Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Getting the Xmas mood ^_^





Barbie horse !

Εχμμμ ας το παραδεχτούμε. Τα κορίτσια τουλάχιστον... ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ να "ντύνουμε" όμορφα τα αλογάκια μας...
Υποσάγματα που ταιριάζουν με το τρίχωμα, μπαντάζ ή γκέτες που εκτός από προστασία δείχνουν (ακόμα πιο) όμορφο το αλογάκι μας, και φυσικά, άαααααπειρες βούρτσες για καθάρισμα, καρότα και ζαχαρίτσες για επιβράβευση και σαπούνια για να καθαρίζουμε την ιπποσκευή μας.
Αυτή λοιπόν είναι η προίκα του κοντού (μου?), αν και δεν υπάρχει κανείς για να τον βλέπει. Αρκεί που τον χαζεύω και τον καμαρώνω εγώ στις φωτογραφίες και μέχρι να τον ιππεύσω ;)





*όπως βλέπουμε όλοι, τον κοντό ντύνει αποκλειστικά το Horze ^_^


Το καφέ υπόσαγμα με μαύρα/μπορντώ μπαντάζ και γκέτες λοιπόν είναι για πιο καθημερινές και casual εμφανίσεις, ενώ το μπορντώ υπόσαγμα με άσπρα μπαντάζ, καθ'ότι πιο bling bling σύνολο, το κρατάμε για τίποτα Κυριακές και εορταστικές ιππεύσεις. Ο,τι δηλαδή μπορεί να θεωρηθεί εορταστική ίππευση σε ένα μέρος που ιππεύεις μόνος και σε βλέπουν μόνο οι παπαγάλοι που έχουν φωλιάσει στα δέντρα :/


Εργασιοθεραπεία !

Αφού λοιπόν εγώ έχω ξεμείνει εκτός σέλας και ο κοντός επέδειξε απαράδεκτη συμπεριφορά, άλλαξα ριζικά το πρόγραμμά μας!
Μιας και ούτως ή άλλως δεν θα τον ιππεύω για λίγες ακόμα μέρες, ο συραγωγέας μπήκε -ξανά- στη ζωή μας.

Την Τρίτη, ξεκίνησα συραγωγέα μόνο με ηνία και του έβαλα να περνάει σε τροτ και καλπασμό μια βαλβίδα. Στην αρχή, ούτε που την πρόσεχε, σκόνταφτε πάνω της, την πήδαγε, την πάταγε, γενικά, αποσυντονιζόταν. Όταν άρχισε να την περνάει σωστά, την σήκωσα σε ένα πολύ χαμηλό εμπόδιο (στο ύψος που είναι το γόνατό μου). Αυτό ήταν, έπαθε σοκ. Αρχικά, καθώς έστριβε για να πάει στο εμπόδιο, χαμήλωνε καπούλια, άνοιγε βήμα και πήδαγε είτε από ένα καλπαστικό πιο μακριά, είτε από ένα πιο κοντά. Γενικά, δεν την πήδαγε τόσο, όσο της επιτίθετο.
Φυσικά, κουράστηκε κάποια στιγμή, βαρέθηκε, δεν ξέρω τι, και άρχισε να με ακούει και να ηρεμεί με την φωνή. Την πλησίαζε λοιπόν ήρεμα σε τροχάδην και σε καλπασμό, σήκωνε τα ρημάδια τα ποδαράκια του και πήδαγε πολύ όμορφα.

Αλλάξαμε φορά, από αριστερή, σε δεξιά. Ξανά-μανά πανικός! Πάει, σκεφτόμουν, είναι χαζός. Η ίδια ακριβώς βαλβδίδα, στο χώμα πρώτα και μετά σε εμπόδιο, οι ίδιες ακριβώς αντιδράσεις... Μόνο που μας πήρε λιγότερο χρόνο τώρα για να την συνηθίσει. ΕΥΤΥΧΩΣ !

Σκέφτομαι να του το καθιερώσω για λίγο καιρό, κάθε φορά που θα κάνουμε συραγωγέα να του βάζω βαλβίδες, και μια φορά την εβδομάδα, να του βάζω 1 - 2 χαμηλά εμπόδια να περνάει, ώστε να αρχίσει πάλι να τα συνηθίζει και να χαλαρώνει και όχι να είναι τόσο τσίτα άγχος.
Με μόνη διαφορά πως όταν θα τον δουλεύω πλέον σε φλατ, θα του φοράω side reins, δεμένα όχι στο πλάι αλλά στην κοιλιά, για να σταματήσει να σηκώνει την χαζοκεφάλα του και να χαζεύει δεξιά και αριστερά (με ΑΜΕΣΟ αποτέλεσμα να σκοντάφτει στις βαλβίδες, αφού ο βλάκας δεν τις έχει δει....)!

Μόλις γίνω εντελώς καλά, θα εξακολουθώ να τον κάνω συραγωγέα, και στην συνέχεια θα τον ιππεύω και σε ασκήσεις. Έτσι, θα ζεσταίνει την πλάτη του χωρίς βάρος, θα εκτονώνεται όσο χρειάζεται χωρίς να χαροπαλεύω, και -ελπίζω- θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε το ρομάντζο μας ^_^

Όσο για τα εμπόδια, ακόμα δεν έχω αποφασίσει πώς θα συνεχίσουμε, θέλω πρώτα να τον δω πως θα τα προσεγγίζει και πώς πρέπει να τον προετοιμάζω εγώ.

Δυστυχώς, το μόνο σίγουρο είναι πως μου λείπει κάποιος να μου επισημαίνει τα λάθη μου. Σίγουρα κάνω, και σίγουρα θα μπορούσα κάπως να διορθώσω τον κοντό αν δεν τα έκανα, αλλά έχω μόνο φωτογραφίες και βίντεο για να βλέπω τι κάνω, και αυτά όχι πολύ συχνά.

Bad Romance - aka διάσειση :(

Είναι μέρες τώρα που δεν αξιώθηκα να σηκώσω το χεράκι μου και να γράψω κάτι. Νταξει, συμβαίνει σε όλους να βαριόμαστε λίγο μερικές φορές...

Μετά τον αγώνα, για αρκετό καιρό, χαλάρωσα αρκετά την ίππευση του Κοντού, καθώς είχε ήδη πιεστεί στην προετοιμασία και στον αγώνα, και δεν ήθελα να τον ζορίζω χωρίς λόγο. Παράλληλα, στις εγκαταστάσεις έχουν αρχίσει να γίνονται μαθήματα ιππασίας - κυρίως για αρχάριους- και έτσι το καλό μέρος του μανέζ έχει παραχωρηθεί για τα μαθήματα. Αυτό σημαίνει πως έχω ξεμείνει στο γρασίδι, που εκτός του οτι δείχνει πολύ ωραίο, γλιστράει αρκετά, και όταν βρέχει είναι πολύ εύκολο για το άλογο (βασικά, για τον οποιονδήποτε) να γλιστρήσει ή να σκοντάψει. Επιπλέον, μας πήρανε και τις βαλβίδες που χρησιμοποιούσα για να "οριοθετήσω" έναν στίβο ντρεσσάζ. Κλάιν στίβος, αλλά είχα κάτι να υπολογίζω σε αποστάσεις και γωνίες.

Και ενώ όλα καλά και ωραία με την ίππευση, κοινώς δεν κούτσαινε, δεν έκανε βλακείες, καλά πηγαίναμε, ήρθαν αυτές οι βροχές και μας άφησαν ένα δεκαήμερο εκτός σέλας.
Όταν ξανανέβηκα, ο κοντός ήταν σαν κούτσουρο. Ούτε έστριβε, ούτε συγκεντρωνόταν, ούτε ξεκίναγε σωστά ούτε σταμάταγε σωστά. Σκέφτηκα να τον βάλω να περάσει μερικές βαλβίδες σε τροτ και καλπασμό, για την περίπτωση που είχε βαρεθεί την σκέτη επίπεδη, και παρατήρησα οτι ενώ στις τροχαστικέ βαλβίδες πήγαινε σχετικά ήρεμα, στις καλπαστικές, τον έπιανε ο πανικός ο ίδιος.

Είτε άνοιγε το βήμα του και χαμήλωνε τα καπούλια, είτε ορμούσε πάνω τους, είτε δεν του έβγαινε το βήμα και τρόχαζε ή τις πήδαγε. Σίγουρα έκανα και εγώ λάθη, σε καμία περίπτωση δεν σκέφτομαι οτι εγώ είμαι ολόσωστη πάνω του, αλλά δοκίμασα να τον αφήσω να πάει με τον δικό του ρυθμό, δοκίμασα να τον πιέσω να ανοίξει το βήμα του, δοκίμασα να τον πάω με πιο "κρατημένο" βήμα. Ο ίδιος πανικός κάθε φορά. Στο τέλος μόνο χαλάρωσε λίγο.
Νομίζω πως ένας λόγος για αυτή του την συμπεριφορά είναι το γεγονός πως εδώ και καιρό δεν έχει κάνει συστηματικά ασκήσεις με βαλβίδες.

Και πάνω που είχα αρχίσει να σκέφτομαι τι θα ήταν καλύτερο για άσκηση να του κάνω, μου κερνάει ένα ροντέο τύπου Bronco on wild wild West και έβλεπα την σκιά μου να τινάζεται, μαζί με το άλογο, στον αέρα, αρκετές φορές πριν πέσω κάτω. Το κρίμα είναι πως όταν έπεσα, αν και ο ώμος μου ακούμπησε πρώτος, ακολούθησε το ξεροκέφαλό μου. Και ορίστε, μια βδομάδα τώρα είμαι με μια σούπερ διάσειση, απ'αυτές που σε κάνουν να κυκλοφορείς σαν ούφο, να εκνευρίζεσαι, να αποσυντονίζεσαι και γενικά, να την ψιλοπαλεύεις μεν, αλλά όχι όσο θα έπρεπε για να αποδίδεις στην δουλειά.

Δυστυχώς, δεν σκοπεύω να τον ιππεύσω πριν περάσει ΚΑΙ αυτή η εβδομάδα, γιατί δεν νοιώθω καθόλου σίγουρη ούτε οτι θα είναι οκ το κεφάλι μου, ούτε οτι δεν θα ξαναπέσω να το ξαναχτυπήσω. Περιμένοντας λοιπόν να μου περάσει η θολούρα, σκέφτομαι τι ασκήσεις θα μας έκαναν καλό...