Nero: the freestyler dressage horse

Στην ιππική δεξιοτεχνία στην Ελλάδα, υπάρχει το τεστ Ε. Είναι το πιο απλό και εύκολο τεστ που μπορεί να κάνει κανείς σε αγώνες, τόσο απλό μάλιστα, που ενώ γίνεται βράβευση σε όλα τα ζευγάρια που έχουν πιάσει ποσοστό πάνω από 60% δεν βραβεύουν τους αναβάτες (μετάλλιο) αλλά μόνο τους ίππους (ροζέτα).

ΑΥΤΟ το πολύ απλό τεστ λοιπόν προσπαθήσαμε στις Χριστουγεννιάτικες ιππικές επιδείξεις να κάνουμε. Αλλά μπααααααααααααααααα... Ο Νέρο την είχε δει αλλιώς. Για αρχή να πω οτι γενικά έβλεπε γύρω του εμπόδια και λύσσαγε από το κακό του που δεν τον άφηνα να πηδήξει διαδρομή. 

"Αφήστε με μην με κρατάτε θέλω να πηδήξω" ένα πράγμα...

Εγώ καθάρισα φτηνά. Μόνο κάτι χαζοπρωτοβουλίες που πήρε, τύπου αλλάζουμε πόδι στον καλπασμό επειδή βαριόμαστε να κάνουμε κύκλους... 

Ο Μιχάλης όμως, εισέπραξε όλο το ταμπεραμέντο του κοντού. Δεν έκανε ντρεσσάζ, μπαλέτο έκανε το βλαμμενάκι μου... Και από εδώ τα έφερε από εκεί τα έφερε, κατάφερε να κάνει και ένα αλματάκι μικρό. Ο πανίβλαξ...

Παρ'όλη την βλακεία που τον δέρνει όμως, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς τι ωραίο βηματάκι και στήσιμο που έχει. Λέω λοιπόν να δοκιμάσω να τον ετοιμάσω για έναν αγώνα στην Ε τον Φεβρουάριο, ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ οτι θα αρκεστεί στα απλά βήματα του τεστ και δεν θα το παίξει πάλι ντίβα, να χλιμιντρίζει και να χαζοχοροπηδά δεξιά και αριστερά. 

Καρδιογράφημα και κλαψομνίαση

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ (καθώς και αρκετοί φίλοι μου) όταν κάνω προπόνηση και προσπαθώ να ανεβάσω κάπως το επίπεδο, είτε το δικό μου είτε του αλόγου (α ρε Νέρο αλογάρα...) περνάω συχνά πυκνά φάσεις που ονομάζω "καρδιογράφημα".

Την μια μέρα, πάμε σούπερ. Αέρας λέμε! Όλα κομπλέ! Την επόμενη, όλα σκατά. Τίποτα. Νάδα. Την μια μέρα ηθικό στα ουράνια, την άλλη μέρα, ηθικό στα πατώματα... Την μια μέρα σκέφτομαι "έχω το καλύτερο άλογο όλου του κόσμου" και την άλλη μέρα "γιατί ιππεύω ακόμα? αφού δεν με θέλει το άθλημα" (ή άλλα αντίστοιχα απαισιόδοξα).

Έτσι λοιπόν είμαστε τώρα. Χθες ήμασταν στα ουράνια! Πηδήξαμε τα μικρά μας εμποδιάκια άψογα. Και στην προσέγγιση και στο άλμα και στην απομάκρυνση. Υπέροχα σας λέω. Και στο φλατ δούλευε καλά. Πίσω πόδια δυνατά, κεφάλι μαζεμένο και ήρεμο, όλα καλά και άγια.

Σήμερα πάλι...

Ααααααχχχχ... σήμερα λοιπόν ήμασταν στα κάτω μας. Δεν τον έβαλα να πηδήξει γιατί τον έκοβα για κουρασμένο. Καλπάζαμε και τα πίσω πόδια σέρνονταν. Και δεν το λέω επειδή μου το είπανε, αλλά επειδή ΤΟ ΕΝΟΙΩΘΑ! Έλεος δηλαδή... Ντάξει δεν είμαι ο πρωτοκαβαλάρης στην Σχολή της Βιέννης, αλλά μερικά πράγματα τα νοιώθω πότε γίνονται σωστά και πότε όχι, και σήμερα δεν γινόταν τίποτα σωστά. Κάποια στιγμή, προσπάθησα να  κάνουμε πίσω βήματα. Παλιά κάναμε χωρίς πρόβλημα. Σήμερα? Ένοιωσα σαν την κακιά μάγισσα πάνω στον καημένο Νέρο. Δεν πήγαινε βήμα πίσω, επέμενα εγώ, πήγαινε πίσω, ΝΑ κάτι τύψεις οτι του πόνεσα το στόμα. Χαδάκι μετά. Τροτ. Αλτ. Τροτ. Αλτ. Πίσω βήματτττΌΧΙπίσω βήματα. Μουλάρεν. Άντε πάλι να επιμένω. Σκατά :(

Και όπως έχει παρατηρηθεί από μελέτες Γαλλικού Πανεπιστημίου και διασταυρωθεί με αποτελέσματα έρευνας του Αμερικάνικου Υπερκολλεγίου, την φάση Καρδιογράφημα την συναντά κανείς σε συνδυασμό με το σύνδρομο της Κλαψομνίασης. 

Το σύνδρομο της Κλαψομνίασης φέρνει στο κίνημα των ΕΜΟ αλλά είναι μακράν χειρότερο.

Όπως είδαμε στην φάση Καρδιογράφημα, όλα πάνε στραβά. Στο σύνδρομο αυτό, όλα σου φταίνε. 

"Δεν καλπάζει καλά, δεν κάνει το ένα σωστά, δεν κάνει το άλλο σωστά, δεν ιππεύω καλά, δεν τον βοηθάει, ιππεύω σαν μπάμια/ξυλάγγουρο (αναλόγως), είμαι άχρηστη, ο Νέρο είναι άχρηστος, όχι δεν είναι άχρηστο το άλογο, εσύ είσαι άχρηστη που είσαι από πάνω, καλύτερα να κατέβω και να πάω το άλογο στον σταύλο και να πάω να πηδηχτώ από κανα γκρεμό". 

Και άλλα τέτοια χαριτωμένα...

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή αποφάσισα οτι δεν πρόκειται να κάνουμε κάτι καλύτερο απ'όσα είχαμε ήδη κάνει, ο κοντός ήταν ήδη μουσκίδι και έτσι, απλώς αράξαμε. Βάδην γύρω γύρω να ξεϊδρώσει, του έδωσα να τσιμπολογίσει λίγα στραγάλια (τρελαίνεται γι'αυτά!) και κάναμε το σκιάχτρο δίπλα από δυό εμπόδια, για να πηδήξει ένα παιδάκι με τον Rigo, αντί να την σκαπουλάρει ο κύριος δεξιά/αριστερά.

Άιντε να δούμε το Σάββατο τι θα κάνουμε. Τι θα κάνω εγώ, τι θα κάνει και ο κοντός. Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το άλογο δεν ταϊζεται σωστά. Τρώει μόνο τσαϊρι. Είπα στον Μωχάμεντ να αρχίσει από αύριο να του δίνει καρπό (αφού πλέον έχει αγοραστεί) μπας και στανιάρει λίγο ο κοντός μου και αρχίσει να ξαναπαίρνει τα πόδια του.

ΕΚΤΟΣ και αν σήμερα κωλοβάραγε επειδή βαριόταν την επίπεδη δουλειά. Αν είναι αυτός ο λόγος, θα έχει πολύ πλάκα. Συνήθως κάνουν φλατ δουλειά για προθέρμανση σε εμπόδια, θα έχει πολύ πλάκα αν ο Νέρο θα θέλει εμπόδια για προθέρμανση, προκειμένου να δουλεύει σωστά σε φλατ...

The eye of the Tiger - ehm... Nero!

Σ'αυτό το βιντεάκι, ο Μιχάλης ιππεύει τον Νέρο και ουσιαστικά τον δουλεύει λίγο για να θυμηθεί ο αλογίνος μου να μαζεύεται. Που δηλαδή, τα ασυμμάζευτα είχε τόσο καιρό μαζί μου, δεν φταίει το ταλαίπωρο.

Αλλά επειδή όλα είναι πολύ σκοτεινά (μας είχε πιάσει η νύχτα) το μόνο που μπορεί να δει κανείς είναι το... μάτι του Νέρο, που αντανακλά το φλας της κάμερας.

bending λέμε !

Το Σάββατο που μας πέρασε, κατάφερα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να συναντήσω έναν φίλο που για πάνω από 5 χρόνια μιλάγαμε μέσω φόρουμ, αλλά δεν είχαμε ποτέ καταφέρει να βρεθούμε.

Ήρθε λοιπόν ο φοβερός Μιχάλης από την Ρόδο, ο μπαμπάς του Shadowfax (με τ'όνομα...) και αφού πήγαμε για έναν σχετικά σύντομο καφέ της μιας ώρας, ίσα ίσα να στανιάρει που είχε ξεμείνει στο κρύο του Συντάγματος για καμιά ώρα, κατευθυνθήκαμε προς το μόνο μέρος που θα μπορούσαμε (με τα μυαλά που κουβαλάμε). Τους σταύλους!

Δόξα τον μεγαλοδύναμο, είχαν αλλάξει ροκανίδι στα άλογα και δεν γίναμε ρεζίλι, να πάθαινε εγκεφαλικό. Φρέσκο και πολύ ροκανίδι σε όλα τα άλογα, φρέσκο χόρτο και καλό, γενικά σχετικά ευπρεπής εικόνα.

Μέχρι που κοίταξε τα νύχια τους και ξίνισε λίγο. Δικαιολογημένα. Στον Peddy είχε στραβοβγεί το πίσω δεξί πέταλο. Στον Νέρο τα νύχια κοντεύουν να γίνουν σαν πασούμια. Ευτυχώς ο πεταλωτής θα έρθει την Τρίτη (ή τουλάχιστον έτσι είπε) να λυθεί ΚΑΙ αυτό το θέμα!

Βέβαια, το στραβοβγαλμένο και στραβοπατημένο πέταλο του Peddy έπρεπε να βγει και ο καλός ο καπετάνιος (Μιχάλης) στην καταιγίδα φαίνεται. Δεν είχαμε κανένα εργαλείο πεταλωτικής και έτσι αναγκάστηκε να κάνει δουλειά με μια... πένσα. Από αυτές που έχουμε όλοι στα βαλιτσάκια με τα εργαλεία, για να κόβουμε κανα σύρμα... Θαύμα το πώς τα κατάφερε, αλλά τέλος πάντων, τα κατάφερε! Ο Peddy τον ευγνωμονεί...

Εν συνεχεία, και αφού είχαν γίνει οι συστάσεις μεταξύ ανθρώπων αλλά και αλόγων (από δω ο Νέρο, θαυμάστε παρακαλώ!) σέλωσα τον κοντό και τον έβγαλα για ξεμούδιασμα.

Σας παραθέτω μερικές φωτογραφίες από το ζέσταμα που κάναμε...

Και που λέτε, επειδή είμαστε πολύ αστέρια στην επίπεδη, αποφασίσαμε να κάνουμε ασκήσεις όπως αυτοί οι καουμπόηδες στην Βιέννη (τους έχουμε άνετα, ο Νέρο τα πατάει τα ασπρουλιάρικα ανίδεα πουλάρια τους για πλάκα!)

Εδώ έτοιμος να κάνει σούζα σαν τον φλώρο τον άσπρο...

 

Και εδώ, κάνοντας ένα τρικ κατά το οποίο στυλώνουμε τα μπροστά και σηκώνουμε τα πίσω! Mularen!

Βέβαια τα χαμόγελα, ο χαβαλές και η πλάκα τελείωσαν γρήγορα γιατί μας περιέλαβε για προπόνηση ο Μάικ... (νταξ δεν παραπονιέμαι, εγώ του το ζήτησα, καλά να πάθω και ας πρόσεχα!)

Και λοιπόν, για το επόμενο 40λεπτο, το μόνο που άκουγα ήταν για το bending. Σε βάδην, σε τροτ. Το πόδι έτσι, το χέρι αλλιώς. Λες και άκουγα τον Χρήστο ήταν...

Το bend έτσι, το bend αλλιώς, όχι δεν το κάνεις σωστά, πίεζε, γάμπα, το ένα, το άλλο, ΩΡΑΙΑ! κράτα τον! εκεί! Όχι τον έχασες πάλι. Το εξωτερικό μην το σηκώνεις, μην το πηγαίνεις μπροστά, κράτα το κι άλλο κόντρα κλπ κλπ κλπ.

Και φυσικά, αφού πετυχαίναμε μπεντ στο βάδην ΜΟΝΟΝ τότες κάναμε τροτ. Και ΑΦΟΥ πετυχαίναμε σωστό μπεντ στο τροτ ΜΟΝΟΝ τότενες κάναμε καλπασμό.

Ε λοιπόν, μετά από 40' ιππασίας σας πληροφορώ πως ζήτημα να καλπάσαμε 5'... Γιατί μόλις έβγαινε έναν κύκλο καλπασμό ο κύριος, επειδή δεν φόραγα σπιρούνια και επειδή αυτός το μαλάκιζε, μας χάλαγε το μπεντ. Άαααααααααααιντε πάλι μπεντ σε βάδη, μπεντ σε τροτ κλπ κλπ κλπ....

Να μην πω κιόλας για τα μπαλέτα που χόρευε, προς τέρψην των θεατών. Άιντε μην του τα σούρω τώρα και τον κάνω ρεζίλι.

Στο τέλος όμως, και αφού έκανα όσο και ο,τι μπορούσα, τον καβάλησε και ο Μιχάλης. Τέτοιο καμάρι εγώ, να βλέπω το αγοράκι μου να τροχάζει με τα καπούλια του και την πλάτη του καμπυλωμένα και τον λαιμό του στητό και μαζεμένο και το βήμα του δυνατό......αχχχχχ σαν χαζομάνα ένοιωσα! Και ευτυχώς, άρεσε και στον Μιχάλη η ίππευση, δεν τον ταλαιπωρούσα τζάμπα. Τα πίσω πόδια του κοντού φτάναν τα μπροστινά του άνετα και γενικά, έδειξε αυτό το Σάββατο τον καλύτερό του εαυτό - μετά από πόσο καιρό που χαζοδούλευε δηλαδή.

Το άλλο ωραίο ήταν η τυχαία συνάντηση μερικών μελών από το φόρουμ. Μιχάλης, Αντώνης, Κλεοπάτρα και Νέφφιη ήμασταν όλοι στον ίδιο χώρο, ασχέτως αν οι μισοί δεν ήξεραν τους άλλους μισούς και δεν το κατάλαβαν καν. Πλάκα είχε! :)

Δεν βλέπω την ώρα και την στιγμή να ξανανέβω στον κοντό μου και να δουλέψουμε!

υγ. Διευκρίνηση. Όχι, ο Νέρο δεν είναι κοντό ζώο. Νομίζω είναι κάπου γύρω στο 1.70... Απλώς είναι πιο κοντός από όλα τα άλλα άλογα στον σταύλο, εξ ου και τον λέω "κοντό"!

No more talking - just action?

Τις τελευταίες αρκετές ημέρες γινόταν το εξής. Έκανα πολλά πράγματα και δεν είχα όρεξη να γράψω τίποτα. Ούτε να γράψω, ούτε να περιγράψω, ούτε τίποτα. Λες και όσο περισσότερη δουλειά έκανα, τόσο λιγότερη διάθεση είχα να την περιγράψω. Ούτε που ξέρω γιατί μου είχε κάτσει έτσι...

Καλά, εκτός των άλλων, σημαντικότατος παράγοντας της μη όρεξης για γράψιμο ήταν και το γεγονός οτι το αγόρι μου βρισκόταν στο 401 με σπασμένο αστράγαλο. Και μάλιστα, με τέτοιο σπάσιμο που ακόμα και τώρα που έχει κάνει την εγχείριση, δεν υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα οτι θα περπατήσει ξανά κανονικά, ακόμα και αν προσέχει πάρα πάρα πολύ κλπ κλπ. Ζόρι. Απλά θέλω να ελπίζω οτι η πολύ καλή δουλειά των χειρουργών και η δική του φροντίδα θα φτάσουν για να γίνει πάλι καλά.

Τέλος με τα νοσοκομειακά όμως... 

Τι γίνεται στους σταύλους?

Χμμμμμμ και τι δεν γίνεται για την ακρίβεια! Εκτός από τις προπονήσεις και τα μαθήματα που γίνονται κανονικά, ο Νέρο πλέον δεν κουτσαίνει, εξ ου και τον έβγαλα πάλι μερικές φορές. Δεν κούτσαινε αφ'ενός, αφ'ετέρου όμως νομίζω πως το έχει δει Billy Eliot. Ή υποψήφιος ίππος για την Σχολή της Βιέννης (του έχω εξηγήσει χίλιες φορές οτι μόνο βαρβάτα πουλάρια παίρνουν, αλλά αυτός, εκεί!)...

Την τελευταία φορά που τον ίππευσα, μπήκαμε στο στίβο κάνοντας μια υπέροχη πιρουέτα, που τελείωσε σε μικρές χαριτωμένες ντεμί ανορθώσεις. Τίποτα το νευρικό και το φρενήρες. Λες και όλη τη μέρα μελετούσε από μέσα του αυτή την χορογραφία και μόλις τον έβγαλα, δεν κρατιόταν να κάνει την επίδειξή του. Ο ψωνάρας...

Ήταν βέβαια βράδυ, και μπορεί να τον άγχωναν οι προβολείς, ή τα έκανε αυτά για να ζεσταθεί λίγο μιας και έκανε κρύο, αλλά το θέμα ήταν οτι είχε πολύ πλάκα, ήταν πολύ χαριτωμένο. Μακάρι να ήξερα να του τα ζητάω εγώ να τα κάνει αυτά, χαραμίζεται με απλή ντρεσσούρα αυτός ο ίππος !

Πέραν του Νέρο όμως, και αυτών των μικρών στιγμών χαριτωμενιάς, αρχίσαμε να ετοιμάζουμε και τις Χριστουγεννιάτικες Ιππικές επιδείξεις μας, μια δραστηριότητα για να δείξουν όσοι κάνουν μαθήματα ιππασίας, στους φίλους και συγγενείς τους, τι έχουν μάθει και τι μπορούν να κάνουν. 

ΦΥΣΙΚΑ και θα συμμετάσχει ο φανταστικός Νέρο. Τουλάχιστον αυτό είναι σίγουρο για τις φλατ επιδείξεις. Το πρόβλημα με τα εμπόδια είναι οτι δεν είναι έτοιμος, από την μία και από την άλλη, δεν θέλω να τον δω να ξανακουτσαίνει εξ'αιτίας εμποδίων. Έτσι λοιπόν, σκέφτομαι να δοκιμάσω να τον ετοιμάσω για να κάνει το Καπρίλι τεστ της ΑΙΑ, που ουσιαστικά είναι 5 εμποδιάκια κάτω του 1μ που τα περνάει άλλα σε τροτ και άλλα σε καλπασμό.

Άντε να δούμε τι θα κάνει - κάνουμε...

Χριστουγεννιάτικες Ιππικές Επιδείξεις

Κουτσαμάρα ολικής...

Δεν θυμάμαι αν το ανέφερα, αλλά ο κοντός θέλει ολίγον τι πετάλωμα... ναι ναι το συνηθίζουν αυτό τα άλογα, έχουν την κακιά συνήθεια κάθε λίγο να θέλουν πετάλωμα - παράλογα πράγματα...!

Το Σάββατο μπάταρε κάτι λίγο από τα δεξιά - αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, λέω μετά τον καλπασμό που θα έχει ξεπιαστεί θα του περάσει. Μπαααααααα... μετά τον καλπασμό, κούτσαινε και από δεξιά και από αριστερά.

Έκτακτα! Επιστροφή στον σταύλο, ξεσέλωμα, φιλάκι στο μυτάκι και τέλος. Το είπα και στον Μωχάμεντ οτι εδώ θέλουμε πέταλα, είπε ναι (τι να 'λεγε?) και είμαστε εις αναμονή του Στράτου, να μας αλλάξει τα παπούτσια.

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, για να μην βαριέμαι εγώ όσο κουτσαίνει ο Νέρο, πήγα και κουτσάθηκα ΚΑΙ εγώ. Εμ τι νομίζατε. Συμπαράστασης κύριοι! Δεν τον αφήνω εγώ να υποφέρει έτσι, μόνος του!

Πήγα λοιπόν χθες με το αγόρι μου για ΜΧ στο Άργος και έφαγα κάτι αριστοκρατικές και μεγαλειώδεις τούμπες όπου μου μελάνιασαν και τα δύο πόδια, σε φάση όχι δεν είμαι για να ιππεύω εγώ τώρα, ούτε να περπατάω χωρίς να κάνω αστείες γκριμάτσες, κινήσεις και ήχους δεν είμαι!

Είπαμε, μαζί στις χαρές και τις λύπες, στα εύκολα και στα δύσκολα, στην δίαιτα (για μένα, για τον κοντό ήταν ασιτία) και στην κουτσαμάρα!

Φιλάκι !!!

Φώτο από την Δανάη...

Μετά από μία ωραία ανοιξιάτικη προπόνηση, ένα φιλάκι είναι ο,τι χρειάζεται !!!

Fooling around

Σήμερα ήταν η μέρα της βλακείας για τον Νέρο. Είχε μείνει 2 μέρες στο μποξ - με ένα μικρό ξεμούδιασμα σε πάντοκ ανα ημέρα και ψαχνόταν για βλακείες.

Το έβλεπες στα αυτιά του, το ένιωθες στα πλευρά του, σχεδόν το μύριζες στον αέρα...

Να προσθέσω οτι σήμερα ήταν μια από αυτές τις ημέρες. Ξέρετε, τις μέρες που ψυχολογικά είμαστε σκατά και μας φταίνε όλα, όλα πάνε στραβά, νοιώθουμε άχρηστοι και πως τίποτα απ'όσα κάνουμε δεν έχουν νόημα.

Προσθέστε λοιπόν διάθεση κοντού (γιιιιιιι-χαααα!!! Πάμε να παίξουμεεεεε!) με διάθεση δική μου (επίπεδο διάθεσης: πιο κάτω και από τάφο...) για να καταλάβετε πόσο δεμένοι ήμασταν....

Γενικά, ως περίοδος επανένταξης στην σέλα, έχω αποφασίσει να επικεντρωθώ στο να βελτιώσω την θέση των ποδιών μου και το κάθισμά μου. Ως ένα σημείο τα κατάφερα (μπράβο μου!) αλλά από εκείνο το σημείο και έπειτα, άρχισαν να με πονάνε τα πόδια μου, και μάλλον άρχισε να πονάει και το πόδι του κοντού από το πιάσιμο 2 ημερών, μιας και άρχισε να το φυλάει. Εκτός και αν με δούλευε - το κάνει γενικώς  !

Επίσης, καταφέραμε να μας τραβήξουν ένα αστείο βιντεάκι, όπου στην αρχή του καλπασμού, ο Νέρο κάνει κάτι σαν breakdance ή ίσως προσποίηση σε αμερικάνικο ποδόσφαιρο - δεν είμαι σίγουρη, θα πρέπει να τον ρωτήσω τι εννοούσε!

Με σχεδόν ΑΜΕΣΟ αποτέλεσμα, να ξεχάσω όλα τα σον-σον περί στάσης, ποδιών, χεριών, πλάτης, να γραπωθώ πάνω του και πάμε καλπασμό...

Το καλό από την σημερινή μέρα είναι οτι ευχαριστήθηκα ίππευση. Και με τον Νέρο αλλά και με τον Last, που τον καβάλησα για λίγο, σε τροτ και καλπασμό, με και χωρίς αναβολείς. Και χάρηκα πολύ όταν μου είπαν οτι η στάση μου πάνω είναι τελείως διαφορετική και πολύ καλύτερη απ'όταν ιππεύω τον κοντό, γιατί αυτό σημαίνει πως όταν ιππεύω άλογο που δεν έχω την έγνοια οτι θα κάνει τον καλικάντζαρο, μπορώ να ιππεύω σωστά (το κατα δύναμην έτσι?).

Το ακόμα καλύτερο είναι οτι πήγα στους σταύλους στις 16.30 και έφυγα στις 20.00 !!!

Γόβες vs. Πέταλα

Λόγω δουλειάς, από την Τετάρτη μέχρι τη Παρασκευή, φόραγα συνέχεια γόβες. Τακουνάκι κ'ετς... Είχαμε συνέδριο, είχαμε δείπνα, είχαμε ξεναγήσεις, είχαμε διαδρομές πάνω κάτω στα λιθόστρωτα της Πλάκας, ε όσο να'ναι, στραβοπάταγα... Με άμεση συνέπεια, την Παρασκευή το πρωί να έχω έναν τρελό πόνο στα πόδια μου, στους τένοντες που βρίσκονται στην εξωτερική πλευρά του καλαμιού μου (επιστημονική ονομασία ε?). Του τύπου, δεν μπορώ να περπατήσω.

Μέχρι το Σάββατο το πρωί, και αφού είχα απαρνηθεί τις μαλακογόβες μου για κάτι εσπαντρίγιες, ο πόνος είχε περιοριστεί μόνο όταν σηκωνόμουν στις μύτες των ποδιών μου ή όταν κατέβαζα τις φτέρνες μου. Σχετικά καλύτερα...

Σάββατο πρωί και αφού έριχνε καρέκλες, ξεκίνησα για τους σταύλους, να δω τον κοντό μου και να τον βγάλω για ίππευση, αφού έχει ακόμα πέταλα, αφού πρώτα σβαρνίζαμε. Άλλες μέρες δεν υπήρχε περίπτωση να ιππεύαμε, μιας και το ιπποδρόμιο γίνεται λίμνη, αλλά επειδή το είχαμε πατήσει καλά την προηγούμενη φορά, ήταν σε καλή κατάσταση μετά την μπόρα και απλώς το περάσαμε στα γρήγορα μια φορά με την παλέτα.

Ήταν μια φανταστική μέρα. Χαλαρή ίππευση, ο κοντός καλή συμπεριφορά, ΜΕ ΑΛΛΑ 3 άλογα στον στίβο παρακαλώ, ένα τέλεια σβαρνισμένο ιπποδρόμιο και καλή παρέα. Δοκιμάσαμε και μερικούς γύρους σε καλπασμό και ο Νέρο επέδειξε άψογο χαρακτήρα (μια φορά μόνο πήγε να κάνει την παπαριά του αλλά νταξ, το σώσαμε) και ως το τέλος της ίππευσης, δεν είχαμε ούτε δράματα, ούτε κουτσά πόδια.

Μόνο κουτσό αναβάτη... Διότι από ένα σημείο και μετά, τα πόδια μου με πέθαιναν στον πόνο και δεν ήξερα τι διατατική να πρωτοκάνω ή να μην κάνει για να σταματήσει ο πόνος. Ουσιαστικά λοιπόν, από ένα σημείο και μετά δεν ίππευα τον Νέρο, απλώς με κουβάλαγε με διακριτική ευγένεια. Να'ναι καλά το χρυσό μ'...

ΣΤΑ ΜΕΤΑ της ίππευσης... Και αφού όλοι (πλην εμού της κουτσής) είχαν πηδήξει πολύ καλά 3 εμπόδια, και τα άλογα είχαν χαλαρώσει επαρκώς, μπει στα μποξ και μασούλαγαν ευτυχή τον σανό τους, μας έπιασε μια κρίση οργάνωσης και φασίνας!

Καθαρίστηκαν τα ηνία όλων των αλόγων. Βρήκαμε σέλες για τα πόνυ. Καθαρίσαμε την σελαρία. Καθαρίσαμε το μποξ που βαφτίσαμε "σαλόνι" και φτιάξαμε χώρο να ακουμπάμε τσάντες, παπούτσια, καμιά κούπα καφέ κλπ.

Οργανωθήκαμε κοινώς και καθαρίσαμε. Και θέλαμε κι άλλο, αλλά ευτυχώς επικράτησε η αίσθηση της κοινής λογικής, οτι δηλαδή Σάββατο μεσημέρι έχουμε και δουλειές να κάνουμε και σπίτια να πάμε και τέλος πάντων, δεν θα φύγουν οι σταύλοι από την θέση τους, συνεχίζουμε τις δουλειές την επόμενη φορά.

Κοινό αίσθημα ικανοποίησης λοιπόν, οτι ιππεύουμε μαζί, και κάνουμε δουλειές μαζί, για όφελος δικό μας και των αλόγων.

Επόμενη συνάντηση και ίππευση λοιπόν, την Τετάρτη (καιρού και απεργιών επιτρέποντος...)

Εργασία και χαρά !

Μετά από μικρές μίνι συσκέψεις της ολιγομελούς αλλά φανταστικής μας άτυπης ομάδας, καταλήξαμε στα εξής 2 - για αρχή. Οτι πρέπει να ταϊστούν τα άλογα, αλλιώς θα μας μείνουν, και οτι πρέπει να φτιάξουμε το ιπποδρόμιο, για να μπορούμε να ευχαριστιόμαστε την ίππευσή μας. Αυτό που είχαμε ως τώρα για ιπποδρόμιο ήταν μια αστεία περίφραξη, αποτέλεσμα της ανασφάλειας προηγούμενων "προπονητριών" που είχαν περάσει, και που ουσιαστικά δεν μπορούσαν και δεν τολμούσαν να κάνουν μάθημα ιππασίας σε μεγαλύτερο χώρο, μιας και δεν είχαν σχεδόν κανένα έλεγχο πάνω στα άλογα.

έτσι ήταν αρχικά ο στίβος

Το πρωί λοιπόν, εγώ με την Μαρίνα φτιάξαμε το ιπποδρόμιο, ξεκινώντας με το να μεγαλώσουμε τον χώρο. Το ανοίξαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο και συμφωνήσαμε να φτιάξουμε μια νοητή γραμμή που να την ορίζουν 2 εμπόδια, ώστε τα μαθήματα με παιδιά, να γίνονται σε μικρότερο χώρο και όχι στο μεγάλο.

Στη συνέχεια, δέσαμε μια ξύλινη παλέτα στο υπερόχημα Tacuma, με τα 3 δοκάρια προς τα κάτω, η Μαρίνα έκατσε πάνω στην παλέτα και εγώ στο τιμόνι και αρχίσαμε να κάνουμε το πρώτο μέρος του σβαρνίσματος, το σκάψιμο. Μετά από λίγη ώρα, γυρίσαμε την παλέτα ανάποδα, με τα 9 δοκάρια να πατάνε κάτω και ξεκινήσαμε να πατάμε το χώμα. Ευτυχώς ήταν αρκετά βρεγμένο στα περισσότερα σημεία και έτσι έγινε λίγο δουλειά. Αν το επαναλαμβάνουμε τακτικά, θα ξαναμαλακώσει το χώμα σε όλα τα σημεία του ιπποδρομείου και θα μπορούμε να ιππεύουμε άνετα.

Στήσαμε ένα κάθετο και ένα όξερ, με το σκεπτικό οτι το όξερ για αρχή γίνεται εύκολα Χ και μετά θα μπορούμε να πηδάμε Χ και κάθετο ή κάθετο και όξερ.

 

τον ανοίξαμε, τον σβαρνίσαμε, φτιάξαμε και τα εμπόδια - διαχωριστική γραμμή...

Τελειώνοντας με αυτές τις δουλειές, ήρθε και ο Αλέξανδρος, ο οποίος έφερε για τα άλογα τροφή (2 σακιά) και τα κουβαλήσαμε μέσα. Από αύριο και για κανα μήνα, θα έχουν να τρώνε καλά. Ε μετά, βλέπουμε. Ή ξαναγοράζουμε, ή θα φιλοτιμηθεί η Ομοσπονδία και θα αγοράσουν αυτοί.

η τροφή που πήραμε

4 Οκτωβρίου - Την ημέρα των Ζώων, γνώρισα Ανθρώπους...

Χθες πήγα πάλι στον κοντό μου... Να τον κατσιάσω λίγο και να τον δω στον συραγωγέα πως είναι.

Και τολμώ να πω οτι το χθεσινό απόγευμα ήταν ένα μπαράζ από ευχάριστες εκπλήξεις!

Για αρχή, και εστιάζοντας μόνο στον Νέρο, να πω οτι είχε να φορέσει στομίδα από τον Μάιο, οπότε με το που έβαλε τα ηνία, άρχισε να μασουλάει την στομίδα. Σαν να λέει "Γαμώτο, νόμιζα είχαμε ξεμπλέξει με αυτή την βλακεία"...

Στην συραγώγηση πάλι, επέδειξε εξαίρετη συμπεριφορά, ηρεμία και καθόλου κουτσαμάρα. Αν και λίγο υποτονικός στην αρχή, μόλις έκανε 1-2 βλακείες τύπου κλωτσάμε-καλπάζουμε-κλωτσάμε-καλπάζουμε, ξύπνησε το χρυσό μου και άρχισε επιτέλους να τροχάζει και να βαδίζει με πιο ξύπνιο βήμα - και βλέμμα.

Όταν πήγαμε πίσω στο μποξ, και αφού τον καθάρισα για δεύτερη φορά, του έκανα ένα μικρό μπωτέ. Καθάρισμα και αραίωμα χαίτης, φράντζας και ουράς - την ουρά την κόψαμε και λίγο γιατί έφτανε στα πατώματα.

Όλα καλά ως εκεί. Βλάκευε λίγο, τσιμπολόγαγε όσο μπορούσε, κανα μπούτι, κανα μαλλί, αλλά σε γενικές γραμμές και όπως έχω ξαναπεί, ευτυχώς έχει παραμείνει η ίδια βλακόφατσα!   :)

Η άλλη ευχάριστη και μεγαλύτερη έκπληξη, ήταν οι άνθρωποι που συνάντησα στους σταύλους. Μέχρι πέρυσι, προτιμούσα να μην συναντάω άνθρωπο, γιατί ή θα ήταν κάτι στόκοι και χαζόγιδα που τους πλασάρανε ως "προπονητές" ή θα ήταν διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι αυτοδιοριζόμενοι αρμόδιοι και αυτοχρισμένοι κόλακες στην Αυλή του Προέδρου της Ομοσπονδίας. Κατακάθια κοινώς, και οι μεν και οι δε.

Χθες όμως, ήταν παράδεισος κοινωνικοποίησης.

Η καινούργια προπονήτρια, η Μαρίνα, είναι ένα από τα πιο μορφωμένα άτομα που έχω πετύχει γενικά στην ιππασία και με καλή παιδεία. Να χαίρεσαι να μιλάς μαζί της, να συζητάς και να συνεννοείσαι! Να την βλέπεις να κάνει μάθημα ιππασίας και να καταλαβαίνεις πως έχει την ικανότητα να κρίνει και να αξιολογεί μαθητές και άλογα αναλόγως των αναγκών τους. Επιτέλους δηλαδή!  

- Φυσικά παραμένει ο φόβος οτι όπως και με κάθε άνθρωπο που αξίζει, θα καταφέρουν διάφοροι ηλίθιοι του χώρου να την ξενερώσουν, αλλά ελπίζω να μην συμβεί κάτι τέτοιο...

Για να μην πω για την Βίκυ, που έρχεται για μαθήματα, και ουσιαστικά είναι όσα ανέφερα για την Μαρίνα, απλώς με άλλη ιδιότητα, όχι αυτή της προπονήτριας αλλά αυτή της μαθήτριας. Της σωστής μαθήτριας όμως. Που κάθεται και ψάχνεται, που διαβάζει βιβλία σχετικά με ιππασία, που ξέρει τις αδυναμίες της και προσπαθεί να βρει λύσεις και που είναι σε θέση να αξιολογεί τι της προσφέρει το κάθε μάθημα και η κάθε συμβουλή.

Και ο Αλέξανδρος... το μόνο αγόρι χθες στους σταύλους, ο οποίος αν και τώρα αρχίζει να μπαίνει στο άθλημα της ιππασίας, όχι μόνο έχει υπομονή να μάθει αργά και σωστά μερικά πράγματα, αλλά ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τα άλογα και για την φροντίδα τους, χωρίς να αφήνει μερικούς ηλίθιους που ανέφερα αρχικά να τον εκμεταλλεύονται ή να τον τραμπουκίζουν. Ο,τι καλύτερο δηλαδή για να δέσει η παρέα...

Όσο το σκέφτομαι, ήταν ίσως η πρώτη φορά που εκτός από την φροντίδα του κοντού, έκατσα να κωλοβαρέσω χαλαρά, χαζεύοντας τους άλλους να ιππεύουν, να κάτσω να μιλήσω μαζί τους και εν τέλη, να πάμε και για έναν γρήγορο καφέ εκεί κοντά.

Κοινό μας στοιχείο - των κοριτσιών τουλάχιστον, φαίνεται να είναι η απογοήτευση από το επίπεδο των ομίλων και των λοιπόν σχολών ιππασίας. Και δεν μιλάω μόνο για το επίπεδο προπόνησης/μαθημάτων, αλλά κυρίως, το κοινωνικό επίπεδο...

Σαν να αρχίζει να γίνεται μια μικρή όαση ήρεμης και σωστής ιππασίας το Γουδί...

Nero by Vicky

Ο κοντός πλέον έχει αποκτήσει φαν κλαμπ που τον αποθανατίζουν σε πριβέ στιγμές, όπως αυτή, όπου μόλις βγήκε από την κρεβατοκάμαρά του, κρατώντας ένα μαρτινάκι, σαφώς αδυνατισμένος από την ταλαιπωρία, αλλά με σχόλια όπως "Θα επιστρέψω δριμύτερος"!

Από το Μηδέν...

Επειδή ο κάλος στον εγκέφαλο είναι ένα πράγμα που δύσκολα φεύγει, όπως επίσης και η βλακεία, χθες πήγα ξανά στους σταύλους στο ΚΕΙΠΠ. Μου είχε λείψει ο κοντός μου πολύ. Δεν πήγα να ιππεύσω, πήγα βόλτα, να δω τι κάνει, πώς είναι, να του δώσω να μασουλήσει τίποτα.

Περίμενα να μην φοράει πέταλα, ή να φοράει αλλά να είναι στα τελευταία τους, να είναι γεματούλης, ως συνήθως, αφού μόνο τρώει και δεν δουλεύει, ε και να θέλει χάδια. Δεν περίμενα ούτε να με θυμάται, ούτε να αντιδράσει κάπως.

 Μπαίνοντας στους σταύλους, με το που του είπα το συνθηματικό μας "κοντέεεεεεεεεεεεε?!?!" έσκασε μούρη και με τσέκαρε. Μου έκανε και κάτι σαν χλιμίντρισμα. Κατασυγκινήθηκα λέμε... πήγα, τον πήρα αγκαλιά, του έτριψα την μουσούδα - έφαγε και την φάπα του που πήγε να με δαγκώσει, του έξυσα την κεφάλα και τον έβγαλα έξω να τον καθαρίσω λίγο, να του κάνω χαδάκια και άλλα τέτοια σαχλά που κάνουμε εμείς τα κορίτσια. Του έδωσα και ένα σύκο, το οποίο καταβρόχθισε πανευτυχής.

Με το που τον βγάζω έξω, αρχίζω και νοιώθω λίγο αμήχανα... Δεν ήταν αυτό το άλογο που είχα αφήσει... Καλά, ο βλακοχαρακτήρας του ήταν ο ίδιος ακριβώς, αλλά το σώμα του είχε αλλάξει.

Είχε αδυνατίσει πολύ, φαινόντουσαν τα πλευρά του, φαινόταν η σπονδυλική του στήλη και η λεκάνη του! Ο λαιμός του είχε γίνει ένα στενόμακρο πράγμα και η ακρωμία του ξεχώριζε σαν ένα λοφάκι πάνω στο σωρό από τα κόκαλα του ώμου.

Πάγωσα. 

πατήστε πάνω στις φωτό για να δείτε καλύτερα...

Γυρίζω και βλέπω τον Μωχάμεντ, που με κοίταζε. "Τι έγινε εδώ" του λέω, "τι έπαθε ο Νέρο"?

Δεν έπαθε τίποτα μου λέει. Απλά είναι καλοκαίρι και δεν έτρωγε πολύ. Τον κοίταζα... 

"Βρε Μωχάμεντ, ο ΝΕΡΟ δεν τρώει πολύ"? Μιλάμε, ο Νέρο μπορεί να φάει 2 φορές το βάρος του από λαιμαργία...

Είπα να αλλάξω λίγο θέμα, μην φανεί οτι ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου και γκρινιάζω. Μου είχε πει παλιότερα οτι η κοπέλα που κάνει εκεί τα μαθήματα, τον έβγαζε με συραγωγέα για να γυμνάζεται λίγο.

"Κάνει συραγωγέα καθόλου"? ρώτησα, και βλέποντας ταυτόχρονα οτι δεν υπήρχαν μύες πάνω στο ζώο. 

Με κοίταζε ο Μωχάμεντ. Όχι λέει, δεν κάνει συραγωγέα. Δεν κάνει δουλειά, μόνο ελεύθερος τα πρωινά, στο πάντοκ.

Δεν μου καθόταν καλά όλο αυτό. Το ζώο δεν δούλευε, οκ, αλλά όσο λίγη όρεξη και να είχε, ποτέ δεν ήταν έτσι.

Πάντως, θα πρέπει να έχει λεφτά τώρα η Ομοσπονδία, αφού βλέπω οτι φοράει καλά πέταλα! Αυτά τα είπα χαμογελαστά και καλοπροαίρετα, αφού το θέμα του πεταλώματος πάντα ήταν πρόβλημα.

Όοοοοοοχι, όχι, αποφασίζει να μου εξηγήσει. Βάλανε πέταλα σε όλα, όταν έφτασαν να πέφτουν από όλα τα άλογα τα πέταλα! Δεν έχουν λεφτά, γι'αυτό και δεν έχει φαγητό.

Και μου εξήγησε. Έχει τελειώσει ο καρπός και εδώ και πόσο καιρό, τα ταϊζει μόνο τσαΐρι. Και γι'αυτό δεν κάνει συραγωγέα τον Νέρο, να μην τον κουράζει τσάμπα. Γι'αυτό το ζώο είχε μείνει πετσί και κόκαλο.

Και φυσικά, σαν θύμα που είμαι, αποφάσισα να πάω να αγοράσω εγώ κανα σακί καρπό για τα άλογα, μέχρι να πάρει η Ομοσπονδία ή μέχρι να τελειώσει και να πάρω κι άλλο.

Και μόλις πάρει λίγο το πάνω του, θα αρχίσω πάλι από το μηδέν. Όπως την πρώτη φορά που ξεκίνησα να κάνω μαζί του κάτι. Πάλι συραγωγέα να δυναμώσει λίγο. Πάλι βάδην και τροτ για λίγη ώρα, να στρώσει η πλάτη του με το βάρος μου από πάνω. Αλλά αυτή τη φορά θα έχω να διαβάζω τις παλιότερες αναρτήσεις μου εδώ, να κάνω τις συγκρίσεις και να ξέρω περίπου τι να περιμένω. Τώρα τον ξέρω σαν χαρακτήρα, ξέρω τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω και έχω να διαβάζω και βιβλία για να βελτιώνομαι.

Σκέφτομαι να πηγαίνω για ιππασία στον ΑΙΟΒΑ, μέχρι να στρώσει ο Νέρο κάπως, ώστε να έχω βρει την φόρμα μου όταν αρχίσω να τον ιππεύω και να δουλεύουμε μαζί όπως πριν από 1 χρόνο...


υγ. παρά την στεναχώρια και την γκρίνια μου, χάρηκα πολύ που ξανάδα αυτή την σκατόφατσα... και ο ίδιος μου έκανε αγάπες, αλλά μάλλον φταίει το σύκο για αυτό... ;)

Οι παλιές αγάπες δεν πάνε πάντα στον Παράδεισο... μερικές φορές, ξεμένουν λίγο παραδίπλα, μέχρι να το πάρουμε απόφαση οτι δεν είναι και τόσο... παλιές!

Training with my sister...

Συνήθως με την αδελφή μου δεν βγάζουμε άκρη... άλλα λέει η μία, άλλα ακούει η άλλη. Ειδικά αν είναι να κάνουμε η μία στην άλλη υποδείξεις, το αγριοκοίταγμα και τα νεύρα πάνε και έρχονται!

Πλην όμως, όσες φορές την έχωσα κυριολεκτικά, να μου τραβάει βίντεο και να μου κάνει διορθώσεις στην ιππασία, είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα.

Από την μία μου έλεγε λογικά πράγματα, από την άλλη την άκουγα ο,τι και να μου έλεγε. Και δούλευε το σύστημα...

Εδώ, σε μία από τις προπονήσεις μου, το διάστημα που προσπαθούσα να δουλέψω σε:

μέση (να μην σπρώχνω το άλογο με την λεκάνη μου, πράγμα που οπτικά είχε πολύ πλάκα γιατί φαινόμουν σαν να χοροπηδάω στην σέλα...)

χέρια (να μην τεντώνω τους αγκώνες και να μην κουνάω ή ανοίγω τα χέρια μου) και

πλάτη (να μην καμπουριάζω ούτε στους ώμους, ούτε στον θώρακα...)

(στο youtube φαίνεται καλύτερα...)

Τροφή για σκέψη (food for thoughts)

Μετά από χρόνια και χρόνια βολεμένης ιππασίας, όπου απλώς ακολουθούσα οδηγίες που μου έδινε ο εκάστοτε προπονητής μου, χωρίς ούτε να τις αμφισβητώ αλλά ούτε και να μπορώ να σκεφτώ κάτι από μόνη μου, πλέον έχω αποφασίσει οτι καλύτερα να κάνω λιγότερα, και να τα κάνω πιο αργά, αλλά να είμαι σίγουρη για ο,τι κάνω. 

Δεν αποκλείω το γεγονός να κάνω λάθη και μαλακίες. Βασικά, είμαι σίγουρη οτι θα κάνω ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ. Αλλά θα είναι δικά μου λάθη, δικά μου αποτελέσματα σκέψης και γνώμης, και έτσι, θα μπορώ να τα καταλάβω και να τα διορθώσω ουσιαστικά.

Και για αρχίσω από κάπου, όπως θα έκανα και με ένα άλογο, έτσι και με εμένα, θα πάω στην αρχή. Θα τα πάρω από την αρχή - όσο μπορώ τουλάχιστον.

Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, η αρχή δεν είναι πάνω στην σέλα. Είναι στην κατανόηση της θεωρίας.

Τι είναι σωστό, γιατί είναι σωστό, γιατί κάτι είναι λάθος. Πώς μπορώ να πετύχω αυτό που είναι σωστό. Τι να περιμένω και πώς να το προσπαθήσω. Όσο περισσότερα ξέρω πριν ανέβω στην σέλα, τόσο λιγότερο θα χρειάζεται να αναρωτιέμαι όσο ιππεύω.

Έχω ξεκινήσει λοιπόν, με ένα δανεικό βιβλίο του Alois Podhajsky, το "The Complete training of horse and rider", στο οποίο μέσα λέει πολύ ενδιαφέρονται πράγματα, και με αρκετά απλό και κατανοητό τρόπο. 

Μία από τις φράσεις του, την οποία και παίρνω σαν βάση για την κίνηση του αλόγου είναι αυτή:

"Riding foward is the essence of correct training".

Και επίσης, σ'αυτή την ιστοσελίδα, βρήκα ένα σχολιασμό για την περιγραφή του ως προς το κάθισμα του ιππέα

Το κάθισμα

Καθώς επίσης, για πιο "ελαφρύ" διάβασμα, βρήκα χρήσιμες τις "Οδηγίες εκμάθησης" στο 50 5-Minute Fixes to Improve Your Riding: Simple Solutions for Better Position and Performance in No Time (δεν το αγόρασα, αλλά όσο μπορώ να δω από το ίντερνετ, μου φτάνει).

Ουσιαστικά, προτείνει τα παρακάτω, για να μάθει κανείς πιο γρήγορα:

1. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο να συγκεντρωθεί και να μείνει συγκεντρωμένος

2. Προχώρα αργά

3. Κάνε λιγότερα

4. Κάνε διαλείμματα

5. Σταμάτα όταν πονάς

6. Άκου τον εαυτό σου (τις αισθήσεις σου)

7. Πειραματίσου

8. Χρησιμοποίησε οπτικοποίηση και εικόνες

9. Βάλε ποικιλία

10. Χρησιμοποίησε τη περιέργεια για να ξεπεράσεις τον φόβο

11. Διασκέδασε!

Ετοιμάζομαι λοιπόν για ιππασία, διαβάζοντας θεωρία, προσπαθώντας να μεταφράσω σε εικόνες και ασκήσεις τις παραγράφους, και χαϊδεύοντας την Νάτα, που ως γάτα, απαιτεί μερίδιο από την προσοχή μου, ο,τι και να κάνω!

Η χρήσιμη πυραμίδα της ημέρας...

Tsitsikos my love !

Και μερικά εσταντανέ, από την μαγική Ξ, με τον φανταστικό Τσιτσίκο...

Τσιτσίκος: αριστοκρατικό όνομα, με καταγωγή από την Ανδραβίδα, προέρχεται από το λατινογενές "πιτσιρίκος"

Το ουγκαλάκι καβάλα στο τρένο, και εγώ, καβάλα στο ανέκδοτο... 

Καλέ, έλα να σου δώσω ένα φιλάκι...

...και εγώ σ'αγαπώ...

Ορίστε χαμόγελο μετά το φιλάκι του Τσιτσίκου !!!

Καλοκαίρι 2011 : στην μαγική Ξ...

Αυτό το καλοκαίρι, βρέθηκα από την μιζέρια του "δεν ιππεύω", στην μαγεία μιας παρέας που γνωριζόμαστε χρόνια, αλλά όχι από κοντά, να μένουμε 7 άτομα και 5 άλογα μαζί. Και να μιλάμε μέχρι τελικής πτώσης για ιππασία, ιππική, οπλές, τόξα, βέλη, έφιππη τοξοβολία, ντρεσσάζ και ο,τι άλλο έπεφτε στο τραπέζι. Όπως για παράδειγμα, μουσικές του κόσμου, παράδοση, λαϊκές τέχνες, Game of Thrones. Και να τρώμε μετα μανίας μερέντα με βιτάμ για πρωινό, να πίνουμε αϊράνι αντί για νερό (μιλάμε για λίτρα όμως... στερέψανε και τα αποθέματα στα μαγαζιά!), και να μαγειρεύουν φανταστικά φαγητά οι άντρες της παρέας! Φυσικά, από το πρόγραμμα δεν έλλειπε η ιππασία.

Τις πρώτες μέρες ήμασταν τυπικότατοι. Κράνος, σέλα, ηνία --> βόλτα έξω!

Τις επόμενες μέρες όμως ακολουθήσαμε πιο άμεσες διαδικασίες: καπίστρι ή ηνία και χοπ στην πλάτη.

Μετά τόξων παρακαλώ... Αν και μόνο 3 είχαν ξαναπιάσει τόξο και εξασκήσει κάπως την τοξοβολία τους, μέχρι να φύγουμε από εκεί, είχαμε ρίξει όλοι άπειρα βέλη από τις πλάτες των αλόγων. Αρκετά από αυτές τις βολές ευθύνονται για το νέο σύστημα εξαερισμού του σταύλου...

Κάναμε και τις κοντρίτσες μας. Ποιος θα ρίξει σε μια ευθεία τις περισσότερες βολές. Ποιος θα ρίξει πιο εύστοχα σε τροτ ή σε καλπασμό. Ποιος θα ρίξει με το μεγάλο τόξο. Ποιος θα πάρει τα περισσότερα βέλη (από 10 έμειναν... 6 νομίζω). Ποιος θα ρίξει τον άλλον από το άλογο... και άλλα τέτοια ώριμα παιχνίδια ενηλίκων!

Το ωραιότερο για μένα πάντως, ήταν οτι γνώρισα 5 άλογα με 5 ξεκάθαρα διαφορετικές προσωπικότητες και εκφραστικά μουσούδια!

Η Μάγια, η λευκή ντόπια φοραδίτσα του χωραφιού, που αν και όλοι την ποθούσαν, τις πρώτες μέρες παρέμενε πιστή στον Κωσταντή της. Μετά, δεν άντεξε και υπέκυψε στο επίμονο φλερτ του Μούργου...

Η Μάγια

Ο Κωσταντής, ο άσπρος πλαγιοτροχαστής μας, που τέλος πάντων τα κάνει όλα και συμφέρει. Βαδίζει, πλαγιοβαδίζει, τροχάζει, πλαγιοτροχάζει και αν του δείξεις την ευθεία των βολών, μπαίνει αυτόματα σε ήρεμο καλπασμό...

Κωσταντής και Μούργος

δείτε από τα αυτιά τους την έχθρα που είχαν για την ωραία Μάγια...

Ο Μούργος, ο μαύρος στρουμπουλός ντόπιος κύριος, με την διπλή του χαίτη και την μεγάλη του αγάπη για χάδια, καθώς επίσης και το επίμονο τροτάκι - αν έτσι μπορεί να αποφύγει τον καλπασμό. Άπαξ όμως και καλπάσει, δεν τον πιάνει κανείς. Από την πρώτη μέρα έκανε τα γλυκά μάτια στην Μάγια και παρά τις πρώτες χυλόπιτες, επέμενε διακριτικά, ώσπου στο τέλος, κατάφερε τον σκοπό του και η αγέρωχη φοραδίτσα γλύκανε λίγο το βλέμμα της - έξαλλος ο Κωσταντής!

Ο Τσιτσίκος, ή αλλιώς, ο γκριζοπός ανδραβιδέος τραμπούκος. Τίποτα δεν γινόταν στο χωράφι αν δεν το είχε τσεκάρει και εγκρίνει ο Τσιτσίκος. Κανείς δεν έβοσκε ή δεν έτρεχε, ή δεν τσακωνόταν ή δεν τον χάιδευαν, αν δεν είχε ενημερωθεί ο Τσιτσίκος... Ερχόταν και απαιτούσε ποσοστά από χάδια και προσοχή από όλους - και επίσης, έκανε μακράν τις πιο αστείες γκριμάτσες!

Μαμάκης και Τσιτσίκος

Ο Μαμάκης, το Ολλανδικό τσιράκι του Τσιτσίκου. Όπου ο Τσιτσίκος, από κάτω η σκιά του και από δίπλα ένας τεράστιος καφετί όγκος, ο Μαμάκης. Ο οποίος σνόμπαρε απίστευτα τις διαστάσεις του χωραφιού και δεν τρόχαζε ή κάλπαζε πρόθυμα, γιατί καθάριζε με μερικά βήματα τις ευθείες... Ο απόλυτος ίππος - τρένο, ο περνάω και πατάω και ο θέλω-τα-πέλετς-μου-στον-σταύλο-μου-και-πουθενά-αλλού!

A post about my ambitions, hopes and dreams for the future, in less than 1,000 words...

ambition [æmˈbɪʃən] , n 

1. strong desire for success, achievement, or distinction
2. something so desired; goal; aim
Collins English Dictionary – Complete and Unabridged © HarperCollins Publishers, 2003

How ambitious can one be when is living in Greece, in year 2011, with economy going from bad to worse, salaries moving down and unemployment being a fact, coming along with a persons graduation?

Others say a lot, others say, not at all. I used to say “not at all”.

Since I was a little girl, it was made clear to me by parents, that although they could pay my riding lessons, we couldn’t afford as a family the cost of owning a horse.

And as the years were passing by, I realized the only way to ride without spending much, was to work at stables, or to ride better, in a way that I could be useful. I did work at stables in the past and I did rode good enough to be useful in the barns. But now, I m working in an office, and I m thanking my good luck for still having work that pays the bills. It doesn’t pay the livery though.

On May 2011, after 20 years of continuous riding, usually against my free time, my pocket, my friends and my boyfriends, I realized that I couldn’t pay anymore for the riding I want to do, to ride healthy horses, at a safe environment. I had to say goodbye to riding.

I was repeating to myself that it’s ok to give up horse riding. When people don’t have money to pay their rent, you can admit that it’s not “abandoning the horses” but “quitting for financial issues”. Didn’t work.

So, after thinking it again and again, I bend my head a little bit and got to my old riding club, where owners were always good people with understanding and I had a conversation about my situation. I can’t spend much money, not even for livery or half-livery and I can’t spend much time every week on riding, since I m working in office. And it sucks to admit that to other people. Surprisingly, I got a response that not only I wasn’t expecting, but also brought back a huge smile on my face.

Yes, they do want me back to their competing team. No, they do not mind that I cannot afford paying for livery – we can just agree on a minimum fee per month. Yes, they will provide me horses to train and even to compete if I wish, in dressage or show jumping. No, the Club is not focused on dressage, but if I’d like, I could be responsible for any rider who wishes to compete on dressage, not as a trainer, but as a team manager. And yes, they are very happy to have me back.

Too good to be true? I don’t know. I only know that after this conversation, dreams and ambitions were an option again, instead of the black vacuum of “quitting riding”.

So, what are my ambitions now?

1. To ride. Some people take it for granted. I don’t anymore. I got close to quitting and only because I got lucky, I m still saying that “I do horse riding”. And I really appreciate my luck for this!
2. To compete. Up to now, I was competing on low level dressage and show jumping courses. I still want to do that and I m so happy to have the chance provided!
3. To be a good team manager. The guys at the riding club are so good with me, I need to pay them back with the best I can on this case.
4. To think better. Both on saddle and next to the horse. I used to be a lazy thinker, to ride only under my coach’s instructions, but after riding for a year with nobody around me, I understood not only my riding mistakes, but also, the mistakes at my thinking while riding.
5. To win. Well here it is, I said it. I would be lying if I didn’t admit that I hope to win at least one of the low level tests or shows that I will compete in the future. I know that I m a hard worker, I have worked hard in the past, I m willing to do it again and my vanity is adding this last ambition on my list. To win a competition.

If I was asked 3 months ago about my ambitions, the truth is that I couldn’t respond. I didn’t have any. Only a hope that giving up horse riding wouldn’t last forever.

But now? Well, I do have ambitions, not one or two, but five! And I feel lucky enough to believe that if I work hard enough, with the given time, money and opportunity, I will achieve some of them, if not all!

Did I forgot something? Oh yes!

To smile! I was so close to lose horses from my life, and it didn’t happen! So every time I ll be near the stables, I ll be smiling. Horses were always good friends, many times I got comfort in their fur, I had laughs with their funny faces, I hid tears in their manes, I gave little kisses to their noses and rub them behind the ears. And I can continue doing so!!!

“When I am down and, oh my soul, so weary;

When troubles come and my heart burdened be;

Then, I am still and wait here in the silence,

Until you come and sit awhile with me.

You raise me up, so I can stand on mountains,

You raise me up, to walk on stormy seas,

I am strong, when I am on your shoulders,

You raise me up, to more than I can be".

This blog post is written in participation of the Horze blogging competition in which I have the chance to win a 500 euro gift card to http://www.horze.com.

Grand Prix Anthemia 2011

Η διοργάνωση των διεθνών αγώνων Grand Prix Anthemia (CSI**) ξεκίνησε το 2000, από τον Αθλητικό Όμιλος Ιππασίας Βασιλικών, και πραγματοποιούνταν στον στίβο ιππασίας των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων του Porto Carras, στην Χαλκιδική.

Google maps χάρτης των εγκαταστάσεων

Το Porto Carras είχε δείξει την υποστήριξή του στο άθλημα της ιππασίας από το 1981, όπου και φιλοξένησε στις εγκαταστάσεις του τους πρώτους διεθνείς αγώνες ιππασίας.

Από αγώνα, εξελίχθηκε σε θεσμό, όπου κάθε χρόνο μαζεύονταν αθλητές από την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, για 3 ημέρες αγώνων και σχεδόν τις διπλάσιες, διακοπών, καθώς όλοι οι συμμετέχοντες έμεναν στις εγκαταστάσεις των ξενοδοχείων.

Ήταν σαν μια μεγάλη ιππική γιορτή, όπου οι συμμετέχοντες ανανέωναν το ραντεβού τους κάθε χρόνο, γίνονταν νέες γνωριμίες και φιλίες και φυσικά δινόντουσαν λαβές για "αθλητικό κοινωνικό σχολιασμό" για αρκετούς μήνες μετά...

Είχε δηλαδή, απ'όλα. Χαλάρωμα διακοπών τα πρωινά, που οι συμμετέχοντες και οι θεατές βουτούσαν στην φανταστική θάλασσα της Χαλκιδικής ή στις πισίνες του ξενοδοχείου, θέαμα και ένταση το απόγευμα μέχρι το βράδυ, με τις κατηγορίες των αγώνων να ξεκινούν από τις χαμηλές (1.05 - 1.10) μέχρι και αυτές που αντιστοιχούν σε αγώνες CSI** και τα βράδια μετά τον αγώνα, ποτά και χορό στο μπαρ δίπλα στην θάλασσα.

Υπήρξαν χρονιές που οι συμμετέχοντες έφτασαν τους 240 (το 2008) με συμμετοχές από Ελλάδα, Τουρκία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Αγγλία, Ιταλία, Ουγγαρία, Ρωσία, Σουηδία, Ελβετία, κ.α. 

Λόγω των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν πέρυσι (2010) στους διοργανωτές (ΑΟΙΒ), με καταγγελίες που αποτέλεσμα είχαν την εμφάνιση της Εφορίας στους αγώνες (όπου δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις εγκαίρως) και παρά την προκήρυξη των αγώνων για το 2011 (30/9 - 2/10) από την ΕΟΙ, με ανακοίνωση της Ομοσπονδίας στις 16 Ιουνίου, οι αγώνες αυτοί ακυρώθηκαν.

Γ. Ακύρωση των ∆ιεθνών Αγώνων Athens CSI2* , 30/9 – 2/10/11 Το ∆ιοικητικό Συµβούλιο αποφάσισε την ακύρωση του προγραµµατισµένου, για 30/9 – 2/10/2011, ∆ιεθνή Αγώνα Athens CSI2*. Παράλληλα, σε συνεργασία µε τον Ιππικό Όµιλο Mega Sports, αποφάσισε να διαθέσει τις συγκεκριµένες ηµεροµηνίες στο σωµατείο αυτό για την διοργάνωση του Grand Prix του, που ήταν αρχικά προγραµµατισµένο για 17-19/6/2011, στις εγκαταστάσεις του εν λόγω Σωµατείου.

Θέλω να ελπίζω πως μέχρι του χρόνου θα έχουν βρεθεί λύσεις για τα προβλήματα που δημιουργούν οι μικροπρέπειες ανθρώπων που η ενασχόλησή τους με το άθλημα της ιππασίας φαίνεται να το βλάπτει περισσότερο απ'ότι το ωφελεί...

Στις ίδιες εγκαταστάσεις του Πόρτο Καρράς, θα πραγματοποιηθεί αγωνιστική ημερίδα στις 27 και 28 Αυγούστου.

Αλλαγή σχεδίων (ίσως)

Και αφού ρώτησα στον ΕΙΟ, ενημερώθηκα πως για να ιππεύω στην Σχολή, θα πρέπει να πληρώνω 260 ευρώ τον μήνα, για 2 μαθήματα την εβδομάδα.

Αν σκεφτεί κανείς οτι ο μήνας συνήθως έχει κάπου 4,5 εβδομάδες και ότι με 2 ιππεύσεις την εβδομάδα θα είχα 9 ώρες τον μήνα, αντιστοιχεί σε 29 ευρώ το μάθημα.

Το πρόβλημά μου δεν είναι τα 29-30 ευρώ την ώρα, αλλά το γεγονός οτι πρέπει να πληρώσω το πακέτο των 260 ΚΑΙ να ιππεύω 2 φορές την εβδομάδα, πράγμα τελείως αντίθετο με τον διαθέσιμο χρόνο μου (1 φορά την εβδομάδα, εκτός αν είναι να πάω σε καν'αγώνα) και τα λεφτάκια μου που (δεν) έχω (max 100).

Μπάι μπάι λοιπόν ΕΙΟ...

Επόμενη σκέψη είναι να δοκιμάσω στο ΑΚΙΒ...

Δεν έχω καταφέρει να πάω ποτέ, μιας και 2 φορές που το προσπάθησα, κάπου χάθηκα, αλλά θα μου άρεσε πολύ να βρω άκρη να ιππεύω εκεί μιας και πάντα ζήλευα το παρεάκι από τα κορίτσια του ΑΚΙΒ στους αγώνες (που συνήθως ήταν 5-10 μαζί και εγώ κάπου μόνη),

τις βόλτες που πηγαίνουν

 και το χαλαρό στυλάκι του ομίλου

που απέχει από το σύνηθες σνομπέ των περισσοτέρων...

Όσο το σκέφτομαι, σαν νοοτροπία αυτοί οι 2 όμιλοι ΕΙΟ και ΑΚΙΒ είναι τα 2 άκρα... χεχεεχε...

Χμμμμ...

Τελικά το να αφήσω ΕΝΤΕΛΩΣ την ιππασία για δύο χρόνια φαίνεται αδύνατον... 

Και το βλέπω μόνο και μόνο από το γεγονός οτι ούτε το καλοκαίρι δεν πέρασε, και ψάχνω υποσυνείδητα να βρω τρόπους να συνεχίσω να ιππεύω. 

Προφανώς λιγότερο εντατικά. Θα συμβιβαζόμουν με μία φορά την εβδομάδα ΑΝ έβρισκα μια καλή σχολή ιππασίας. Αλλά ως εκεί. Λεφτά για τροφεία δεν υπάρχουν ούτε για πλάκα, μόνο για κανένα πακέτο με μαθήματα...

Βλέπουμε... ίσως στον ΕΟΙ από τον Σεπτέμβρη... ίσως όχι πάλι. Έχω ακούσει περίεργα σχόλια για αυτούς, αλλά δεν χάνω τίποτα να δω και μόνη μου... Αν μη τι άλλο έχουν πολύ όμορφες εγκαταστάσεις, συγκριτικά με το πού βρίσκονται.

ΝΤΑΡΗ !

Μην γκρινιάζεις, πάει λέμε, δεν ξαναγράφω, το μαυρόγατο τέλειωσε, αφού την έκοψα την ιππασία!
:Ρ
Να περνάς να δίνεις κανα καρότο στον φίλο σου τον Νέρο!

Waiting for the End (Official HD)

"...Trying to forget the past
This was never meant to last
I wish it wasn't so..."

Δυστυχώς, το project re-training Nero II τελειώνει σχεδόν έναν χρόνο μετά απ'όταν ξεκίνησε.

Ήταν μια πολύτιμη εμπειρία για μένα, έμαθα και διόρθωσα πολλά λάθη μου και θέλω να ελπίζω πως και ο Νέρο πέρασε καλύτερα κάνοντας μικρές προπονήσεις, παρά με 1-2 ώρες την ημέρα σε πάντοκ και μετά ξανά στον σταύλο.

Όπως στον Μικρό Πρίγκηπα, που έφτασε η στιγμή να φύγει και η Αλεπού στεναχωριόταν γιατί θα της έλειπε, έτσι και εμένα τώρα, δεν μου πάει η καρδιά να αφήσω τον κοντό μου Μαυρούλη μόνο του, μετά από τόσους μήνες που περάσαμε "εξημερώνοντας" ο ένας τον άλλον.

Είναι όμως τέτοιες οι περιστάσεις που πιστεύω πως αν συνεχίσω να ιππεύω σ'αυτές τις εγκαταστάσεις, περισσότερο κακό σε εμένα και το άλογο θα κάνω, παρά καλό.

Όταν φτάνω να σβαρνίζω μόνο εγώ έναν στίβο που χρησιμοποιούν και άλλοι, μόνη μου και με φτυάρι/τσουγκράνα, ενώ υπάρχει "αρμόδιο άτομο" γι'αυτή την δουλειά το οποίο πληρώνεται από το Δημόσιο για να ΜΗΝ κάνει τίποτα, όταν ξέρω πως δεν θα δώσει κανείς λεφτά αν χρειαστεί το άλογο γιατρό ή πετάλωμα, όταν βλέπω πως ανα περιόδους δεν έχει ροκανίδι στον σταύλο και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό, όταν το έδαφος του στίβου γίνεται μέρα με την μέρα όλο και χειρότερο σε σημείο που να βγαίνει στην επιφάνεια το χαλίκι, παρατημένο στην αδιαφορία και την άγνοια των υπευθύνων του χώρου και όταν κατα συνέπεια δεν μπορώ να κάνω μια λίγο πιο εντατική προπόνηση χωρίς τον κίνδυνο να κουτσαθεί το άλογο, τότε η ίππευση καταντάει ψυχοφθόρα για εμένα και επίπονη για τον Κοντό.

Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, σταματάω την ίππευση στις εγκαταστάσεις αυτές.

Και επειδή προς το παρόν δεν έχω τον χρόνο και το χρήμα να ιππεύω σε ομίλους, καθότι στην Αθήνα τα πάντα είναι σε απόσταση τουλάχιστον 40 λεπτών, και οι τιμές στα σταύλιστρα απαγορευτικές για την τσέπη μου, πολύ φοβάμαι οτι ουσιαστικά, σταματάω γενικά την αθλητική ίππευση.

Δεν περίμενα ποτέ οτι θα έλεγα κάτι τέτοιο, και για να είμαι ειλικρινής, δεν το πολυπιστεύω. Θέλω να ελπίζω πως κάτι θα γίνει και από Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο, θα βρεθεί μια λύση να ιππεύω, ίσως λιγότερο εντατικά και συχνά, αλλά τόσο ώστε να νοιώθω οτι δεν έχω αφήσει αυτό το άθλημα και την επαφή με τα άλογα...

"...What was left when that fire was gone
I thought it felt right but that right was wrong

All caught up in the eye of the storm

And trying to figure out what it’s like moving on

And I don’t even know what kind of things I said

My mouth kept moving and my mind went dead

Picking up those pieces now where to begin

The hardest part of ending is starting again."

e-training, μοναχική ίππευση και άλλες ιστορίες...

Εδώ και αρκετό καιρό, έχω υποβάλλει τον εαυτό μου στο πείραμα του e-training. Πώς έχουμε πτυχία και εξετάσεις από απόσταση, μέσω ίντερνετ? Ε, γιατί να μην έχω και προπόνηση? Ανεβάζω βιντεάκια (όοοοοοοοοταν μου κάνει ο φίλος ο γιουτούμπης την τιμή) και φωτογραφίες, και εισπράττω σχόλια και οδηγίες για το πώς να λύσω προβλήματα και λάθη μου.

Αρχικά ήμουν δύσπιστη. ΠΟΛΥ δύσπιστη. Έλεγα, δεν ξέρουν το άλογο, δεν τον έχουν δει όταν τρώει φρίκες πώς φέρεται, δεν ξέρουν τι παίζει με το πόδι του, δεν ξέρουν σε τι χάλια είναι το ιπποδρόμιο κλπ κλπ κλπ. Και μετά, αποφάσισα οτι ξέρουν δεν ξέρουν αυτές τις λεπτομέρειες, όσοι μπαίνουν στον κόπο να μου εξηγήσουν 5 πράγματα, δεν μου λένε τι λάθος κάνει το άλογο ή τι πρόβλημα έχει το ιπποδρόμιο. Μου λένε μόνο ΤΙ ΛΑΘΗ ΚΑΝΩ ΕΓΩ. Και αυτό, όσο και αν έτσουζε εγωισμό, εγωπάθεια και ιδέα για τον εαυτό μου, είχε το μεγάλο πλεονέκτημα οτι μπορούσα να το διορθώσω!

Αν είναι μία φορά δύσκολο να ρίξεις την μύτη σου και να ζητήσεις βοήθεια, είναι 3 φορές πιο δύσκολο να δεχτείς την κριτική και άλλες τόσες να εφαρμόσεις αυτά που σου προτείνουν για να βελτιωθείς. Το είχα πάρει όμως απόφαση οτι δεν γινόταν να προχωρήσω αλλιώς. 

Και έτσι, στύβοντας τις γνώσεις και τις πληροφορίες που πήρα από το Hippos Forum έστρωσα τον κώλο μου κάτω και δούλεψα το κάθισμά μου στην ιππική δεξιοτεχνία. Με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Θα ήταν πιο εντυπωσιακά αν τα συνόδευα με βαθμολογία από τεστ αγώνων, αλλά και μόνο που είδα διαφορά στο πώς κάθομαι, πώς φέρεται το άλογο και πώς κινούμαστε σαν ζευγάρι, με έπεισε για το δίκιο που είχα να εμπιστευτώ την προπόνησή μου σε φίλους όπως ο Μιχάλης και ο Χρήστος. Το αστείο είναι πως κανέναν από τους δύο δεν έχω συναντήσει ποτέ από κοντά...

Έτσι, τώρα που αποφάσισα να ασχοληθώ με τα εμπόδια (ξανά), δεν δίστασα να υποβάλλω τον εαυτό μου για... αξιολόγηση, άλλη μία φορά. Με ανταπόκριση άμεση τολμώ να πω.

Με ασκήσεις για να βελτιωθεί το κράτημα του ποδιού μου καθώς και στήριξης όλου του κορμού μου και ασκήσεις για να προσεγγίζει ο κοντός πιο σωστά το εμπόδιο που μου φάνηκαν πιο χρήσιμες και εξειδικευμένες στην περίπτωσή μου απ'ότι όλα τα βίντεο του youtube μαζί.

Ως τώρα έχω δοκιμάσει να τα εφαρμόσω στις τελευταίες 4 ιππεύσεις μου, με εμφανή αποτελέσματα - ξανά!

Το εμπόδιο είναι σταθερό, το ύψος είναι 50 εκατοστά για αρχή, οι καλπαστικές βαλβίδες έχουν στερεωθεί ως καβαλέττι και ο Νέρο πατάει κάπως πιο σίγουρα όταν προσεγγίζουμε το εμπόδιο. Τα πόδια μου παραμένουν σταθερά χωρίς να φεύγουν πίσω (καλά, ίσως μερικές φορές να μου φεύγουν ακόμα), τα χέρια μου δεν ανοίγουν σαν να είμαι καμιά στάμνα και όλα γενικά πήγαιναν καλά...

Δυστυχώς, ο Νέρο άρχισε να κουτσαίνει πάλι. Όχι πολύ, αλλά έχω μάθει οτι έστω και λίγο να "φυλάει" το πόδι του, καλά θα είναι να τον αφήνω να ξεκουράζεται. Ξέρω οτι δεν τον ζόριζα πολύ από την δεξιά πλευρά, και πολύ φοβάμαι πως την ευαισθησία στο πόδι του την επιδεινώνει το ιπποδρόμιο, το οποίο είναι ΧΑΛΙΑ.

Ο υπεύθυνος (ανευθυνοϋπεύθυνος μάλλον) για το σβάρνισμα δεν το έχει σβαρνίσει ποτέ. Το μόνο που γίνεται είναι να παίρνω φτυάρι και τσουγκράνα για να το σβαρνίζω με το χέρι, αλλά πείτε μου ειλικρινά, πόσες φορές μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο? Όχι πολλές... Αν δούλευα σε ιππικό όμιλο δεν θα είχα πρόβλημα να το έκανα και κάθε δεύτερη μέρα, αλλά εργάζομαι σε γραφείο και στους σταύλους πηγαίνω μετά από 8άωρο εργασίας, ήδη μισοκουρασμένη. Δεν έχω δα και τρελές αντοχές (πάααααααει γεράσαμε...) για να φτυαρίζω, να σβαρνίζω, να σελώνω και να ιππεύω μόνη μου.

Και πλέον είναι σε τέτοια χάλια ο στίβος που έχει βγάλει χαλίκι! Δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν ιππεύω τον κοντό 2-3 μέρες τώρα, μέχρι να στρώσει το ποδαράκι του και να δουλέψουμε πάλι λίγο επίπεδη, αλλά αν φταίει ο στίβος για τον τωρινό του πόνο, αυτό σημαίνει πως αν δεν τον φτιάξουν, δεν θα μπορέσω να ξαναπηδήξω μαζί του. Με τον Rigo ίσως, μιας και δεν έχει ευαισθησίες, αλλά όπως και να το κάνω... είναι ξενέρωμα...