαλύτερο χώρο, μιας και δεν είχαν σχεδόν κανένα έλεγχο πάνω στα άλογα.

έτσι ήταν αρχικά ο στίβος

Το πρωί λοιπόν, εγώ με την Μαρίνα φτιάξαμε το ιπποδρόμιο, ξεκινώντας με το να μεγαλώσουμε τον χώρο. Το ανοίξαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο και συμφωνήσαμε να φτιάξουμε μια νοητή γραμμή που να την ορίζουν 2 εμπόδια, ώστε τα μαθήματα με παιδιά, να γίνονται σε μικρότερο χώρο και όχι στο μεγάλο.

Στη συνέχεια, δέσαμε μια ξύλινη παλέτα στο υπερόχημα Tacuma, με τα 3 δοκάρια προς τα κάτω, η Μαρίνα έκατσε πάνω στην παλέτα και εγώ στο τιμόνι και αρχίσαμε να κάνουμε το πρώτο μέρος του σβαρνίσματος, το σκάψιμο. Μετά από λίγη ώρα, γυρίσαμε την παλέτα ανάποδα, με τα 9 δοκάρια να πατάνε κάτω και ξεκινήσαμε να πατάμε το χώμα. Ευτυχώς ήταν αρκετά βρεγμένο στα περισσότερα σημεία και έτσι έγινε λίγο δουλειά. Αν το επαναλαμβάνουμε τακτικά, θα ξαναμαλακώσει το χώμα σε όλα τα σημεία του ιπποδρομείου και θα μπορούμε να ιππεύουμε άνετα.

Στήσαμε ένα κάθετο και ένα όξερ, με το σκεπτικό οτι το όξερ για αρχή γίνεται εύκολα Χ και μετά θα μπορούμε να πηδάμε Χ και κάθετο ή κάθετο και όξερ.

 

τον ανοίξαμε, τον σβαρνίσαμε, φτιάξαμε και τα εμπόδια - διαχωριστική γραμμή...

Τελειώνοντας με αυτές τις δουλειές, ήρθε και ο Αλέξανδρος, ο οποίος έφερε για τα άλογα τροφή (2 σακιά) και τα κουβαλήσαμε μέσα. Από αύριο και για κανα μήνα, θα έχουν να τρώνε καλά. Ε μετά, βλέπουμε. Ή ξαναγοράζουμε, ή θα φιλοτιμηθεί η Ομοσπονδία και θα αγοράσουν αυτοί.

η τροφή που πήραμε

4 Οκτωβρίου - Την ημέρα των Ζώων, γνώρισα Ανθρώπους...

Χθες πήγα πάλι στον κοντό μου... Να τον κατσιάσω λίγο και να τον δω στον συραγωγέα πως είναι.

Και τολμώ να πω οτι το χθεσινό απόγευμα ήταν ένα μπαράζ από ευχάριστες εκπλήξεις!

Για αρχή, και εστιάζοντας μόνο στον Νέρο, να πω οτι είχε να φορέσει στομίδα από τον Μάιο, οπότε με το που έβαλε τα ηνία, άρχισε να μασουλάει την στομίδα. Σαν να λέει "Γαμώτο, νόμιζα είχαμε ξεμπλέξει με αυτή την βλακεία"...

Στην συραγώγηση πάλι, επέδειξε εξαίρετη συμπεριφορά, ηρεμία και καθόλου κουτσαμάρα. Αν και λίγο υποτονικός στην αρχή, μόλις έκανε 1-2 βλακείες τύπου κλωτσάμε-καλπάζουμε-κλωτσάμε-καλπάζουμε, ξύπνησε το χρυσό μου και άρχισε επιτέλους να τροχάζει και να βαδίζει με πιο ξύπνιο βήμα - και βλέμμα.

Όταν πήγαμε πίσω στο μποξ, και αφού τον καθάρισα για δεύτερη φορά, του έκανα ένα μικρό μπωτέ. Καθάρισμα και αραίωμα χαίτης, φράντζας και ουράς - την ουρά την κόψαμε και λίγο γιατί έφτανε στα πατώματα.

Όλα καλά ως εκεί. Βλάκευε λίγο, τσιμπολόγαγε όσο μπορούσε, κανα μπούτι, κανα μαλλί, αλλά σε γενικές γραμμές και όπως έχω ξαναπεί, ευτυχώς έχει παραμείνει η ίδια βλακόφατσα!   :)

Η άλλη ευχάριστη και μεγαλύτερη έκπληξη, ήταν οι άνθρωποι που συνάντησα στους σταύλους. Μέχρι πέρυσι, προτιμούσα να μην συναντάω άνθρωπο, γιατί ή θα ήταν κάτι στόκοι και χαζόγιδα που τους πλασάρανε ως "προπονητές" ή θα ήταν διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι αυτοδιοριζόμενοι αρμόδιοι και αυτοχρισμένοι κόλακες στην Αυλή του Προέδρου της Ομοσπονδίας. Κατακάθια κοινώς, και οι μεν και οι δε.

Χθες όμως, ήταν παράδεισος κοινωνικοποίησης.

Η καινούργια προπονήτρια, η Μαρίνα, είναι ένα από τα πιο μορφωμένα άτομα που έχω πετύχει γενικά στην ιππασία και με καλή παιδεία. Να χαίρεσαι να μιλάς μαζί της, να συζητάς και να συνεννοείσαι! Να την βλέπεις να κάνει μάθημα ιππασίας και να καταλαβαίνεις πως έχει την ικανότητα να κρίνει και να αξιολογεί μαθητές και άλογα αναλόγως των αναγκών τους. Επιτέλους δηλαδή!  

- Φυσικά παραμένει ο φόβος οτι όπως και με κάθε άνθρωπο που αξίζει, θα καταφέρουν διάφοροι ηλίθιοι του χώρου να την ξενερώσουν, αλλά ελπίζω να μην συμβεί κάτι τέτοιο...

Για να μην πω για την Βίκυ, που έρχεται για μαθήματα, και ουσιαστικά είναι όσα ανέφερα για την Μαρίνα, απλώς με άλλη ιδιότητα, όχι αυτή της προπονήτριας αλλά αυτή της μαθήτριας. Της σωστής μαθήτριας όμως. Που κάθεται και ψάχνεται, που διαβάζει βιβλία σχετικά με ιππασία, που ξέρει τις αδυναμίες της και προσπαθεί να βρει λύσεις και που είναι σε θέση να αξιολογεί τι της προσφέρει το κάθε μάθημα και η κάθε συμβουλή.

Και ο Αλέξανδρος... το μόνο αγόρι χθες στους σταύλους, ο οποίος αν και τώρα αρχίζει να μπαίνει στο άθλημα της ιππασίας, όχι μόνο έχει υπομονή να μάθει αργά και σωστά μερικά πράγματα, αλλά ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τα άλογα και για την φροντίδα τους, χωρίς να αφήνει μερικούς ηλίθιους που ανέφερα αρχικά να τον εκμεταλλεύονται ή να τον τραμπουκίζουν. Ο,τι καλύτερο δηλαδή για να δέσει η παρέα...

Όσο το σκέφτομαι, ήταν ίσως η πρώτη φορά που εκτός από την φροντίδα του κοντού, έκατσα να κωλοβαρέσω χαλαρά, χαζεύοντας τους άλλους να ιππεύουν, να κάτσω να μιλήσω μαζί τους και εν τέλη, να πάμε και για έναν γρήγορο καφέ εκεί κοντά.

Κοινό μας στοιχείο - των κοριτσιών τουλάχιστον, φαίνεται να είναι η απογοήτευση από το επίπεδο των ομίλων και των λοιπόν σχολών ιππασίας. Και δεν μιλάω μόνο για το επίπεδο προπόνησης/μαθημάτων, αλλά κυρίως, το κοινωνικό επίπεδο...

Σαν να αρχίζει να γίνεται μια μικρή όαση ήρεμης και σωστής ιππασίας το Γουδί...

Nero by Vicky

Ο κοντός πλέον έχει αποκτήσει φαν κλαμπ που τον αποθανατίζουν σε πριβέ στιγμές, όπως αυτή, όπου μόλις βγήκε από την κρεβατοκάμαρά του, κρατώντας ένα μαρτινάκι, σαφώς αδυνατισμένος από την ταλαιπωρία, αλλά με σχόλια όπως "Θα επιστρέψω δριμύτερος"!